Η ψυχοψαγμένη Αριστερά...

Ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ Τσακνής (είτε με τον Μαχαιρίτσα είτε και μόνος του) θέλει να είναι κάτι σαν λαϊκός βάρδος. Η ατυχία του; Αρχισε να τραγουδά στον απόηχο της ηρωικής εποχής του μεταπολιτευτικού λαϊκισμού. Δεν πρόλαβε δηλαδή να ανθήσει πλάι στους συνθέτες, οι οποίοι ύμνησαν την υποτιθέμενη εποποιία των αντιστεκόμενων γενικώς μαζών - μια πολυφορεμένη μυθολογία που υμνήθηκε κατά κόρον στα γήπεδα και στα κομματικά φεστιβάλ περίπου ώς τα μέσα της δεκαετίας του 1980.

Ο Τσακνής ήρθε μετά στη δισκογραφία και στην κοινωνική ζωή. Οταν τα λιοντάρια της αντίστασης ανακάλυψαν την παγκοσμιοποίηση και την πολέμησαν με υλικά παρμένα, πάλι υποτίθεται, από τον πλούτο της ελληνικής λαϊκής παράδοσης. Κλαυθμυρίζοντας με συνοδεία από ούτια, λύρες και μερικά συνθεσάιζερ και χτίζοντας το ιδίωμα του σκοταδόψυχου τραγουδιού το οποίο ονομάστηκε έντεχνο (προφανώς ως ευφημισμός, όπως δηλαδή ο άξενος Πόντος ονομάστηκε Εύξεινος). Στην ελεύθερη αγορά της δισκογραφίας αλλά και επιδοτούμενα σε περιφερειακά φεστιβάλ και σε λοιπές εκδηλώσεις της τοπικής αυτοδιοίκησης, τα είδωλα του σκοταδόψυχου τραγουδιού συμβόλισαν τη λεγόμενη «αντίσταση-με-το-ταγάρι» (έστω κι αν το ταγάρι είχε αντικατασταθεί ήδη με Ντίζελ και Νάικ).

Κυρίαρχο χαρακτηριστικό των τραγουδιών αυτού του τύπου, που συγκέντρωσαν τους πάντα υποτίθεται αντιστασιακούς της παράδοσης, είναι, εκτός της κλαψούρας (που χρειάζεται για να διαφοροποιείται από την καψούρα του σκυλάδικου, είδος συγγενές, αλλά και εχθρικό, διότι συγκεντρώνει τους αντιστασιακούς της Δεξιάς), και η ποιητική ασάφεια. Ευνόητο υφολογικό εύρημα. Η ασάφεια, πασπαλισμένη με ποιητική διάθεση και ευαισθησία ψυχής, δείχνει και προσπελάζει εύκολα μεγαλύτερα ακροατήρια, που έμαθαν να διαμορφώνουν απόψεις χωρίς να χρειάζεται να τις ταυτίσουν με γνώση και ορθό λόγο, δηλαδή με διανοητική κούραση.

«Πιστός στο ρόλο μου, κάνω το σόλο μου,/ στους αδιάφορους και στους παράφορους/ τους θεατές μου./ Καυτές σταγόνες μου, γκρίζες εικόνες μου,/ πώς θα χωρέσετε, πώς θα με δέσετε,/ στους έρωτές μου». Τέτοιοι ψυχοψαχτικοί λήροι (ενίοτε και παραληρήματα) ταιριάζουν στο λαϊφστάιλ όσων, ευαίσθητων, πιστεύουν ότι η τέχνη υπάρχει για να κάνει αντίσταση γενικώς και αορίστως- και ότι η δημοκρατία είναι αυτό που έχει ονομαστεί «δημοκρατία της συγκίνησης». Στην επικράτεια αυτής της δημοκρατίας της συγκίνησης επένδυσε η ψυχοψαγμένη Αριστερά του Αλέξη Τσίπρα. Ακόμα μια φορά, δεν υπολόγισε σωστά. Δεν υπολόγισε δηλαδή ότι ο Διονύσης Τσακνής, με την τέχνη του, εκτός από πολιτική, κάνει και το «σόλο του». Δηλαδή καριέρα...

Του Ηλία Κανέλλη
Από τα ΝΕΑ

Σημείωση Αντίλογου.
Τί να σχολιάσεις για τον Ν.Λ (ΝεοΛαϊκισμό) της αριστεράς. Το σχόλιο του κ. Κανέλλη πλησιάζει την άποψη του ΚΚΕ για τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά δείχνει ξεκάθαρα και πόσο "κερδοφόρα επένδυση" για τους καλλιτέχνες είναι η Αριστερά...