Μια επιπλέον ερμηνεία του αποτελέσματος των αυτοδιοικητικών εκλογών που αγνοήθηκε.
Η τεράστια αποχή από την κάλπη μπορεί στο αυξημένο ποσοστό της να οφείλεται και στο ότι δεν μπορεί πια να λειτουργήσει το πελατειακό κράτος.
Ψηφίζω το τάδε κόμμα, τον τάδε υποψήφιο βουλευτή ή δήμαρχο διότι προσδοκώ ότι θα διορίσει εμένα ήτο παιδί μου στο Δημόσιο ή κάποια προνομιούχο ΔΕΚΟ για να εξασφαλίσει έναν καλό μισθό και τη σιγουριά της μονιμότητας με χαμηλές εργασιακές υποχρεώσεις. «Αφού η οικονομική χρεοκοπία του κράτους δεν επιτρέπει διορισμούς, παρά ελάχιστους και μόνο μέσα από διαγωνισμό και όχι από το παράθυρο, τότε γιατί να ψηφίσω;» θα σκέφθηκαν πολλοί, ιδίως στην επαρχία.
Ο γενικότερος αφορισμός για τη χρεοκοπία του πολιτικού συστήματος στη χώρα μας κατά βάθος σχετίζεται και με το ότι δεν μπορεί πια να διορίζει με το πελατειακό σύστημα και εκτός αξιοκρατικών διαδικασιών. Ακριβώς γι΄ αυτό και η αντιμνημονιακή υστερία. Ενώ προ της βεβαιότητας για παύση πληρωμών και πτώχευση ήλθε η Ευρωπαϊκή Ενωση, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και κυρίως το έμπειρο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο να μας χορηγήσουν το τεράστιο δάνειο των 110 δισεκατομμυρίων ευρώ, εμείς αντί να ευγνωμονούμε γίναμε έξω φρενών, διότι στους όρους της σχετικής δανειακής συμφωνίας, το περίφημο μνημόνιο, περιλαμβάνεται και η απαγόρευση διορισμών, αλλά και η κατάργηση των πρόσθετων πολλαπλών εισοδηματικών προνομίων στον δημόσιο και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα.
Ετσι, μολονότι το πολιτικό μας σύστημα αποδέχθηκε τον δανεισμό και το αυστηρό μνημόνιο για να μην κηρύξει παύση πληρωμών και συνεπώς πτώχευση, ταυτόχρονα το αποδοκιμάζει επειδή επιβάλλει το νοικοκύρεμα στον δημόσιο τομέα, τον περιορισμό της σπατάλης και τους διορισμούς μόνο στους απολύτως απαραίτητους και με αξιολογικές διαδικασίες. Συνεπώς οδηγεί σε αδυναμία λειτουργίας του πελατειακού συστήματος.
Το ιλαροτραγικό είναι ότι ακόμη και το κυβερνών κόμμα, που του έτυχε ο κλήρος να προσυπογράψει την παραίτηση από το φαύλο αυτό σύστημα (του οποίου υπήρξε εν πολλοίς ο νομοποιητής και πρωταγωνιστής από το 1981), είναι το ίδιο που μέσα σε 4-5 μήνες αρνείται ή δηλώνει αδυναμία να εκπληρώσει τις δεσμεύσεις του και φθάνει να καταγγέλλει τους- έστω διόλου ανιδιοτελείς- σωτήρες του για ανάλγητη συμπεριφορά και να απαιτεί μερική απαλλαγή από τις δεσμεύσεις του με τη χρονική επιμήκυνση εξόφλησης ή με αναδιάρθρωση του χρέους.
Μολονότι ελήφθησαν αμέσως τα σκληρά αλλά εύκολα μέτρα περικοπής μισθών και συντάξεων και επιβολής ακραίων φορολογικών βαρών προς μέγα θαυμασμό πολλών ξένων ηγετών και σχολιαστών, επιμελώς καταβάλλεται προσπάθεια να αποφευχθούν τα πολύ αναγκαιότερα διαρθρωτικά μέτρα και η άμεση συρρίκνωση του παμφάγου και αντιπαραγωγικού δημόσιου τομέα.
Μπροστάρης σε αυτή την αντιφατική συμπεριφορά ο κρατικοδίαιτος διακομματικός συνδικαλισμός και τα μαρξογενή κόμματα και αποκόμματα που λυμαίνονται ποικιλοτρόπως τα δημόσια έσοδα σε βάρος των εκτός Δημοσίου ελλήνων πολιτών εργαζομένων, ανέργων και εργοδοτών στον ιδιωτικό τομέα (πλην των διαπλεκομένων με το κράτος και το πολιτικό σύστημα) και των ελεύθερων επαγγελματιών (που όμως έχουν βρει ως διέξοδο την πιο προκλητική φοροδιαφυγή).
Ετσι ούτε οι προβλέψεις προϋπολογισμού και του μνημονίου επιτυγχάνονται και τα ανακριβή στοιχεία συνεχίζουν να χρησιμοποιούνται ως έγκυρα στατιστικά μεγέθη για να αποκρύβεται η συνεχιζόμενη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος. Διότι είναι απόλυτα ψευδές ότι μειώθηκαν σοβαρά οι κρατικές δαπάνες, αφού στην πραγματικότητα έχει γίνει παύση πληρωμών του Δημοσίου στο εσωτερικό (μόνο τους ξένους δανειστές μας εξοφλούμε από τα νέα δάνειά τους μαζί με μισθούς και συντάξεις). Ολοι σχεδόν οι υπόλοιποι ματαίως περιμένουν να πληρωθούν από το κράτος όσοι έχουν λαμβάνειν από αυτό.
«Μείωση» δαπανών α λα ελληνικά. Ομως η τρόικα το κατάλαβε.
Πηγή : Το Βήμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου