ΣΗΜΕΡΑ ΠΟΥ µιλάµε, όλα τα οικονοµικά µεγέθη κινούνται στο κόκκινο. Η ανάπτυξη, ο πληθωρισµός, η ανεργία, το έλλειµµα, το χρέος – για να αναφερθώ µόνο στα πιο σηµαντικά.
Μέσα σε έναν χρόνο, η Ελλάδα βρίσκεται σε πολύ χειρότερο σηµείο από αυτό στο οποίο ήταν πέρυσι, πριν από τις εκλογές του Οκτωβρίου.
ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ για µια εξέλιξη η οποία δεν προκαλεί έκπληξη. Αντιθέτως, µάλλον επιβεβαιώνει όσους προτίµησαν εξαρχής να αποφύγουν τα χειροκροτήµατα και τις ενέσεις ψεύτικης αισιοδοξίας για να σταθούν στο κόστος, τις δυσκολίες και τις αδυναµίες της κατάστασης. Διότι η πραγµατικότητα µπορεί να είναι σκληρή και ίσως αντιπαθής. Αλλά για να παραφράσω τον Φρανσουά Μιτεράν «είναι ξεροκέφαλη» – δεν επιδέχεται προπαγανδιστικές ερµηνείες.
ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ, λοιπόν; Να συνοψίσω. Από την αρχή η χώρα αντιµετώπιζε τρία σοβαρά προβλήµατα, τα οποία στο ενδιάµεσο όχι µόνο δεν λύθηκαν αλλά οξύνθηκαν. Ενα πρόβληµα διακυβέρνησης. Το γεγονός ότι έναν χρόνο από τις εκλογές ανακυκλώνεται και τροφοδοτείται συνεχώς η κουβέντα περί «δοµικών αλλαγών», «αναδοµήσεων», «συντονισµού» κ.ο.κ. δεν είναι παρά το λογικό παρεπόµενο της διαπίστωσης πως η διακυβέρνηση πάσχει. Οτι κάτι δεν γίνεται σωστά. Ενα πρόβληµα διοίκησης.
ΤΑ ΜΕΤΡΑ δεν αρκεί να αποφασίζονται και να ψηφίζονται.
Πρέπει κάποιος να τα εφαρµόζει και να τα υλοποιεί ώστε να αποδίδουν. Υπάρχει στη σηµερινή Ελλάδα τέτοιος διοικητικός µηχανισµός; Ούτε για αστείο. Προσπάθησαν να τον δηµιουργήσουν; Δεν έχει υποπέσει κάτι τέτοιο στην αντίληψή µου. Ακόµη ψάχνουµε τους εισπρακτικούς µηχανισµούς. Κι ακόµη δεν έχουν διοριστεί όλες οι διοικήσεις των ασφαλιστικών ταµείων! Ενα πρόβληµα πολιτικής.
ΚΑΚΑ ΤΑ ψέµατα, η πολιτική την οποία επιβάλλει το Μνηµόνιο είναι µια πολιτική µε τεράστιο κόστος και αµφίβολο αποτέλεσµα. Διότι πού οδηγεί η συνταγή; Πρώτα σε µέτρα που φέρνουν ύφεση, άρα δεν αποδίδουν – εδώ φαίνεται να βρισκόµαστε τώρα. Μετά, σε νέα µέτρα, τα οποία οδηγούν σε ακόµη µεγαλύτερη ύφεση κ.ο.κ. Εχει συµβεί σε όλες τις χώρες που επιχείρησαν να σωθούν µε τέτοιες συνταγές.
ΜΕ ΑΛΛΑ λόγια, είναι ένας φαύλος κύκλος που υπόσχεται τη σωτηρία διά της καταστροφής. Και για τον οποίο το µόνο βέβαιο είναι ότι καθιστά το κόστος της σωτηρίας κοινωνικά ανυπόφορο. ΠΟΛΥ ΦΟΒΟΥΜΑΙ, όµως, ότι εκεί ακριβώς βαδίζει η χώρα. Χωρίς ορατή προοπτική εξόδου. Μέχρι νεωτέρας, θα βυθίζεται στην ύφεση και θα γονατίζει από τους φόρους υπό τα χειροκροτήµατα του Ολι Ρεν. Αλλά τι τον νοιάζει αυτόν; Μήπως θα µοιραστεί τον χειµώνα µαζί µας;
Του Γ. Πρετεντέρη
Τα ΝΕΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου