ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ, ΟΧΙ ΕΞΑΓΓΕΛΙΕΣ

Τα δύσκολα είναι ακόμη μπροστά μας. Η κρίση δεν ξεπεράστηκε. Αδυναμία μεγάλη της κυβέρνησης είναι τα πολλά λόγια. Δεν μπορώ να θυμηθώ πόσες φορές έχουν γίνει εξαγγελίες για την ανάγκη διαρθρωτικών αλλαγών. Και μετά καινούργιες εξαγγελίες για την πρόθεση προώθησης κάποιων από αυτές. Αποτέλεσμα όμως ακόμα κανένα. Τουλάχιστον τρείς φορές αναγγέλθηκαν οι προθέσεις της κυβέρνησης για την κατάργηση η και συγχώνευση κρατικών φορέων. Ώστε να μειωθεί το προσωπικό, να πέσει ο λογαριασμός μισθοδοσίας του δημοσίου και κάποιοι να αξιοποιηθούν αποτελεσματικότερα και αποδοτικότερα.

Μέχρι τώρα όμως μόνο συζητήσεις και εξαγγελίες προθέσεων ακούμε. Το θεσμικό πλαίσιο όμως είναι έτοιμο. Από το 1992 (ν. 2000) ήδη. Το μόνο που απομένει είναι η απόφαση. Οι Υπουργοί οφείλουν να καταλάβουν πως στόχος δεν πρέπει να είναι η...μελλοντική προσωπική τους προοπτική και η τύχη τους στις επόμενες κάλπες. Αλλά η διάσωση της χώρας. Οι αποφάσεις λοιπόν επείγουν.
Το ίδιο ισχύει και για τις περίφημες «αποκρατικοποιήσεις». Ιδιωτικοποιήσεις θα έπρεπε να λέγονται. Αλλά και ηχητικά ακόμη κάποιοι τρέμουν στο άκουσμα «ιδιωτικό». Και στον τομέα αυτό εν τούτοις ακούμε για την ώρα μόνο εξαγγελίες προθέσεων. Καμία απόφαση. Γιατί;

Για κάποιους ίσως δεν είναι ακόμη πεντακάθαρο το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα. Και ψάχνουν δικαιολογίες σε αστειότητες του είδους «κρίση του καπιταλισμού και του νεοφιλελευθερισμού». Για να βρίσκουν δικαιολογίες στις καθυστερήσεις τους και στην αναβλητικότητά τους. Καλό είναι όλοι να συνειδητοποιήσουν πως αυτό που αντιμετωπίζουμε είναι μια βαθιά κρίση του ελληνικού κρατισμού. Στην Ελλάδα χρεοκόπησε το κράτος. Κι όχι η ιδιωτική οικονομία. Ο φορέας που υποτίθεται πως φροντίζει τους αδύνατους κατέρρευσε. Και σύρει στον όλεθρο τους πάντες. Ισχυρούς και ανίσχυρους. Στο διεθνές σύστημα το πρόβλημα ξεκίνησε από τις Τράπεζες. Και κινδυνεύει να συμπαρασύρει τα κράτη. Στην Ελλάδα έγινε ακριβώς το αντίθετο. Η κρίση ξεκίνησε από το κράτος. Και κινδυνεύει να παρασύρει και τις Τράπεζες. Κι από κοντά, επειδή μέσω της Ελλάδας αποκαλύφθηκε το πρόβλημα σε όλο το απεχθές του πλάτος, είναι πιθανό να ακολουθήσει στα αδιέξοδα ολόκληρη η Ευρώπη.

Είναι απαραίτητες λοιπόν οι διαρθρωτικές αλλαγές. Κι όχι τόσο πολύ στον τομέα του μαζέματος φόρων. Που δίχως σωστές κι’ αντίστοιχες υπηρεσίες πάντα θα υπάρχει. Αλλά κυρίως στον τομέα της δραστικής περικοπής δαπανών. Και της απελευθέρωσης της οικονομικής δραστηριότητας. Απελευθέρωση δηλ., δίχως κολπάκια, επαγγελμάτων. Για να ανοίξει η αγορά. Κατάργηση κρατικών φορέων. Για να μειωθούν οι δαπάνες. Σταθερό φορολογικό πλαίσιο. Για να τολμήσουν επι τέλους κάποιοι να επενδύσουν. Κατάργηση γραφειοκρατίας και λογής αδειών κι ελέγχων στις αγορές. Ώστε η επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα να μην είναι φρικιαστική περιπέτεια.
Πηγή : Ανδριανόπουλος