Συνεπώς εύλογες οι αυθόρµητες εκδηλώσεις αγανάκτησης εναντίον των κυρίως υπευθύνων πολιτικών µας. Ωστόσο, προς Θεού: θα πρέπει να αφήσουµε απ’ έξω και να προφυλάξουµε τα παιδιά µας από τη συµµετοχή τους σε έκνοµες συµπεριφορές.
Αναπόφευκτο είναι να συµπάσχουν µε τους γονείς τους και να τροµάζει τα µεγαλύτερα το φάσµα της επικείµενης ανεργίας τους. Αλλά είναι απαράδεκτο, είναι έγκληµα, να χρησιµοποιούνται αυτά τα παιδιά ως όργανο εκδήλωσης των συναισθηµάτων κάποιων γονέων ή δασκάλων τους. Και ακόµη χειρότερα, ως ευκολόπιστα ενεργούµενα κοµµάτων και συνδικαλιστών που καλλιεργούν στην ψυχή τους µίσος και συµπεριφορές αναρχικών, κουκουλοφόρων, χούλιγκαν, αδίστακτων παραβατών κάθε νόµου.
Μολονότι είναι αργά, ας σταµατήσουν έστω και τώρα οι κάθε είδους επιβραβεύσεις της παιδικής και νεανικής παραβατικότητας. Είναι ντροπή και έγκληµα να υπάρχουν γονείς που ενθαρρύνουν τις ούτως ή άλλως παράνοµες καταλήψεις των σχολείων και που ανέχονται ή και επικροτούν την καταστροφή κτιρίων ή εκπαιδευτικού εξοπλισµού, την ανάγωγη συµπεριφορά των παιδιών προς τους δασκάλους.
Και, ακόµη χειρότερα, να κλείνουν τα µάτια στη χρήση ναρκωτικών, στη χαρτοπαιξία και σε άλλες έκνοµες συµπεριφορές των παιδιών τους. Είναι ντροπή και έγκληµα να υπάρχουν εκπαιδευτικοί, έστω και λίγοι, που τροµοκρατούν τους νοµοταγείς και ευσυνείδητους συναδέλφους τους και ενθαρρύνουν ή προτρέπουν τα παιδιά στην κάθε είδους παραβατικότητα.
Και, ακόµη, να χλευάζουν αρετές και αξίες που συντηρούν την ανθρώπινη υπόσταση, τις εθνικές αξίες και την κοινωνική συνοχή. Καθώς κατά τον νόµο του Γκρέσαµ «το κακό νόµισµα διώχνει το καλό», έτσι και οι ανεπαρκείς (το λέω ευγενικά) σε γνώσεις και χαρακτήρα εκπαιδευτικοί κατατρέχουν και υπονοµεύουν τους συγκροτηµένους και ευσυνείδητους παιδαγωγούς και διευκολύνουν την κυριαρχία στα σχολεία και στην κοινωνία των ηµιµαθών και των αδίστακτων.
Προστάτες και καθοδηγητές τους συνήθως κάποιοι εργατοπατέρες, οι οποίοι έχοντας προδώσει τις αξίες του καλώς νοούµενου συνδικαλισµού, προτρέπουν στην παραβατικότητα και χρησιµοποιούν το ψεύδος και τον καταναγκασµό των µελών των συνδικάτων ώστε να αποδίδει η εκβιαστική συµπεριφορά τους απέναντι στους εργοδότες τους που δεν είναι οι εκάστοτε κυβερνώντες, αλλά ο ελληνικός λαός, που τους πληρώνει. Καθώς δε εκ του νόµου δικαιούνται να µην εργάζονται, έχουν αναδείξει και σε δηµοκρατική κατάκτηση το δικαίωµα στην τεµπελιά. Πολύ χειρότερα είναι τα πράγµατα σε βάρος των παιδιών αλλά και των ανήµπορων να αντιδράσουν άξιων γονέων, η διείσδυση του κοµµατισµού στην εκπαίδευση και η χρησιµοποίηση από αυτόν των παιδιών ως άβουλων ενεργούµενων, όπως οι κοµσοµόλοι στον υπαρκτό σοσιαλισµό και οι νεολαίες των φασιστικών καθεστώτων.
Στους πολλαπλούς συντελεστές εξαχρείωσης και αποπροσανατολισµού των παιδιών ανήκουν ακόµη και όσοι υπουργοί Παιδείας µε τον ψηφοθηρικό λαϊκισµό τους διευκόλυναν τις κοπάνες των παιδιών, θέσπισαν την ντροπή των 65 αδικαιολόγητων απουσιών, την κατάργηση της βάσης του 10 στις εισαγωγικές στα ΑΕΙ, την κατοχύρωση της παπαγαλίας, τη διευκόλυνση φροντιστηρίων και ιδιαίτερων µαθηµάτων, την αφαίρεση κάθε πατριωτικής και ηθικής αξίας από τα σχολικά βιβλία, την ανοχή και ατιµωρησία κάθε παραβατικότητας παιδιών και δασκάλων, καθώς και την κατάργηση της αξιοκρατίας και αξιολόγησης των εκπαιδευτικών σε όλες τις βαθµίδες.
Αλήθεια, σε τι θα παροτρυνθούν τα παιδιά από όλους αυτούς και από το ∆ιαδίκτυο εν όψει της επετείου του Πολυτεχνείου και του φόνου του Αλέξη; Και µάλιστα σε µια σχεδόν ακυβέρνητη χώρα, την οποία τα καραγκιοζιλίκια των τελευταίων ηµερών τείνουν να παρασύρουν στην άβυσσο.
Εκτός αν αφεθεί να µας σώσει η Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας.
Του Γ.Μαρίνου από το ΒΗΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου