ΕΤΣΙ ΛΟΙΠΟΝ, πίσω από το Βατοπέδι βρίσκεται µια µεθόδευση. Και η µεθόδευση αυτή εξελίχθηκε σε δύο επίπεδα. ΠΡΩΤΑ σε επίπεδο κρατικών λειτουργών. Οπως φαίνεται εµπλέκονται πολλοί, από τη δικαιοσύνη και το Νοµικό Συµβούλιο του Κράτους ώς τα επιµέρους υπουργεία και υπηρεσίες. Ολους αυτούς τους ερευνά η τακτική δικαιοσύνη και κάποια στιγµή θα οδηγηθούν στο εδώλιο – παρέα, υποθέτω, µε τους µοναχούς που πρωταγωνίστησαν στο αλισιβερίσι...
ΥΣΤΕΡΑ σε επίπεδο κυβερνητικής ηγεσίας. Ούτε αυτό επιδέχεται αµφισβήτηση. Ο πρώην πρωθυπουργός ανέλαβε την πολιτική ευθύνη των κυβερνητικών ολιγωριών και παραλείψεων και ο ελληνικός λαός επιµέρισε την ευθύνη αυτή στις επόµενες εκλογές. Ο πρώην πρωθυπουργός πήγε σπίτι του ενώ οι περισσότεροι από τους εµπλεκόµενους κυβερνητικούς παράγοντες τέθηκαν (µε τον έναν ή τον άλλον τρόπο) εκτός Βουλής, ακόµη και εκτός πολιτικής.
ΩΣ ΕΔΩ, δεν νοµίζω ότι µπορεί κανείς να διαφωνήσει. Τα προβλήµατα αρχίζουν από εδώ και πέρα, όταν τίθεται το ζήτηµα των ποινικών ευθυνών όσων κυβερνητικών προσώπων έχουν αναµειχθεί. Και το πρόβληµα είναι διπλό.
ΑΦΕΝΟΣ ΕΠΕΙΔΗ η διαδικασία που προβλέπεται από το Σύνταγµα και τον ισχύοντα νόµο είναι απολύτως διαβλητή και αφερέγγυα. Πολιτικοί καλούνται να δικάσουν πολιτικούς! Τι τεκµήριο εγκυρότητας, ανεξαρτησίας και αµεροληψίας µπορεί να έχει µια τέτοια διαδικασία; Κανένα!
ΑΦΕΤΕΡΟΥ ΕΠΕΙΔΗ µια ποινική διαδικασία δεν είναι πολιτική κουβέντα και µια Προανακριτική Επιτροπή δεν είναι καφενείο.
Χρειάζονται συγκεκριµένα και αδιαµφισβήτητα αποδεικτικά στοιχεία ώστε να στείλει κάποιος πέντε υπουργούς στο Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο. Κυρίως, όµως, χρειάζεται ισχυρή νοµική επιχειρηµατολογία για να υποστηριχθεί ότι δεν έχει επέλθει παραγραφή.
Λυπάµαι, αλλά η πλειοψηφία της Προανακριτικής Επιτροπής δεν προσέφερε τίποτα από τα δυο.
ΤΙ ΚΑΤΑΦΕΡΕ, λοιπόν; Μια τρύπα στο νερό. Κατάφερε να ρίξει το µπαλάκι της παραγραφής στο δικαστικό συµβούλιο, κουτοπονηριές. Κατάφερε να εκθέσει τη διαδικασία που υπηρετούσε, αυτό ίσως αποδειχθεί θετικό. Κατάφερε κυρίως να ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο πολιτικών αντεκδικήσεων, διότι είναι προφανές πως όταν η Δεξιά επανέλθει στα πράγµατα θα ανταποδώσει τα ίδια και χειρότερα.
Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΚΡΑΤΙΚΗ παράταξη ουδέποτε στην ιστορία της υπήρξε παράταξη διώξεων των αντιπάλων της. Τελευταίος έδωσε το παράδειγµα ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου, όταν το 1994 ανέστειλε όλες τις ποινικές διώξεις κατά µελών της κυβερνήσεως Μητσοτάκη. Είναι κρίµα, λοιπόν, που αυτή η παράδοση µεγαθυµίας και δηµοκρατικού ήθους δοκιµάζεται σήµερα σοβαρά.
Του Γ.Πρετεντέρη από Τα ΝΕΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου