ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ υπάρχει αµφιβολία ότι η εγκαθίδρυση κάποιας διαδικασίας συµψηφισµού των οφειλών προς το Δηµόσιο µε τις οφειλές του Δηµοσίου θα ήταν µια εξαιρετική πρωτοβουλία. Και, κυρίως, µια λογική κίνηση τη στιγµή που η αγορά βουλιάζει.
ΥΠΟ ΤΗΝ προϋπόθεση, βεβαίως, ότι µιλάµε για µια ρύθµιση γενική και εύχρηστη κι όχι για µια ρύθµιση µε τόσες προϋποθέσεις ώστε να µην εφαρµόζεται ποτέ.
ΕΙΜΑΙ ΔΥΣΠΙΣΤΟΣ; Ελάτε τώρα! Εδώ πέρυσι, τέτοια εποχή, έγινε τόση φασαρία για τη ρύθµιση περί υπερχρεωµένων νοικοκυριών και µέσα σε περισσότερους από δώδεκα µήνες η ρύθµιση εφαρµόστηκε τελικά σε µία (αριθµός: 1) περίπτωση – πολύ κακό για το τίποτα.
ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, βλέπετε, ανάµεσα στις διακηρύξεις των πολιτικών, στις προθέσεις του νοµοθέτη και στην εφαρµογή του νόµου µεσολαβεί συνήθως τεράστια απόσταση.
ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΠΟΥ αποδεικνύεται ιδιαίτερα δύσβατη όταν πρόκειται για ρυθµίσεις που απλουστεύουν τη ζωή των πολιτών ή διευκολύνουν τη συναλλαγή τους µε το Δηµόσιο. Λες και το ελληνικό κράτος καµαρώνει να εχθρεύεται τους πολίτες του.
ΘΕΛΕΤΕ ΕΝΑ τυπικό παράδειγµα αυτής της εχθρότητας; Οταν ο πολίτης χρωστάει στο κράτος, οι οφειλές είναι έντοκες. Οταν το κράτος χρωστάει στον πολίτη, οι οφειλές είναι άτοκες.
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ κανένα επιχείρηµα σε µια ανοιχτή και δηµοκρατική κοινωνία που να δικαιολογεί αυτή την άνιση µεταχείριση. ΟΦΕΙΛΕΣ ΟΙ ΜΕΝ. Οφειλές κι οι δε. Γιατί να διαφέρουν; Γιατί να µην επιβαρύνονται και οι δύο µε το ίδιο ακριβώς επιτόκιο και προσαυξήσεις; Γιατί να µην τυγχάνουν της ίδιας µεταχείρισης; ΟΜΟΛΟΓΩ ΟΤΙ δεν βρίσκω καµιά σοβαρή εξήγηση. Αλλά δεν βλέπω και κανέναν να το διορθώνει.
ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ µάλιστα. Μόλις βγήκε ένας υφυπουργός να πει κάτι εύλογο για την ανάγκη συµψηφισµού των οφειλών, έπεσε πάνω του ολόκληρη η κυβέρνηση να τον µαζέψει.
ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΟ! Τόση ευαισθησία και τέτοια ανακλαστικά δεν έχει επιδείξει η κυβέρνηση σε άλλα, πολύ πιο προκλητικά ζητήµατα. Ο συµψηφισµός τούς ενόχλησε;
Ή ΜΗΠΩΣ να υποθέσω ότι σε τέτοια θέµατα εκδηλώνεται µια (διαχρονική και διακοµµατική) κρατική συντεχνία, την οποία το µόνο που την ενδιαφέρει είναι να αναπαράγει την κυριαρχία της επί της κοινωνίας;
ΚΑΛΟ ΕΙΝΑΙ, πάντως, να µην τρέφουµε ψευδαισθήσεις. Το κράτος αποκλείεται να αλλάξει ή έστω να βελτιωθεί αν δεν γίνει πιο φιλικό µε εκείνους που το συντηρούν. Αν δεν τους αντιµετωπίσει ως πελάτες κι όχι ως υπηκόους.
ΣΕ ΑΥΤΟ δεν βρίσκω κανέναν να διαφωνεί. Αλλά ούτε βλέπω και πολλούς έτοιµους να το προσπαθήσουν.
Του Γ.Πρετεντέρη από ΤΑ ΝΕΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου