H συνταγή του "Ροµπέν των Δασών" δεν έκοψε εισιτήρια ...

ΒΡΙΣΚΩ ΟΤΙ η συζήτηση που διεξάγεται (έστω ελλειπτικά, έστω µε υπονοούµενα...) µεταξύ Παπακωνσταντίνου και Ρέππα είναι ό,τι πιο σοβαρό έχει συζητηθεί στο ΠΑΣΟΚ την τελευταία τριετία. ΚΑΙ ΟΙ δύο υπήρξαν παιδιά του Σηµίτη. Και οι δύο είναι ακραιφνείς και σταθεροί υποστηρικτές του Παπανδρέου. Δεν υπάρχει δηλαδή ζήτηµα νοµιµότητας ή σκοπιµότητας των απόψεών τους. Επί της ουσίας όµως εκφράζουν δύο διαφορετικές απόψεις. 
ΤΙ ΛΕΕΙ ο Παπακωνσταντίνου; Οτι ο δηµόσιος τοµέας πρέπει και να συρρικνωθεί και να αλλάξει ριζικά τρόπο λειτουργίας διότι αυτός τελικά είναι η πηγή όλων των δεινών µας. 

ΤΙ ΛΕΕΙ ο Ρέππας; Οτι αντί να κοιτάµε πώς θα µαζέψουµε τις δαπάνες και πώς θα περιοριστεί ο δηµόσιος τοµέας, πρέπει να κυνηγήσουµε τη φοροδιαφυγή και τους πλούσιους για να αυξήσουµε τα έσοδα. 

ΚΑΙ ΟΙ  δύο έχουν ισχυρά επιχειρήµατα υπέρ των απόψεών τους. Κι όχι µόνο οικονοµικής φύσης... 

Ο ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ, ας πούµε, αµφισβητεί τον «κοινωνικό χαρακτήρα» των ελλειµµάτων των δηµόσιων οργανισµών των οποίων προΐσταται ο Ρέππας. Τι σόι κοινωνικό όφελος προκύπτει αν τα χρήµατα των φορολογουµένων πηγαίνουν σε τσέπες συνδικαλιστών, λαµόγιων, άχρηστων επιτροπών και υπεράριθµων δηµοσίων υπαλλήλων; Η κακοδιοίκηση και η σπατάλη δεν επιτελούν κανέναν κοινωνικό ρόλο. 


Ο ΡΕΠΠΑΣ, από την πλευρά του, έβαλε χθες µία άλλη παράµετρο στην κουβέντα. Οτι το ΠΑΣΟΚ υπήρχε πριν από το Μνηµόνιο και πρέπει να υπάρξει µετά το Μνηµόνιο. Κάτι που θα τεθεί σε αµφισβήτηση αν οι εργαζόµενοι «κουνήσουν και τα πέντε δάχτυλά τους» – αν δηλαδή τους φασκελώσουν. Με άλλα λόγια ο Ρέππας είπε σε απλά ελληνικά αυτό που σκέφτονται και πολλοί άλλοι στην κυβέρνηση: ωραίο το Μνηµόνιο αλλά στο τέλος δεν θα βρούµε την ψήφο µας! 

Η ΣΥΖΗΤΗΣΗ  θα ήταν µόνο θεωρητική αν δεν είχε ουσιαστικό πολιτικό αντίκρυσµα.ΔΙΟΤΙ ΟΙ «εργαζόµενοι» στους οποίους αναφέρεται ο Ρέππας είναι στην πραγµατικότητα η εκλογική ραχοκοκαλιά του ΠΑΣΟΚ: όλοι αυτοί που µε τον έναν ή τον άλλον τρόπο σιτίζονται στον ευρύτερο δηµόσιο τοµέα. Και µια πολιτική πραγµατικού περιορισµού και βαθιάς εξυγίανσης του δηµόσιου τοµέα αυτούς πρωτίστως θα πλήξει. «Τα δικά µας παιδιά». 

Η ΑΔΥΝΑΜΙΑ του Ρέππα είναι ότι βλέπει το πρόβληµα αλλά δεν έχει λύση. Διότι αυτά που αντιτείνει (περί πλουσίων και φοροδιαφυγής) είναι ακριβώς εκείνα που έλεγε προεκλογικά το ΠΑΣΟΚ µε τη γνωστή ατυχή κατάληξη. Από τότε πέρασαν εννέα µήνες, η χώρα χρεοκόπησε και η συνταγή του Ροµπέν των Δασών δεν έκοψε εισιτήρια ούτε µε τον Ράσελ Κρόου και την Κέιτ Μπλάνσετ. ΚΑΙ ΣΤΗΝ πολιτική, ως γνωστόν, δεν αρκεί να έχεις δίκιο. Πρέπει να έχεις και λύσεις...