Απλή επισκόπηση των τελευταίων γεγονότων. Ηταν «η εβδομάδα των τρελών».
Τη Δευτέρα, ο υπουργός Οικονομικών κάνει την αδιανόητη δήλωση ότι η χώρα έχει χρήματα μόνο ως τον Ιούλιο- μετά, θα υποχρεωθεί να κηρύξει στάση πληρωμών...
Την Τρίτη, ο Πρωθυπουργός κάλεσε κατ΄ ιδίαν τους πολιτικούς αρχηγούς, αλλά το ίδιο απόγευμα το «περιβάλλον» του θεωρούσε «ενδιαφέρουσα ιδέα» μια πρόταση του προέδρου του ΣΕΒ για δημοψήφισμα του τύπου «μέσα ή έξω από το ευρώ».
Την Τετάρτη, η ελληνίδα επίτροπος γνωστοποίησε ξαφνικά ότι συζητείται (πού;) η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ. Και η μεν επίτροπος διαψεύστηκε απ΄ όλους (η εκπρόσωπος της Επιτροπής μίλησε για... «σχήμα λόγου»!) αλλά η απορία έμεινε. Γιατί το είπε; Και είναι δυνατόν να το είπε χωρίς προηγούμενη συνεννόηση με τον Πρωθυπουργό;
Την Πέμπτη, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας (μόλις δύο εικοσιτετράωρα μετά τις κατ΄ ιδίαν συναντήσεις!) συγκάλεσε σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών- ύστερα από αίτημα του Πρωθυπουργού, όπως διευκρινίστηκε επεξηγηματικά. Εν τω μεταξύ, η «ενδιαφέρουσα ιδέα» της Τρίτης είχε μάλλον ξεχαστεί.
Και την Παρασκευή, η σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών έληξε άδοξα και απογοητευτικά- αποδεικνύοντας πόσο δίκιο είχε ο παλαιός Καραμανλής που έλεγε «αν είναι να διαφωνήσουμε, καλύτερα να μη συναντηθούμε».
Το γεγονός ότι ύστερα απ΄ όλα αυτά ο ελληνικός λαός δεν άδειασε ακόμη τις τράπεζες (αν δεν τις άδειασε...) θα πρέπει να οφείλεται σε αποθέματα ψυχραιμίας και αυτοσυγκράτησης, τα οποία ούτε που υποψιαζόμασταν στη φυλή μας.
Μένει όμως η απορία. Ποιον εξυπηρετούσαν αυτοί οι χειρισμοί; Πού απέβλεπαν; Ποιον συμφέρει η δραματοποίηση της κατάστασης; Και ποιος επιδιώκει την πυροδότηση των εξελίξεων, ακόμη και με κίνδυνο να ενεργοποιηθούν τα πιο εφιαλτικά σενάρια;
Αν το επεδίωκε η αντιπολίτευση θα μπορούσε να μιλήσει κανείς για τη συνήθη ανευθυνότητα και λαϊκισμό που επιδεικνύουν οι αντιπολιτεύσεις στην Ελλάδα. Μόνο που εδώ η δραματοποίηση τροφοδοτήθηκε από τη συμπολίτευση.
Με έναν προφανή κίνδυνο: μια ήδη κρίσιμη κατάσταση να καταστεί ανεξέλεγκτη κατόπιν ενεργειών εκείνων που καλούνται να τη χειριστούν! Τελικά, ακόμη και αν η αντιπολίτευση ήθελε να βάλει λίγο πλάτη, αποκλείεται να το έκανε ποτέ σε ένα δραματοποιημένο σκηνικό και με όρους δημόσιας συνθηκολόγησης.
Στην κυβέρνηση όμως υπήρχε επίγνωση των κινδύνων. Τουλάχιστον πέντε υπουργοί έχουν ως τώρα παρατηρήσει ότι η καθυστέρηση, η αναβλητικότητα και η απραξία που επιδεικνύει όχι μόνο δεν οδηγεί σε έναν πιο ήπιο χειρισμό των πραγμάτων αλλά αντιθέτως κάνει τα πράγματα χειρότερα και τον χειρισμό τους δυσκολότερο.
Συνεπώς, θα πρέπει κάποιος να υποθέσει ότι όλα αυτά έγιναν με ένα σχέδιο του οποίου τη λογική και τις επιδιώξεις δυσκολευόμαστε να αντιληφθούμε.
Διότι, σε αντίθεση με την Πορτογαλία και την Ιρλανδία όταν οδηγήθηκαν σε ανάλογες συνεννοήσεις, η Ελλάδα διαθέτει σήμερα και κυβέρνηση και κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η συνεννόηση και η συναίνεση σε επί μέρους κεφάλαια ή σε γενικές γραμμές της κυβερνητικής πολιτικής είναι χρήσιμες και καλοδεχούμενες, αλλά ούτε η συνεννόηση ούτε η συναίνεση μπορεί να αποτελούν προϋποθέσεις εφαρμογής αυτής της πολιτικής- από τη στιγμή, φυσικά, που η χώρα διαθέτει κυβέρνηση...
Υποθέτω ότι όλοι αντιλαμβανόμαστε πού κατέληξε αυτό το κρυφτούλι. Οτι ξαφνικά και από το πουθενά η συνέχιση της χρηματοδότησης απέκτησε έναν πρόσθετο όρο (τη συμφωνία των πολιτικών δυνάμεων), ο οποίος δεν υπήρχε πέρυσι όταν υπεγράφη το μνημόνιο. Και αυτός ο πρόσθετος όρος έγινε δεκτός (αν δεν προεκλήθη...) χωρίς καν να διαπραγματευθεί η Ελλάδα κάποια αντισταθμιστικά οφέλη, όπως είναι π.χ. η επαναδιαπραγμάτευση ορισμένων όρων του μνημονίου.
Κάπως έτσι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα τραγικό αδιέξοδο. Στην κατασκευή του οποίου συμμετείχαμε και οι ίδιοι. Χωρίς στρατηγική εξόδου. Και χωρίς ψυχικά ή πολιτικά αποθέματα αντιμετώπισής του.
Διότι, ως γνωστόν, όση ενέργεια έχει απομείνει σε αυτή την κατεστραμμένη χώρα σπαταλιέται σε αλλοπρόσαλλες ασκήσεις αγωνιστικότητας, αγανάκτησης, ανυπακοής και αερολογίας. Που εκτονώνουν ενδεχομένως το θυμικό αλλά δεν λύνουν κανένα πρόβλημα. Σπαταλιέται δηλαδή σε μια γενική παραίσθηση. Σε μια συλλογική παράκρουση.
Ή, όπως τραγουδούσε ο Ζακ Μπρελ, «Χαίρε εσύ, Αρχόντισσα Βλακεία, εσύ με το βασίλειο το παραγνωρισμένο».
Του Γ.Πρετεντέρη από το Βήμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου