Το πρωί της Δευτέρας θα γινόταν 70;
Καμιά 50αριά έχει το... μικρό και ευέλικτο σχήμα του Γιώργου, κι αν δεν είχε πάει δύο η ώρα το πρωί της Δευτέρας και έπρεπε να το ανακοινώσουν δεν ξέρω πόσο θα γινόταν. 60; 65; 70; Ενα Θεός ξέρει. Κι εγώ που δεν είμαι (Θεός) δεν ξέρω και δεν θέλω να μάθω, διότι από τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες που πληροφορήθηκα στη συνέχεια ομολογώ ότι έμεινα κάγκελο, παγωτό, ξερός- ό,τι θέλετε υποθέστε. Και καθόλου αυτά που έμαθα δεν συνάδουν, όπως θα επισήμαιναν και επαγγελματίες πολιτικοί, με την εικόνα ενός ισχυρού Πρωθυπουργού ο οποίος ελέγχει το σύστημα, βαράει το χέρι στο τραπέζι, λέει αυτό θα γίνει και γίνεται, διότι αν δεν γίνει, αυτός που δεν θα το υλοποιήσει ένα πρόβλημα θα το έχει.
Ο Γιώργος είναι της άποψης ή και της θέσης, δεν ξέρω, ότι «μπορούμε να το συζητήσουμε». Να το συζητήσουμε βρε αδερφέ, δεν έχω αντίρρηση, αλλά αφού γίνει πρώτα. Πριν δεν έχει καμιά σημασία. Διότι άμα καθήσεις και το συζητήσεις πριν, ένα είναι σίγουρο: αυτό που θέλεις δεν θα γίνει! Και στην πολιτική κάτι τέτοιο είναι επιεικώς καταστροφικό: γιατί ένας πρέπει να αποφασίζει. Σωστό, λάθος, ένας. Για να έχει και την τελική ευθύνη...
Συζητάει και ξανασυζητάει...
Ο Γιώργος- καμιά σχέση με τον αείμνηστο Ανδρέα- είναι του διαλόγου. Ο Ανδρέας άκουγε, αλλά αυτός αποφάσιζε. Ο Γιώργος ακούει, συζητάει, ξανακούει, ξανασυζητάει, και στο τέλος πες ο ένας πες ο άλλος, αυτό που γίνεται είναι τελείως διαφορετικό από αυτό που αρχικά είχε αποφασίσει. Οποιος έχει αντίρρηση να ρωτήσει, πρώτον, τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη (για να του πει πώς βρέθηκε από υπερυπουργός στη θέση της Λούκας, με τόσο αποψιλωμένες αρμοδιότητες που απορώ με την υπομονή του), δεύτερον, τον Χάρη Παμπούκη (που από άρχοντας του Μαξίμου θα πάρει τώρα το τσαντάκι του και θα τον τρέχει εδώ κι εκεί να βρει καμιά επένδυση από την Αραβία), τρίτον, τον Θεόδωρο Πάγκαλο (που από αντιπρόεδρος μεταβλήθηκε σε παρατηρητή της κυβέρνησης, χωρίς αρμοδιότητες). Υπάρχουν κι άλλοιρώτα ας πούμε την Μπιρμπίλη τι έπαθε με την ενέργεια την οποία την πήρε ο Σηφουνάκης, κι αυτή θα ασχολείται τώρα με το μέγα θέμα- πλην άυλο- της κλιματικής αλλαγής. Να πω κι άλλα; Οχι, θα βαρεθείτε και δεν θέλω...
Να τους έστελνε στο σπίτι τους!
Με πήρε ένας τηλέφωνο τη νύχτα του ανασχηματισμού και μου είπε ότι «της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει η μέρα και γελάει», ατάκα υπέροχη, δεν λέω, αλλά θα προτιμούσα να μου έλεγε τι γίνεται με της μέρας τα καμώματα. Οπως αυτά που είδαμε με την επιλογή των περιφερειαρχών. Αυτό το απίστευτο παζάρι που γελοιοποίησε κάθε διαδικασία που είχε ορίσει ο Γιώργος προκειμένου η επιλογή αυτών των ανθρώπων να είναι δημοκρατική, αξιοκρατική, σωστή. Τι να κάνει; Α, τίποτε το σοβαρό: «Είπες όχι, σύντροφε; Μάλιστα και αντίρρηση καμία, σέβομαι την απόφασή σου, αλλά πού ΄σαι, κάνε μου μια χάρη. Πήγαινε τώρα στο γραφείο σου, μάζεψε τα στιλό σου και πήγαινε σπίτι σου. Τώρα. Εφυγες».
