Από τη στιγμή που εμφανίζεται έτοιμος να υποστεί και να αψηφήσει τους ταξιτζήδες και το ΠΑΜΕ, τους «Αγανακτισμένους» και τα τσαντίρια στο Σύνταγμα, τους κλειστούς αρχαιολογικούς χώρους, τις βρώμικες παραλίες, τις πανάκριβες υπηρεσίες, τα κακά ξενοδοχεία και τους πονηρούς μαγαζάτορες τού αξίζει κάθε έπαινος και όλα τα συγχαρητήρια.
Διότι κάποτε η Ελλάδα γεννούσε ήρωες. Αλλά τώρα μόνο ήρωες μπορούν να την επισκεφθούν!
Θα μου πείτε ότι οι ταξιτζήδες έχουν δίκιο. Και θα σας αντιτείνω ότι ο καθένας δικαιούται να θεωρεί ότι έχει δίκιο. Αρα, ότι όλοι κατά την άποψή τους έχουν δίκιο.
Κι εγώ έχω δίκιο να θεωρώ ντροπή έναν Παναθηναϊκό με αρχηγό τον Σαριέγκι και σέντερ φορ τον... Τότσε (!) αλλά αυτός δεν είναι λόγος να αρπάξω το περιβραχιόνιο, να φορέσω τη φανέλα και να μπω στο γήπεδο.
Το ζητούμενο συνεπώς είναι να ζούμε σε μια κοινωνία της οποίας η συνολική λειτουργία δεν θα καταλύεται από το δίκιο του καθενός. Ακόμη περισσότερο που το δίκιο του καθενός δεν είναι απαραιτήτως το δίκιο όλων.
Οι ταξιτζήδες, ας πούμε, έχουν οργανώσει μια μαύρη αγορά αδειών ταξί και ζητούν τώρα να μην καταργηθεί η μαύρη αγορά με το επιχείρημα ότι «δανείστηκαν» για να πάρουν μέρος στο νταραβέρι - με την ευκαιρία: θα ήμουν πολύ περίεργος να μάθω πόσες αγοραπωλησίες από αυτές που έγιναν με τα «δανεικά» έχουν δηλωθεί στην Εφορία...
Στην προκειμένη περίπτωση, δηλαδή, το «δίκιο» των διαμαρτυρομένων απαιτεί τη διατήρηση μιας μαύρης αγοράς ή έστω κάτι παραπλήσιου. Δίκιο και προφανώς συμφέρει όσους ποντάρισαν σ' αυτήν. Αλλά γιατί είναι απαραιτήτως δίκιο και για τους υπόλοιπους;
Διότι πέρα από τα καλαμπούρια και πέρα από τους ταξιτζήδες, το ζητούμενο είναι να αποφασίσουμε τι χώρα θέλουμε. Μια χώρα η οποία θα κινείται συνεχώς γύρω από το δίκιο του καθενός που νομίζει ότι έχει δίκιο ή μια χώρα που θα στραφεί σε μια λογική αλλαγής, ανοίγματος και ανάπτυξης;
Η πρώτη επιλογή μυρίζει έντονα κλεισούρα. Τη θέλουμε την κλεισούρα; Ε, λοιπόν, πολύ φοβούμαι πως τη θέλουμε.
Δεν εξηγείται διαφορετικά ότι είμαστε η μοναδική δυτική χώρα που έχει βαφτίσει «κοινωνία» τον χειρότερο εαυτό της. Η ανικανότητα, η συναλλαγή, η αδυναμία προσαρμογής, η αντιπαραγωγικότητα, οι στρεβλές αντιλήψεις, η παραοικονομία, όλα αυτά θεωρούνται κεκτημένα που δεν πρέπει να αλλάξουν για λόγους εθνικής ιδιοσυστασίας.
Κι έτσι ο καθένας που μετέχει στο νταραβέρι έχει κάθε δίκιο να μη θέλει να αλλάξει τίποτα.
Του Γ. Πρετεντέρη στα ΝΕΑ.Σημείωση Αντίλογου : Καλό θα ήταν ο κ. Πρετεντέρης (και όχι μόνο αυτός...) που θυμάται τις συντεχνίες και τα προνόμια τους μόνο όταν αφορά άλλους , να κοιτάξει και τα προνόμια και τις ειδικές διατάξεις που έχει εξασφαλίσει ο κλάδος τους (δημοσιογράφοι κλπ) εις βάρος των υπολοίπων Ελλήνων...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου