Μέσα στην κορύφωση της οικονομικής κρίσης και, κυρίως, των λαικών αντιδράσεων κατά των μέτρων διάσωσης της ελληνικής οικονομίας έσκασαν μύτη και διάφοροι περιθωριακοί νέο-απολογητές του κρατισμού. Λογής καθηγητάδες και «αναλυτές» ιντερνετικών μπλόγκς έχουν βαλθεί να πείσουν όσους πιστούς, με λοιδωρίες πάντα κατά των όποιων αντιφρονούντων, για την «ανωτερότητα» του ελληνικού δημόσιου τομέα. Το εγχείρημα θα αποτελούσε κακόγουστο ανέκδοτο από μόνο του αν δεν συνοδευόταν από πομπώδεις ισχυρισμούς περί αδιαμφισβήτητης εγκυρότητας κι’ από την παρουσία κάποιων από αυτούς σε τηλεοπτικούς δέκτες.
Το νεοπαγές ρεύμα των απίστευτων επιχειρημάτων επικεντρώνεται σε δύο κυρίως τομείς. Ο ένας είναι πως η Ελλάδα δεν έχει ιδιαίτερα μεγάλο δημόσιο τομέα. Επειδή στατιστικά οι δαπάνες για μισθούς σαν ποσοστό του ΑΕΠ δεν είναι παραπάνω από τον μέσο όρο πολλών δυτικών χωρών. Κι επειδή το μέγεθος του δημόσιου τομέα, και πάλι στατιστικά, δεν υπερβαίνει τον αντίστοιχο όγκο γραφειοκρατιών ορισμένων χωρών της Δύσης, όπως οι Σκανδιναβικές χώρες, η Ολλανδία και η Γαλλία. Στις περιπτώσει αυτές βέβαια η απάντηση είναι κάτι παραπάνω από αυτονόητη. Το ζήτημα κατ’ αρχήν δεν είναι το μέγεθος των δαπανών σαν ποσοστό του ΑΕΠ. Αλλά σαν μέρος των δημοσίων δαπανών. Διότι κανείς δεν αμφισβητεί πως οι μισθοί στο ελληνικό δημόσιο δεν είναι υψηλοί. Απλά είναι πολλοί. Είναι πάρα πολλοί δηλ. οι με διάφορους τρόπους μισθοδοτούμενοι δημόσιοι υπάλληλοι. Σε άλλες χώρες είναι δυνατόν οι υπάλληλοι να είναι λιγότεροι. Αλλά οι αμοιβές τους αισθητά υψηλές.
Σαν μέγεθος της γραφειοκρατίας αυτής καθ’ εαυτής το ότι υπάρχει σε ποσοστό μικρότερος δημόσιος τομέας από χώρες όπως οι Σκανδιναβικές και η Ολλανδία, όπου το κράτος ουσιαστικά αναλαμβάνει για τον πολίτη τα πάντα από την κούνια μέχρι τον τάφο, δεν αποτελεί έκπληξη. Εντυπωσιακό είναι πως έχουμε, πάλι ποσοτικά, μεγαλύτερο δημόσιο τομέα από κράτη με υπερδιπλάσιο πληθυσμό από τον δικό μας (όπως οι ΗΠΑ, η Γερμανία, η Βρετανία και ο Καναδάς) χωρίς βέβαια ούτε κατά προσέγγιση να έχουμε τις υπηρεσίες που οι εκεί πολίτες απολαμβάνουν!!
Είναι όμως και αυτά τα ποσοστά απόλυτα παραπειστικά. Κυρίως όταν εμφανίζονται πως οι δαπάνες για μισθούς και συντάξεις του δημοσίου είναι κατά προσέγγιση το 41% του συνόλου των κρατικών δαπανών. Και πως η δημοσιουπαλληλία δεν είναι παραπάνω από 1 εκ. εργαζόμενοι. Το ζήτημα εδώ είναι πως τα σχετικά νούμερα αφορούν μόνο τον κύριο δημόσιο τομέα και κάποιες κρατικές επιχειρήσεις. Δεν αναφέρονται σε συμβασιούχους (συνήθως αδήλωτους, όπως στο Υπ. Πολιτισμού), σε εποχιακούς και μισθώσεις έργου. Και του κυρίως κράτους και άλλων δημοσίων οργανισμών. Που επιβαρύνουν το κράτος με μισθούς και ασφαλιστικές εισφορές. Είναι χαρακτηριστικό πως η κυβέρνηση δεν ήταν σε θέση να δηλώσει με σαφήνεια πόσοι ακριβώς μισθοδοτούνται από το δημόσιο στους ελεγκτές της διεθνούς τρόικας. Που ακριβώς περιλαμβάνονται λ.χ. τα επιδόματα των Τελωνειακών Υπαλλήλων που επιβάλλονται μέσω λογαριασμών της ΔΕΗ; Οι απολογητές εν τούτοις του ελληνικού κρατισμού δεν διστάζουν να θεωρήσουν τα νούμερα αυτά απόλυτα έγκυρα (νούμερα της ελληνικής δημόσιας στατιστικής) και να απορρίψουν τους υπολογισμούς πως το 70% περίπου των κρατικών δαπανών πηγαίνει για μισθούς και συντάξεις του δημοσίου.
Το άλλο ζήτημα έχει να κάνει με τους τουλάχιστον αστείους ισχυρισμούς πως η παραγωγικότητα του ελληνικού δημόσιου τομέα είναι η «υψηλότερη στην Ευρώπη». Δεν έχουμε παρά να κοιτάξουμε την καθημερινότητα του έλληνα πολίτη, τα αποτελέσματα των επαφών του με την δημόσια γραφειοκρατία και την αποτελεσματικότητα διεκπεραίωσης δημοσίων στόχων για να καταλάβουμε την σοβαρότητα του ισχυρισμού. Βέβαια κάποια στατιστικά στοιχεία στηρίζονται σε άψυχα νούμερα (ώρες εργασίας, απουσία από την δουλειά κλπ) για να βγάλουν εντελώς εξωπραγματικά συμπεράσματα. Όταν στην Ελλάδα υπάρχει επίδομα «έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία» πως είναι δυνατόν να συζητούμε για υψηλή παραγωγικότητα.
Εχει ακουσθεί όμως και άλλος παραλογισμός. Πως ο ιδιωτικός τομέας είναι περισσότερο διεφθαρμένος από τον δημόσιο. Αλλά πως ακριβώς; Αν οι ιδιώτες επιχειρηματίες εξαπατούν αλλήλους δεν αφορά την υπόλοιπη κοινωνία. Ούτε και ενοχλούν τον φορολογούμενο πολίτη. Η διαφθορά είναι συνυφασμένη με το δημόσιο. Δεν υπάρχει πράξη χρηματισμού εξαπάτησης, δωροδοκίας και διαφθοράς γενικά που να μην συνδέεται με κρατικές υπηρεσίες.
Υπάρχουν προφανώς τριών ειδών στατιστικές. Οι στατιστικές, οι ελληνικές δημόσιες στατιστικές και οι στατιστικές των υπερμάχων του ελληνικού κρατισμού.
Πηγή: Ανδριανόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου