Πλην αυτής, όλες οι άλλες επιλογές είναι ανοιχτές, νόμιμες και γόνιμες. Αρκεί ο πρωθυπουργός να δεχτεί τις καθυστερήσεις. Να αποκαλύψει όσα σκέφτονται οι κυβερνητικοί και συζητούν με κυβερνήσεις άλλων κρατών. Να συζητήσει όσα απασχολούν την αγορά. Οσα προκαλούν φόβο στους πολίτες και διώχνουν τις καταθέσεις από το τραπεζικό σύστημα. Κυρίως η υποψία ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου συζητά «μυστικά» σχέδιο άρνησης πληρωμών, δηλαδή πτώχευσης και χρεοκοπίας της χώρας.
Με το μικροαστικό συναίσθημα φόβου για όσα τρομερά μπορεί να συμβούν στην περιουσία των Ελλήνων, «παίζει» και το Κόμμα της «κυρίας» Παπαρήγα (Χρησιμοποιώ τα εισαγωγικά γιατί πρόσεξα ότι έτσι κάνουν στον «Ριζοσπάστη»...) Ολα ξεκίνησαν όταν, αμέσως μετά τη συνάντησή της με τον πρωθυπουργό, στις 9 Μαρτίου, η «κυρία» Παπαρήγα δημοσιοποίησε την «πρόβλεψη» ότι η χώρα οδηγείται, αναπόφευκτα, σε πτώχευση.
Συγκεκριμένα, η γενική γραμματέας του Κ. Κ. είπε: «Προβλέπουμε ότι θα υπάρξει κάποια συμφωνία στα πλαίσια της Ε. Ε. για ελεγχόμενη χρεοκοπία». Ολοι σκέφτηκαν ότι η «ανάλυση», που κάνουν στο κόμμα της «κυρίας» Παπαρήγα, επιβεβαιώθηκε πλήρως από όσα την πληροφόρησε κατά τη συνάντησή τους ο πρωθυπουργός.
Το μήνυμα δεν διαψεύστηκε από το πρωθυπουργικό περιβάλλον. Η γραμματέας έγινε, είτε το επέλεξε είτε όχι, ένας απλός ιμάντας μεταβίβασης της άποψης πως η χρεοκοπία είναι αναπόφευκτη. Η τακτική Παπανδρέου εξυπηρετήθηκε άριστα από τις ιδεοληψίες του Περισσού και η κοινή γνώμη δέχτηκε μια ακόμη κίτρινη επίθεση εκφοβισμού.
Στο Κ. Κ. οργίζονται όταν τους λες πως, όταν αναλύουν την παρούσα κρίση του καπιταλισμού, καλλιεργούν μια σύγχυση μεταξύ υποχρεωτικής «καταστροφής του κεφαλαίου» και αναπόφευκτης «χρεοκοπίας». Ομως, το θέμα δεν βρίσκεται στην ακρίβεια των αναλύσεων που κάνουν στον Περισσό. Το Κ. Κ. είναι πολιτικό κόμμα και όχι οίκος αξιολόγησης των κινδύνων που διατρέχει το καπιταλιστικό σύστημα. Αναμένει κανείς μια θέση γι' αυτό που πρέπει να επιλέξει και εκείνο που δεν πρέπει να πράξει ο πρωθυπουργός και, κυρίως, η χώρα.
