Για γέλια η για κλάματα;;;

Η κινεζική περιπέτεια

Tου Αλεξη Παπαχελα

Αναρωτιέμαι καμιά φορά πόσο αστείοι πρέπει να φαινόμαστε απ’ έξω. Αφορμή, η πρόσφατη επίσκεψη ενός πανίσχυρου Κινέζου, του Κάπτεν Γουέι, που είναι το μεγάλο αφεντικό της COSCO και σημαντικό στέλεχος του συστήματος εξουσίας στο Πεκίνο (μόνο οι Κινέζοι μπορούν να βρουν τον συνδυασμό του CEO, ενός κολοσσού που είναι παράλληλα μέλος του πειθαρχικού του Κομμουνιστικού Κόμματος...). Ο Κινέζος επιχειρηματίας δέχθηκε την επίσκεψη του τέως πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή, ο οποίος είχε επενδύσει πολλά στο άνοιγμα στην Κίνα. Βρήκε ενδιαφέρουσα την ελληνική πρόταση για τον Πειραιά και από εκεί άρχισαν τα... βάσανα. Ο Κάπτεν Γουέι πήγαινε στο Μαξίμου με δύο λίστες πραγμάτων που έπρεπε να γίνουν (check lists), μία για την ελληνική κυβέρνηση και μία για την εταιρεία του. Κάθε τρεις μήνες ερχόταν πάλι στην Ελλάδα και εξηγούσε πως «εμείς κάναμε 9 από τα 10 πράγματα που υποσχεθήκαμε, εσείς δύο». Ο κ. Καραμανλής, ο οποίος παραδόξως επέλεξε τον σωστό άνθρωπο δίπλα του για το έργο αυτό, κατάφερε τελικά να ξεμπλέξει την υπόθεση.

Το επόμενο όμως σοκ ήλθε όταν οι εκπρόσωποι της κινεζικής πλευράς ζήτησαν ο Κάπτεν Γουέι μαζί με τον πρόεδρο της Κίνας να εγκαινιάσουν τη μεγάλη τους επένδυση στον προβλήτα στον Πειραιά. «Αδύνατον», ήταν η απάντηση του Μαξίμου. Οταν ρώτησαν «γιατί» οι Κινέζοι, η απάντηση ήταν πως τα συνδικάτα και κάποιοι άλλοι θα προκαλέσουν επεισόδια. Ετσι ο πρόεδρος της Κίνας ήρθε, αλλά η τελετή υπογραφής έγινε πίσω από κλειστές πόρτες στο Μαξίμου.

Η κινεζική περιπέτεια όμως δεν τέλειωσε εκεί. Κάποιοι ανεγκέφαλοι έπεισαν τον κ. Παπανδρέου, ως ηγέτη της αξιωματικής αντιπολίτευσης, πως η ελληνοκινεζική συμφωνία για το λιμάνι ήταν αντικοινοτική και έπρεπε να γίνει αντικείμενο επαναδιαπραγμάτευσης. Μια χρεοκοπημένη χώρα, που έχει χρόνια να δει μεγάλη επένδυση, αποφάσισε, λόγω της εμμονής της κ. Κατσέλη που ήταν υπεύθυνη για το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ, να θέσει θέμα επαναδιαπραγμάτευσης μιας συμφωνίας που είχε επικυρωθεί από το ελληνικό Κοινοβούλιο. Πίσω από αυτήν την άλογη κίνηση βρίσκονταν, ως συνήθως, ελάχιστοι καλοπληρωμένοι συνδικαλιστές και χειριστές γερανών που νοίκιαζαν Πακιστανούς για να κάνουν τις υπερωρίες τους, ενώ εκείνοι έπιναν φραπέ...

Χρειάσθηκαν μερικές εβδομάδες για να αντιληφθούν οι κ. Πάγκαλος και Παμπούκης πόσο μεγάλη θα ήταν η ζημιά για την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό, τις σχέσεις με την Κίνα και κάθε προοπτική επένδυσης στον τόπο, και να έλθει στα συγκαλά της η κυβέρνηση. Ηδη όμως η ζημιά ήταν μεγάλη, καθώς οι ειδήσεις για την παράλογη συμπεριφορά της Αθήνας είχαν φτάσει στις πιο απομακρυσμένες επιχειρηματικές πρωτεύουσες.

Και μετά, εντελώς ξαφνικά, πήγαμε στο άλλο άκρο. Κάποιο κυβερνητικό στέλεχος έκανε μια διαρροή σε ξένη εφημερίδα, σύμφωνα με την οποία οι Κινέζοι θα αγόραζαν την Εθνική Τράπεζα, τον ΟΣΕ κ.λπ. κ.λπ., θα μας αγόραζαν κάτι δισ. ομόλογα για να ξελασπώσουμε και όλα αυτά στο πλαίσιο ενός ακατάληπτου σχεδίου διείσδυσης της Κίνας στη Γηραιά Ηπειρο με αιχμή του δόρατος τα τρένα του... ΟΣΕ. Μερικές μέρες αργότερα, ένας υψηλόβαθμος Κινέζος αξιωματούχος διευκρίνισε απλά πως η Κίνα δεν ενδιαφέρεται για ελληνικά ομόλογα.

Το αποκορύφωμα ήταν βεβαίως η επίσκεψη του χαρισματικού Κάπτεν Γουέι στην Αθήνα πριν από λίγες εβδομάδες. Ο δαιμόνιος Κινέζος εντυπωσιάσθηκε γιατί από ’κει που δεν ήθελαν την COSCO, κάθε υπουργός που συναντούσε του πρόσφερε και κάτι για αγορά: τρένα, ομόλογα, τράπεζες, τα πάντα. Ο Κινέζος εξηγούσε μονότονα πως «είμαστε μια ναυτιλιακή εταιρεία μεταφορών, ούτε στα τρένα είμαστε ούτε σε ομόλογα. Και εν πάση περιπτώσει ας κάνουμε την επένδυση στο λιμάνι να δουλέψει και βλέπουμε...».

Eκεί βρισκόμαστε τώρα, αλλά καλό θα ήταν να αναρωτηθούμε πόσο αστείο μπορεί να μοιάζει ένα κράτος που χειρίζεται με τόση ελαφρότητα τις σχέσεις του με μια μεγάλη χώρα και τους ξένους επενδυτές...