Ο,τι τους γουστάρει…

ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ ότι οι πρυτάνεις έχουν κάθε δικαίωµα να διαφωνούν µε τις προτάσεις του υπουργείου Παιδείας για την τριτοβάθµια εκπαίδευση. 

ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΣΗΣ θεµιτό να µη µετέχουν στον διάλογο γι’ αυτές τις προτάσεις – αν και δυσκολεύοµαι να καταλάβω πώς µπορείς να µην κάνεις διάλογο µε εκείνον που σε πληρώνει… ΤΙ ΠΑΕΙ να πει, όµως, ότι δεν θα εφαρµόσουν τον νόµο αν το υπουργείο νοµοθετήσει τις προτάσεις του; Από πότε η νοµοθετική διαδικασία υπόκειται στη συµφωνία αυτών τους οποίους αφορά; Κι από πότε η εφαρµογή των νόµων εξαρτάται από την καλή θέληση εκείνων στους οποίους απευθύνονται; 

ΝΑ ΜΑΣ τα λέει αυτά το ΚΚΕ ή η ΓΕΝΟΠ-∆ΕΗ, άντε να το καταλάβω – οριακά… Αλλά να το διακηρύσσουν πανεπιστηµιακοί δάσκαλοι, οι οποίοι (υποτίθεται) διδάσκουν στα παιδιά µας όχι µόνο γράµµατα αλλά και δηµοκρατική συνείδηση, αρχίζει να µε ξεπερνάει. 

ΔΙΟΤΙ ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ διδάσκουν στα παιδιά; Οτι πρέπει να εφαρµόζουν µόνο τους νόµους που τους αρέσουν; Αν είναι έτσι, τότε σίγουρα η διδαχή τους πιάνει τόπο: όποιος κατορθώσει να προσπεράσει την ξύλινη γλώσσα των πάσης φύσεως «διαµαρτυρόµενων φοιτητών» αντιλαµβάνεται ότι το έµαθαν το µάθηµα µια χαρά. 

ΠΟΛΥ ΦΟΒΟΥΜΑΙ, όµως, ότι η ακριβώς αντίθετη παιδαγωγική είναι αυτή που λείπει από την ελληνική κοινωνία. Και δεν λείπει, φυσικά, µόνο από τους εκπαιδευτικούς. 

ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ τον Πρωθυπουργό στη Βουλή την περασµένη Παρασκευή. Περίµενα να ακούσω µια εξήγηση για τις εργασιακές αλλαγές που προωθεί η κυβέρνηση. Και να µάθω κατ’ αρχάς για ποιον λόγο τις κάνει. 

ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΝΑΙ χρήσιµες για τον τόπο; Επειδή είναι υποχρεωτικές από το Μνηµόνιο; Ή για κάποια άλλη αιτία που µου διαφεύγει; ΟΜΟΛΟΓΩ ότι συµπέρασµαδεν έβγαλα. Ούτεαπό τον Πρωθυπουργό. Αλλά ούτε κι από όλους τους κυβερνητικούς παράγοντες που προηγήθηκαν ή τον ακολούθησαν. 

ΠΩΣ, ΟΜΩΣ, περιµένουν να γίνει αποδεκτή µια πολιτική όταν εκείνοι που την εφαρµόζουν δεν εξηγούν στον κόσµο τη χρησιµότητά της ή την αναγκαιότητά της ή, τέλος πάντων, κάτι που να τη δικαιολογεί; Οταν η µεγάλη πλειοψηφία των υπουργών δείχνει ότι δεν πιστεύει όσα κάνει; Κι όταν ο απλός πολίτης δεν έχει ακόµη αντιληφθεί αν η ζωή του αλλάζει για να σωθεί η χώρα ή επειδή το επιβάλλουν οι δανειστές µας και τα συµφέροντα που εκπροσωπούν; 

ΧΩΡΙΣ ΠΕΙΣΤΙΚΗ παιδαγωγική, όµως, η όποια µεταρρυθµιστική προσπάθεια (ακόµη κι η πιο αυτονόητη…) υποβαθµίζεται σε µια απλή αυθαιρεσία. 

ΚΑΙ ΤΟΤΕ, ο κάθε πρύτανης κι ο κάθε φοιτητής αισθάνονται νοµιµοποιηµένοι να αντιτάξουν στην αυθαιρεσία των άλλων τη δική τους. Για να διακηρύξουν ότι εφεξής θα κάνουν ό,τι τους γουστάρει. 

Του Γ.Πρετεντέρη από Τα ΝΕΑ