Απέναντι στην κρίση, η ομάδα Παπαρήγα καταφεύγει στον αγνωστικισμό και υιοθετεί μοιρολατρικές θέσεις. Κομματικός καθοδηγητής σημείωνε χαρακτηριστικά ότι «ο λαός δεν πρέπει να δίνει δεκάρα για όλα αυτά». Αυτή ακριβώς η τοποθέτηση είναι που κατατάσσει το Κ. Κ. στην ομάδα όσων επικροτούν την αναδιάρθρωση του χρέους σε καθεστώς ανοιχτής χρεοκοπίας, παρόλο ότι το συγκεκριμένο κόμμα αποφεύγει να πάρει θέση στο πιο καυτό πολιτικό ζήτημα. Ζητούν μάλιστα από τον λαό, «να μην αναγνωρίσει το κρατικό χρέος». Στο σημείο αυτό ταυτίζονται και με τις άλλες ομάδες της κομμουνιστικογενούς «αριστεράς», ιδιαίτερα με την ομάδα Τσίπρα, η οποία πάντως, ευθαρσώς, ζήτησε την καταγγελία των δανειακών συμβάσεων.
Θα είχαν μικρή σημασία οι αναλύσεις που κάνει αυτή η πτέρυγα της Βουλής, αν δεν τροφοδοτούσαν το κενό που δημιουργεί η απουσία εφαρμοσμένης πολιτικής και πολιτικού σχεδίου εξόδου από την κρίση στα πλειοψηφικά κόμματα. Αν η χώρα δεν είχε βρεθεί «δεμένη» στη μεταβατική δανειακή σύμβαση των 110 δισ., θα επεδίωκε, με κάθε τρόπο, την αναδιάρθρωση των χρεών της. Μόνο που θα το έκανε με τρόπο ελεύθερο, μέσα στις αγορές κεφαλαίου, σε συνθήκες ελεύθερης διαπραγμάτευσης.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα, σήμερα, είναι η υποχρεωτική απομάκρυνσή μας από τον φυσικό χώρο κάθε ελεύθερης καπιταλιστικής οικονομίας, δηλαδή από τις ανοιχτές αγορές. Το Μνημόνιο 2, που ετοιμάζεται τώρα, επιβεβαιώνει και παρατείνει την εξάρτησή μας από άλλα κράτη. Μπορεί να πρόκειται για κράτη συμμάχους και φιλικά προς τη χώρα μας. Οταν όμως ο ελεύθερος δανεισμός μετατρέπεται σε διακρατικό, αποδεχόμαστε ένα πολιτικό και διπλωματικό «κοστούμι».
Η αγορά είναι, κάποτε, σκληρή και απρόβλεπτη αλλά, μεσοπρόθεσμα, ισορροπεί. Πάνω σε στοιχειώδεις και αποδεκτούς κανόνες, κυρίως την εξασφάλιση των κεφαλαίων και την ελάχιστη απόδοσή τους. Γι' αυτό άλλωστε επιτρέπει πολύ μεγαλύτερους βαθμούς ελευθερίας, από τη δοσοληψία μεταξύ κρατών. Σκεφτείτε τις διαφορές μεταξύ της συνθήκης των Βερσαλλιών και την επιμονή των Γάλλων για τις γερμανικές επανορθώσεις, με τη συμφωνία του Πότσνταμ και του σχεδίου Μάρσαλ. Τα ομόλογα Μπρέιντι ήσαν τίτλοι συμφωνημένοι και διαπραγματεύσιμοι. Κάντε τη σύγκριση μεταξύ της καταστροφικής πτώχευσης στην Αργεντινή και στις άλλες ευφυέστερες λύσεις: Μεξικό, Βραζιλία, Ουρουγουάη, Τουρκία, Ρουμανία.
Επιτέλους, να ξεκαθαρίσουν, τα κόμματα διακυβέρνησης, ότι στόχος είναι η επιτυχής αναδιάταξη του ελληνικού κρατικού χρέους. Με μια ανοιχτή, ειλικρινή και αμοιβαία επωφελή διαπραγμάτευση με τους δανειστές μας. Ο τόπος χρειάζεται πολιτική ηγεσία, που θα χαράξει με θάρρος ένα ρεαλιστικό σχέδιο για το μέλλον και θα αποκηρύξει με θυμό το παρελθόν. Και δεν την έχει...
Του Μπαμπη Παπαδημητριου από την Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου