Υπάρχει χώρος;;;

ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ κατάθλιψη των τελευταίων µηνών, η µόνη αισιόδοξη εξέλιξη αφορά περιέργως τον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ: η (πάλαι ποτέ) Ανανεωτική Αριστερά αποφάσισε να εγκαταλείψει το συνονθύλευµα Κνιτών και αριστεριστών για να βαδίσει αυτοτελώς στον στίβο της πολιτικής. Καλώς τους κι ας αργήσανε... 
Η ΕΞΕΛΙΞΗ µοιάζει φυσιολογική. Από τη στιγµή που ο Συνασπισµός των Λαφαζάνηδων επέµεινε να συµπορεύεται µε τους Νταβανέλλους και τους διάφορους γκρουπούσκουλους κατέστη προφανές ότι κανείς σοβαρός άνθρωπος που πιστεύει σε µια σύγχρονη, ευρωπαϊκή και δηµοκρατική Αριστερά δεν µπορεί να συνυπάρχει µαζί τους. Οχι επειδή έχουν δίκιο οι µεν ή οι δε. Αλλά επειδή πιστεύουν σε εντελώς διαφορετικά πράγµατα. 

ΠΕΡΙΕΡΓΩΣ, Ο Τσίπρας έδειξε να µην καταλαβαίνει τι συνέβη. Δεν εξηγείται διαφορετικά ότι έσπευσε να προεξοφλήσει πως «δεν υπάρχει χώρος στην Αριστερά για να καλυφθεί µε νέο κόµµα» διότι «τον χώρο αυτόν τον καλύπτει επιτυχώς ο ΣΥΡΙΖΑ». 

ΑΚΟΜΗ ΚΙ αν αποδεχτώ τις εύλογες σκοπιµότητες µιας τέτοιας δήλωσης, αναρωτιέµαι: είναι δυνατόν να πιστεύει ένας νέος άνθρωπος ότι ο έλληνας αριστερός είναι καταδικασµένος να εκφράζεται στο διηνεκές είτε από εκείνον είτε από την Παπαρήγα; Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ είναι τόσο αυτονόητα αρνητική ώστε δεν σηκώνει συζήτηση.
Για έναν πολύ απλό λόγο: επειδή Τσίπρας και Παπαρήγα λένε επί της ουσίας τα ίδια πράγµατα. Εχουν την ίδια ισοπεδωτική λογική, τις ίδιες σχηµατικές αντιλήψεις, τις ίδιες ιδεολογικές αγκυλώσεις. 

ΚΙ ΕΠΕΙΔΗ ένας απλός αριστερός του 21ου αιώνα, ένας άνθρωπος που πιστεύει στην κοινωνική µεταρρύθµιση, στην ευρωπαϊκή προοπτική, στον δηµοκρατικό και πολιτισµένο διάλογο αποκλείεται να συµφωνήσει µαζί τους. Αυτόν τον άνθρωπο πώς τον «καλύπτει επιτυχώς ο ΣΥΡΙΖΑ» που λέει και ο Τσίπρας; ΧΩΡΟΣ, ΛΟΙΠΟΝ, υπάρχει – ένας χώρος που συνθλίβεται έως τώρα µεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ περιµένοντας κάθε φορά µε αγωνία τις εκλογές για να αποφασίσει µε το πιστόλι στον κρόταφο ποιον από τους δυο θα ψηφίσει. 

ΑΛΛΑ ΔΕΝ είναι καθόλου βέβαιο ότι θα µπορέσει να τον εκφράσει και να τον εκπροσωπήσει η Δηµοκρατική Αριστερά του Φώτη Κουβέλη. Εχει το πλεονέκτηµα ότι απέναντί της βρίσκει ένα «παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ», το οποίο σχεδόν εξ ορισµού δεν γοητεύει αυτόν τον χώρο. Αλλά και το µειονέκτηµα της προσπάθειας που απευθύνεται σε µια εκλεπτυσµένη εκδοχή της πολιτικής. Και, ευτυχώς ή δυστυχώς, η ελληνική πολιτική δεν σηκώνει πολλές ευγένειες. Ναι ή όχι στο Μνηµόνιο, παιδιά; 

ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΑΠΕΧΘΑΝΟΜΑΙ τις προβλέψεις. Δεν ξέρω, λοιπόν, πώς θα περπατήσει αυτή η ιστορία. Αλλά ένα πράγµα είναι βέβαιο: η υπόθεση της Αριστεράς τίθεται πλέον µε νέους όρους. Κάτι που µπορεί να αποδειχθεί καλό για την Αριστερά. Ενδεχοµένως και για τον τόπο.