Βλέπετε να μήν ταιριάζει ΓΑΝΤΙ αυτή η περιγραφή με όσα συμβαίνουν και στην κεντρο - δεξιά:::
Το πολιτικό σύστημα ΠΑΣΧΕΙ...
ΔΕΝ είναι σε ισορροπία.
Ο χώρος της αριστεράς έχει σπάσει σε χίλια κομμάτια, το ίδιο και ο χώρος της δεξιάς ...
Για πρώτη φορά από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα...
Ο μόνος χώρος που διατηρεί συνοχή είναι ο Σοσιαλιστικός (μέ η χωρίς παρένθεση...) και αυτό γιατί βρίσκεται στην εξουσία (που ώς γνωστόν είναι πολύ καλό "συγκολλητικό") ...
Λογικό είναι να νιώθει το ΠΑΣΟΚ σαν βασιλιάς του πολιτικού συστήματος και πολύ άνετα να περνά τις αποφάσεις του προς τα κάτω.
Είναι όμως παροδικό...
Όταν στο σπίτι του γείτονα υπάρχει φωτιά δεν θέλει πολύ να φτάσει και σε σένα...
Ας μήν επιχαίρουν οι κομματικοί φίλοι του ΠΑΣΟΚ για την κατάντια των χώρων δίπλα τους.
Όλα είναι θέμα χρόνου και εύχομαι όταν έρθει η σειρά σας να έχει ορθοποδήσει κάπως το πολιτικό σύστημα για να μήν έχει περιπέτειες η χώρα.
Παρακάτω το άρθρο του κ. Πρετεντέρη στα Νέα που έδωσε αφορμή για τα παραπάνω σχόλια...
Quote
ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ η λογική ορισµένων πολιτικών χώρων µε ξεπερνάει. Μου είναι αδύνατον να την παρακολουθήσω κι ακόµη λιγότερο να την κατανοήσω.
ΠΑΡΤΕ ΓΙΑ παράδειγµα τον Συνασπισµό. Πριν από τρεις µήνες ανάγκασαν τον Κουβέλη να αποχωρήσει επειδή αρνήθηκαν να διαχωρίσουν την πορεία τους από τις ακρότητες και τις ασυναρτησίες των υπολοίπων του ΣΥΡΙΖΑ. Σωστά; Σωστά.
ΚΑΙ ΤΩΡΑ που έφυγε ο Κουβέλης, τσακώνονται µε τους υπόλοιπους του ΣΥΡΙΖΑ για χάρη των οποίων τα έσπασαν µε τον Κουβέλη! Η ΚΟΕ, η ΔΕΑ, η ΑΚΟΑ, η ΑΠΟ, οι Ενεργοί Πολίτες, η πολυαγαπηµένη µας οργάνωση «Ρόζα» και δεν ξέρω πόσες άλλες επωνυµίες ή ακρωνύµια µετέχουν ευχαρίστως στον καβγά.
ΒΑΒΥΛΩΝΙΑ! ΑΛΛΟΙ είναι µε τον Αλαβάνο, άλλοι µε τον Τσίπρα, άλλοι θέλουν για περιφερειάρχη τον Μητρόπουλο, τη Βαλαβάνη ή τον Γλέζο – πάλι καλά, δηλαδή, που ο αείµνηστος Ηλιού πρόλαβε και έφυγε νωρίς! Και να σκεφτεί κανείς ότι τσακώνονται για ένα πουκάµισο αδειανό, για έναν υποψήφιο που αποκλείεται να εκλεγεί… ΠΕΡΙΕΡΓΩΣ ΟΛΑ αυτά συµβαίνουν σε µια οικονοµική και κοινωνική συγκυρία, η οποία θέτει αυτονόητες πολιτικές προτεραιότητες και η οποία θα έπρεπε κανονικά να φουσκώνει τα πανιά της Αριστεράς. Αµ δε! Το γινάτι βγάζει µάτι. Κι άντε να ξαναµπούν στη Βουλή!
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ η πρώτη φορά, βεβαίως, που στην Αριστερά πιάνονται µαλλί µε µαλλί δι’ ασήµαντον αφορµή. Σε έναν πολιτικό χώρο όπου όλοι κουβαλάνε τόσες βεβαιότητες, τόσες ιδεοληψίες και τόσους αφορισµούς είναι πολύ εύκολο να ανάψει ο καβγάς. Ο καθένας είναι εξ ορισµού τόσο πεπεισµένος για την ορθότητα των απόψεών του ώστε µόνο την επιβολή τους θεωρεί θεµιτή, τίποτα λιγότερο.
ΠΟΛΥ ΦΟΒΟΥΜΑΙ, όµως, ότι σε αυτά τα εγγενή κουσούρια του συγκεκριµένου πολιτικού χώρου έχουν έλθει να προστεθούν και τα προσωπικά.
ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟΝ, ας πούµε, να κατανοήσει κανείς την άρνηση του Συνασπισµού να υποστηρίξει την υποψηφιότητα του Αλαβάνου, αν δεν λάβει υπόψη τη βαθύτατη (όπως προκύπτει) προσωπική αντιπαλότητα µεταξύ του νυν και του πρώην προέδρου του κόµµατος. ΥΠΟ ΚΑΝΟΝΙΚΕΣ συνθήκες, ο Αλαβάνος θα έπρεπε να θεωρείται σχεδόν ουρανόπεµπτος υποψήφιος. Αλλά «αν πάει καλά, θα µας πάρει το µαγαζί!» ήταν η κυνική παρατήρηση ενός υποστηρικτή του διαδόχου του.
ΚΙ ΕΔΩ τα πράγµατα σοβαρεύουν. Διότι αυτή η προσωπική παράµετρος δυσκολεύει αφάνταστα τη συνύπαρξη διαφορετικών απόψεων και φιλοδοξιών που εκ των πραγµάτων διαπερνούν όλους τους πολιτικούς χώρους. Και καθιστά σχεδόν ανέφικτη τη συνεννόηση αφού εκ προοιµίου δεν θέλουν να συνεννοηθούν.
ΕΤΣΙ, ΣΤΗΝΕΤΑΙ το σκηνικό όχι µόνο µιας διαρκούς αντιδικίας (που ήδη έχει αρχίσει να κουράζει το ακροατήριο…) αλλά και µιας αναπόφευκτης ρήξης.
UnQuote
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου