Ελπίζοντας για το καλύτερο θα ασχοληθώ προς το παρόν µε µιαν επίκαιρη ανάµνηση: Ως ευρωβουλευτής είχα ζητήσει γραπτώς από τον τότε επίτροπο Σόλµπες τη θέση του επί ενός σοβαρού θέµατος.
Η γραπτή απάντησή του µε είχε αφήσει κατάπληκτο, καθώς ήταν αντίθετη προς την κοινή λογική. Ετσι, επανήλθα µε προφορική ερώτηση κατά την Ολοµέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στο Στρασβούργο. Ο κ. Σόλµπες µου έδωσε αµέσως µια απολύτως ικανοποιητική απάντηση. Γεµάτος εύλογη απορία, καθώς οι δύο απαντήσεις επί του ιδίου θέµατος απείχαν όσο ο Βόρειος από τον Νότιο Πόλο, έσπευσα να τον πλησιάσω στο έδρανό του και του έθεσα υπ’ όψιν την αντίφαση. «Ισχύει αυτό που σας είπα µόλις τώρα» µου είπε. «Και τα όσα αντίθετα υποστηρίζατε γραπτά πώς φέρουν την υπογραφή σας;» τον ρώτησα. Και τότε µου αποκαλύφθηκε πώς λειτουργεί το σύστηµα ευρωπαϊκής διακυβέρνησης: «Μα νοµίζετε ότι έχω τον καιρό και τη δυνατότητα να απαντώ εγώ ο ίδιος στις εκατοντάδες ερωτήσεις που µου υποβάλλονται επί παντός επιστητού; Η γραφειοκρατική υπαλληλία της ΕΕ απαντά συνήθως για λογαριασµό µας και ό,τι ήθελε προκύψει. Είχατε την ατυχία να σας απαντήσει ένας ανεπαρκής υπάλληλος».
Το θυµήθηκα αυτό γιατί τα ίδια και πολύ χειρότερα συµβαίνουν και στη δική µας διακυβέρνηση και στην κοινοβουλευτική συµπεριφορά. Κανένας υπουργός, συνήθως µη ειδικός, δεν µπορεί να είναι πλήρως ενήµερος και να αφοµοιώνει το απέραντο εύρος και τις τεχνικές γνώσεις των θεµάτων της αρµοδιότητάς του. Το ίδιο και οι περισσότεροι βουλευτές. Πολύ περισσότερο όταν νοµοθετούν µε κατεπείγουσες διαδικασίες και ενίοτε σε θέµατα τα οποία δεν γνωρίζουν όχι µόνο οι συνεργάτες τους αλλά και η ούτως ή άλλως ανεπαρκής δηµοσιοϋπαλληλία, η οποία εκπονεί τα νοµοσχέδια. Μπορεί να φαίνεται απαράδεκτο και επικίνδυνο, αλλά έτσι νοµοθετεί σήµερα η κυβέρνηση και έτσι ψηφίζει η Βουλή και έτσι εν µέρει εξηγείται το γιατί άλλα λένε και πράττουν όχι µόνο οι περισσότεροι βουλευτές, αλλά ακόµη και οι υπουργοί αποδοκιµάζοντας αυτά που προηγουµένως είχαν εισηγηθεί και ψηφίσει.
Τα προαναφερθέντα µπορεί να ενοχλούν γιατί θίγουν την αξιοπιστία των κυβερνήσεων, αλλά συνιστούν και ένα άλλοθι για τα όσα αποφασίζονται στο πόδι, είναι αντιφατικά ή ανεφάρµοστα και ενίοτε δηµιουργούν αντί να λύνουν προβλήµατα. Ωστόσο ανέκαθεν, και πολύ περισσότερο τώρα, η ελληνική δηµοσιοϋπαλληλία που εισηγείται στους υπουργούς ενδέχεται και να τους παραπλανά για το δικό της συµφέρον (π.χ. για να χρηµατίζονται ακίνδυνα οι εφοριακοί, για να διευκολύνονται στον χώρο υγείας κερδοσκόποι προµηθευτές και γιατροί ή για να πολλαπλασιάζεται η υποχρεωτική συµµετοχή των δικηγόρων σε οτιδήποτε). Ή, ακόµη χειρότερα, να υπονοµεύει το κύρος των κυβερνώντων, όπως φαίνεται να συνέβη µε τον θεσπισθέντα πρόσφατα αυξηµένο φόρο προστιθέµενης αξίας. Ετσι προφανώς προέκυψε και ανά την επικράτεια η απορία: Πώς θα είναι βέβαιος ο ελεγκτής της Εφορίας ότι η µπουγάτσα είναι αλµυρή και δεν υπόκειται σε ΦΠΑ 23% όπως η γλυκιά; Θα τη δοκιµάζει σε κάθε σηµείο πωλήσεως αυτοπροσώπως; Ο φαιδρός αυτός διαχωρισµός οφείλεται σε διανοητική ανεπάρκεια των εισηγητών; Ή µήπως σε επιδίωξη γελοιοποίησης του υπουργού και της κυβέρνησης; Ή για να διευκολυνθεί ο πλουτισµός των ελεγκτικών οργάνων, όπως συνηθίζεται σε πλείστους τοµείς, που έτσι ανέδειξαν την Ελλάδα στην πιο διεφθαρµένη χώρα της ΕΕ;
Λεπτοµέρειες, θα πείτε ίσως, ενώ επίκειται η πτώχευση. Αλλά κάπως έτσι φθάσαµε σ’ αυτήν.
Του Γ.Μαρίνου από το Βήμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου