Εχει µέλλον; (To κόμμα της Ντόρας...)

ΤΕΛΙΚΑ, το κόµµα της Ντόρας ξεκίνησε ως «όµιλος προβληµατισµού». Δεν είναι κακή ιδέα. Θα της επιτρέψει να κερδίσει χρόνο και, κυρίως, να δηµιουργήσει την αίσθηση όχι µιας προσωπικής περιπέτειας αλλά µιας προσπάθειας που προκύπτει από τις ανησυχίες περισσοτέρων. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ η παραµικρή αµφιβολία ότι η Ντόρα διαθέτει το προσωπικό εκτόπισµα για να ηγηθεί ενός πολιτικού σχηµατισµού – χρειάζεται πολλή εµπάθεια για να ισχυριστεί κανείς το αντίθετο... ΜΟΝΟ ΠΟΥ, καλώς ή κακώς, οι πολιτικοί σχηµατισµοί στην εποχή µας δεν είναι υπόθεση προσωπικού εκτοπίσµατος του ή της αρχηγού τους. Χρειάζονται και άλλα πράγµατα για να πείσουν τον κόσµο.

ΤΟ ΕΓΧΕΙΡΗΜΑ της ευνοείται προφανώς από την καλπάζουσα αποσύνθεση του πολιτικού σκηνικού. Είναι λογικό να υποθέτει κανείς ότι η αποσύνθεση προηγείται µιας ανασύνθεσης κι ότι θα είναι ευκολότερο γι’ αυτήν να βρει µια θέση σε ένα νέο πολιτικό σκηνικό παρά σε µια ήδη παγιωµένη κατάσταση. Ακόµη περισσότερο που ο χώρος προέλευσής της, η Ν.Δ., δεν περνάει και τις καλύτερες µέρες της.

Η ΑΠΟΣΥΝΘΕΣΗ, όµως, δεν αρκεί. Αν κατάλαβα καλά, η Ντόρα προτίθεται να κινηθεί στον χώρο µεταξύ Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, σαν ένα κλασικό κεντρώο κόµµα.

ΔΥΟ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ. ΠΡΩΤΟΝ, όσοι επιχείρησαν από το 1977 και µετά να κινηθούν σε αυτόν τον χώρο (ΕΔΗΚ, ΚΟΔΗΣΟ, ΔΗΑΝΑ, Πολιτική Ανοιξη, Αβραµόπουλος...) καταποντίστηκαν.
Ο Καρατζαφέρης πέτυχε διότι κινήθηκε δεξιά της Ν.Δ. και όχι στο κέντρο. Ο ενδιάµεσος χώρος στη χώρα µας γίνεται συνήθως αντιληπτός ως χώρος πολιτικά ασαφής και συγκροτείται από εκείνους που ευκολότερα υποτάσσονται στα εκάστοτε διλήµµατα εξουσίας των δυο µεγάλων κοµµάτων.

ΔΕΥΤΕΡΟΝ, όπως όλα δείχνουν η κυρίαρχη διαχωριστική γραµµή στην Ελλάδα τα επόµενα χρόνια θα είναι το µνηµόνιο και ό,τι συµβολίζει – ίσως περισσότερο κι απ’ ό,τι προβλέπει... Είναι η θρυαλλίδα που (µεταξύ άλλων) ενεργοποιεί και τις διαδικασίες αποσύνθεσης του πολιτικού σκηνικού.

ΠΩΣ ΘΑ ΧΕΙΡΙΣΤΕΙ αυτό το θεµελιώδες ζήτηµα η Ντόρα; Να το απαρνηθεί είναι δύσκολο διότι το ψήφισε. Να το υιοθετήσει δεν είναι εύκολο διότι δεν συµφέρει. Ενώ αν επιχειρήσει κάτι ανάµεσα στα δύο, κινδυνεύει να βρεθεί χαµένη και στα δυο ταµπλό. ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ, λοιπόν, δεν είναι καθόλου απλά. Αν, όµως, πρέπει να αναγνωρίσει κανείς κάτι στην περίπτωση της πρώην υπουργού Εξωτερικών αλλά και της νεοσύστατης Δηµοκρατικής Αριστεράς του Φώτη Κουβέλη είναι ότι για πρώτη φορά εδώ και καιρό «κάτι κινείται».

ΘΑ ΑΠΟΔΕΙΧΘΕΙ σηµαντικό; Θα αποδειχθεί ασήµαντο; Θα πυροδοτήσει και άλλες διεργασίες; Δεν το γνωρίζω. Μου φαίνεται, όµως, δύσκολο το πολιτικό σύστηµα που οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία και την ταπείνωση να βγει αλώβητο από την καταστροφή.
Πηγή: ΤαΝΕΑ