Πήγε κόντρα σε ό,τι του έλεγαν
Εμένα πάντως από όλες αυτές τις επιλογές που έγιναν, δύο μου άρεσαν και θα τις προσδιορίσω: του Γιώργου Καμίνη στην Αθήνα και του Γιάννη Μπουτάρη στη Θεσσαλονίκη. Και οι δύο προσωπικές επιλογές του Γιώργου. Είναι η μόνη φορά που πήγε ίσως κόντρα σε ό,τι του έλεγαν (οι αέναοι παρατρεχάμενοι) και πήρε την ευθύνη πάνω του. Ναι, το ξέρω ότι είναι δύσκολο και για τους δύο να κερδίσουν. Οτι μπορεί και να μην καταφέρουν να πιάσουν ούτε τα ελάχιστα ποσοστά που πήρε το ΠΑΣΟΚ στις δύο πόλεις στις προηγούμενες εκλογές (γιατί, βλέπεις, οι Πασόκοι συμπεριφέρονται ως απατημένοι σύζυγοι- τους είναι αδύνατον να ξεχάσουν). Και λοιπόν, τι έγινε; Δηλαδή, αν κατέβαζε το ΠΑΣΟΚ δύο δικά του στελέχη, υπουργούς ή κομματικούς σε Αθήνα- Θεσσαλονίκη το είχε σίγουρο ότι θα κερδίσει; Του είχε εξασφαλίσει κανείς ότι οι δύο δήμοι θα γίνονταν πράσινοι; Γιατί αν είναι έτσι, τότε κακώς έκανε αυτές τις επιλογές ο Γιώργος, αλλιώς μια χαρά λειτούργησε και δεν έχω κανένα θέμα. Και θα δουν όσοι αντιδρούν (Παναγιωτακόπουλος και Σία) ότι θα πάνε πολύ καλά στις εκλογές και ο Καμίνης και ο Μπουτάρης...
Ο Μόσιαλος... προκάλεσε καραμπόλες
Στο μπόλικο παρασκήνιο που υπάρχει σε σχέση με τον πρόσφατο ανασχηματισμό της κυβέρνησης αξιοσημείωτη είναι η περίπτωση του βουλευτή Επικρατείας Ηλία Μόσιαλου, ο οποίος βρέθηκε μια ανάσα πριν από την είσοδό του στην κυβέρνηση, αλλά αρνήθηκε να το κάνει. Οχι πως δεν ήθελε - αλίμονο, υπάρχει πολιτικός που να μη θέλει να αναλάβει υπουργικά καθήκοντα; Ηθελε. Αλλά όχι έτσι όπως του προτάθηκε. Γιατί είναι αξιοσημείωτη η περίπτωσή του; Γιατί εξαιτίας του έγιναν ορισμένες πολύ σημαντικές καραμπόλες. Προσέξτε, παρακαλώ, τι έγινε με αφορμή την άρνηση του κ. Μόσιαλου να τοποθετηθεί αναπληρωτής υπουργός Υγείας, με υπουργό τη Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου: η Μαριλίζα μετατέθηκε στο υπουργείο Εξωτερικών, ως αναπληρωτής υπουργός. Στη θέση της, στο υπουργείο Υγείας, μετακινήθηκε ο... ταλιμπάν Ανδρέας Λοβέρδος και στη θέση του τελευταίου στο υπουργείο Εργασίας η Λούκα Κατσέλη, η οποία με τη σειρά της θα πρέπει να στείλει και τίποτε λουλούδια στον κ. Μόσιαλο γιατί διαφορετικά θα έμενε εκτός κυβέρνησης. Πολλοί τώρα θα ρωτήσουν, μα ποιος είναι αυτός ο Μόσιαλος που προκαλεί τέτοια αναταραχή; Λοιπόν, είναι ίσως από τους καλύτερους γνώστες του ΕΣΥ και των προβλημάτων του, είναι της απόλυτου εμπιστοσύνης του Γιώργου, έχει δουλέψει κοντά στον Αλέκο Παπαδόπουλο στο υπουργείο Υγείας κατά το παρελθόν, και μόλις πρόσφατα ως πρόεδρος του ΙΣΤΑΜΕ είχε κάνει μια σπουδαία μελέτη για την αναδιοργάνωση του ΕΣΥ. Γιατί δεν πήγε αναπληρωτής υπουργός; Κύριος οίδε, πλην του προφανούς, ότι ήθελε να γίνει υπουργός πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης! Του Γ.Παπαχρήστου
Πηγή : ΤαΝΕΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου