Να σπεύσουμε να τους ψηφίσουμε ...

Tον κομματικό συνδικαλισμό ξεμπροστιάζει σήμερα ο Γ. Πρετεντέρης...
Καιρός ήταν...
Μπράβο που λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Θα ήταν βέβαια πιο χρήσιμος στην πατρίδα αν τα έλεγε χρόνια πρίν (και μάλιστα ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΑ για να το καταλάβουν ΟΛΟΙ...) όταν οι εργατοπατέρες έβρισκαν συμμάχους σε όλες τους τις απαιτήσεις τα ΜΜΕ...

Αλλαζουν καπελα!

ΤΗΝ ΠΕΡΑΣΜΕΝΗ άνοιξη η ΑΔΕΔΥ χάλασε τον κόσµο για το Μνηµόνιο. Καταγγελτικές δηλώσεις, στάσεις εργασίας, απεργίες, διαδηλώσεις, έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της ηγεσίας της για να εκφράσει µια έντονη αντίθεση στην κυβερνητική πολιτική. Κανένα πρόβληµα, αν θεωρούσαν ότι αυτή η πολιτική έπληττε τον κλάδο τον οποίο εκπροσωπούσαν. 

ΕΛΑ, ΟΜΩΣ, που τρεις µήνες αργότερα, ο αντιπρόεδρος της ΑΔΕΔΥ είναι υποψήφιος αντιπεριφερειάρχης στην Αττική µε τον συνδυασµό του κόµµατος που έφερε το Μνηµόνιο, που εφαρµόζει το Μνηµόνιο και υποστηρίζει το Μνηµόνιο. Ετσι, σαν να µην τρέχει τίποτα! 

ΗΘΙΚΟ ΔΙΔΑΓΜΑ; Αν θέλετε να εξηγήσετε την πλήρη απαξίωση και τον απόλυτο εξευτελισµό του συνδικαλισµού στη χώρα µας δεν χρειάζεται να αναζητήσετε άλλα παραδείγµατα. Ο συνδικαλιστής που φωνάζει τον Μάιο, τον Οκτώβριο µετατρέπεται σε υποψήφιο αυτών εναντίον των οποίων φώναζε. ΕΝΑΣ ΑΠΛΟΣ άνθρωπος θα µπορούσε να αναρωτηθεί: Πότε, άραγε, έλεγε την αλήθεια ο αντιπρόεδρος της ΑΔΕΔΥ, τότε ή τώρα; Και αν απλώς άλλαξε γνώµη στο ενδιάµεσο, γιατί θα πρέπει οι ψηφοφόροι να εκλέξουν αντιπεριφερειάρχη έναν άνθρωπο που σε κορυφαία ζητήµατα όπως το Μνηµόνιο αλλάζει γνώµη κάθε τρίµηνο; 




ΠΡΟΦΑΝΩΣ, δεν πρόκειται για αλλαγή γνώµης αλλά µάλλον για τον ορισµό της κοροϊδίας. Στην οποία δεν επιδίδεται µόνο ο αντιπρόεδρος της ΑΔΕΔΥ... Από τη στιγµή που ο συνδικαλισµός στη χώρα µας δεν αποτελεί παρά κοµµατική δραστηριότητα, είναι εύλογο να αλλάζουν καπέλα οι συνδικαλιστές µε µεγαλύτερη ευκολία και από τη Λαίδη Γκάγκα – κάτι το οποίο, παρεµπιπτόντως, αφορά και το µεγαλύτερο κοµµάτι της δηµοσιογραφίας... 

ΜΟΝΟ ΠΟΥ η κοροϊδία αυτή δεν στερείται συνέπειες. Διότι όταν οι συνδικαλιστές κοµµατίζονται, τότε η κοινωνία δεν εκπροσωπείται. Και όταν δεν εκπροσωπείται, τότε τις κρίσιµες στιγµές αποδεικνύεται ευάλωτη και απροστάτευτη. 

Ευλόγως, ο απλός άνθρωπος έχει την αίσθηση ότι το κοινωνικό προσκήνιο δεν είναι παρά ένα θέατρο, στο οποίο µετέχουν οι ίδιοι άνθρωποι σε εναλλασσόµενο ρεπερτόριο. Πρώτα συνδικαλιστές, µετά κοµµατικοί, µετά βουλευτές, µετά περιφερειάρχες, µετά υπουργοί... – εν τω µεταξύ, «λέµε και καµιά κουβέντα για να περάσει η ώρα!» ΠΟΙΟΣ ΘΑ τους πιστέψει, λοιπόν, στην επόµενη κοινωνική διαπραγµάτευση; Ποιος θα τους εµπιστευθεί; Και ποιος θα αποφύγει να αναρωτηθεί αν συνδικαλίζονται προς όφελος όσων εκπροσωπούν, ή αν απλώς προσπαθούν να εξαργυρώσουν τον συνδικαλισµό µε κάποιο κυβερνητικό ή πολιτικό αξίωµα; 
ΟΜΟΛΟΓΩ ΟΤΙ δεν διαθέτω απάντηση. Ούτε όµως µπορώ να ψέξω όσους τους αντιµετωπίζουν µε θυµηδία, καχυποψία και αποστροφή. Διότι όλο και περισσότερο γίνεται προφανές, για να παραφράσω τον Κλεµανσό, ότι ο συνδικαλισµός είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αφήνουµε στους συνδικαλιστές. Πόσω µάλλον η Τοπική Αυτοδιοίκηση...