Διότι μόλις πέρασαν τρεις μέρες από τη Σύνοδο Κορυφής, οι οίκοι αξιολόγησης μας πλάκωσαν στις γρήγορες.
Αναμενόμενο, θα μου πείτε. Αναμενόμενο και αδιάφορο, θα προσέθετα εγώ. Ούτως ή άλλως, οι αποφάσεις της Συνόδου θα κριθούν επί της ουσίας σε κάποιο βάθος χρόνου και όχι μέσα σε ένα καλοκαιριάτικο Σαββατοκύριακο.
Ακόμη κι έτσι, όμως, επιβάλλονται τρεις παρατηρήσεις:
Πρώτον, ότι οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής είναι ιδιαίτερα σαφείς και θετικές σε ό,τι αφορά την εξυπηρέτηση του χρέους και την πρόσθετη δανειακή στήριξη της Ελλάδας. Είναι η ανάσα, που λέμε.
Δεύτερον, ότι αντιθέτως τα πράγματα είναι εξαιρετικά ασαφή σε ό,τι αφορά την απομείωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, το οποίο αναμένεται το επόμενο εξάμηνο να υπερβεί το 162% του ΑΕΠ - ύψος ιλιγγιώδες!
Είναι ασαφή επειδή στην παρούσα φάση δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Από τη στιγμή που επελέγη μια διαδικασία «εθελοντικής συμμετοχής» των ιδιωτών στην ελάφρυνση του χρέους, ουδείς μπορεί να προεξοφλήσει πόσο γενναιόδωρος θα αποδειχθεί ο εθελοντισμός τους.
Τρίτον, ότι οι τελικοί κριτές της ελληνικής προσπάθειας θα είναι (καλώς ή κακώς) οι διεθνείς αγορές, στις οποίες ελπίζουμε να επιστρέψουμε για δανεισμό μέσα στο 2014 - κατά δήλωση Βενιζέλου…
Και οι σχέσεις αλληλεπίδρασης των αγορών και των οίκων αξιολόγησης είναι γνωστές και δεδομένες.
Δεν υπάρχει λοιπόν καμία αμφιβολία ότι στην τελική κρίση για τη βιωσιμότητα του χρέους θα βαρύνει ιδιαίτερα το ύψος του και όχι μόνο το βάρος της εξυπηρέτησής του.
Πόσο, όμως, πρέπει να μειωθεί το χρέος για να καταστεί βιώσιμο;
Η «Wall Street Journal» αμέσως μετά τη Σύνοδο Κορυφής υπολόγιζε ότι θα πρέπει να πέσει κάτω από το 100% του ΑΕΠ - και η εκτίμηση της συγκεκριμένης εφημερίδας έχει ιδιαίτερη σημασία αφού αυτή απηχεί περισσότερο από κάθε άλλον τις απόψεις και των αγορών και των οίκων αξιολόγησης…
Μιλάμε, δηλαδή, για συνολική απομείωση (με σημερινά δεδομένα) της τάξης των 135-140 δισ. ευρώ, η οποία αποκλείεται ποτέ να προέλθει από «εθελοντική συμμετοχή των ιδιωτών» - είναι αστείο και να το συζητούμε.
Από τι θα προέλθει; Από την ανάπτυξη! Μόνο, δηλαδή, αν αυξηθεί ο παρονομαστής του κλάσματος (το ΑΕΠ) θα μειωθεί δραστικά το σχετικό βάρος του χρέους.
Γι' αυτό η συνταγή παραμένει ίδια: ανάπτυξη, ανάπτυξη, ανάπτυξη…
Δεν υπάρχει άλλος δρόμος ούτε καν μονοπάτι.
Ως εκ τούτου, εύχομαι αυτό το σχέδιο Μάρσαλ των Βρυξελλών να μην αποδειχθεί κάτι ανάλογο με τους επενδυτές που εμφανίζονται κάθε καλοκαίρι στον ΠΑΟΚ!
Του Γ. Πρετεντέρη από τα ΝΕΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου