Από μικρός συμμετείχε σε καταλήψεις του Πανεπιστημίου , ήταν "Αντιρρησίας συνείδησης" και δεν υπηρέτησε στον Ελληνικό στρατό , ως λόγο άρνησης προέβαλε την ταξική/αντιεξουσιαστική του συνείδηση και διακήρυξε την απροθυμία του να υπηρετήσει οποιαδήποτε μορφή εναλλακτικής θητείας. Καταδικάστηκε σε ένα χρόνο φυλάκιση με τριετή αναστολή και αφέθηκε και πάλι ελεύθερος .
Είχε συλληφθεί και καταδικασθεί σε φυλάκιση .
Ας κάνουν σήμερα την αυτοκριτική τους αυτοί που τον υπερασπιζόταν στις δίκες (Πολιτικοί , Δημοσιογράφοι κλπ.
Οφείλουν να ζητήσουν συγνώμη όλοι αυτοί από τα θύματα της τρομοκρατίας και για την ανοχή που προσπάθησαν να εδραιώσουν στην κοινωνία με άρθρα όπως το παρακάτω από τον IosPress της Ελευθεροτυπίας....
Quote
Ενας "χρήσιμος" πολιτικός κρατούμενος
"Δεν είμαι ένοπλος αντάρτης, αλλά κοινωνικός αντάρτης"
(Νίκος Μαζιώτης)
Φιλοξενούμε σήμερα στη στήλη μας ένα αξιοπρόσεχτο κείμενο. Δυο σύντροφοι του Νίκου Μαζιώτη καταγράφουν τις δικές τους απόψεις για την περίπτωση του προφυλακισμένου φίλου τους και σκιαγραφούν την εικόνα του, όπως την έζησαν στους κοινωνικούς αγώνες της τελευταίας περιόδου. Πληροφορούμαστε λοιπόν από πρώτο χέρι ότι ο "τερατώδης τρομοκράτης" υπήρξε ένας δραστήριος αγωνιστής του εργατικού κινήματος και μέλος οργανωμένων ομάδων οικοδόμων.
Η περίπτωση του Νίκου Μαζιώτη είναι κατά τούτο μοναδική: ότι παραδέχθηκε μόνος του την ενοχή του για την κατασκευή και την τοποθέτηση ενός αυτοσχέδιου εκρηκτικού μηχανισμού στο υπουργείο Βιομηχανίας και Ανάπτυξης, τον περασμένο Δεκέμβριο. Είναι γνωστό ότι ο μηχανισμός δεν λειτούργησε. Με τη στάση του αυτή, ο κ. Μαζιώτης απομυθοποίησε όλο το μυστήριο που είχε διαχυθεί στα μέσα ενημέρωσης κατά τη σύλληψή του. Οι εικόνες των καναλιών, με τη μισή αντιτρομοκρατική υπηρεσία να περιφέρει σηκωτό το "επικίνδυνο λαυράκι", αυτομάτως γελοιοποιήθηκαν.
Από τις στήλες αυτές είχαμε υπαινιχθεί τον περασμένο Ιανουάριο ότι η στάση των κατασταλτικών μηχανισμών απέναντι στην περίπτωση Μαζιώτη μας θυμίζει έντονα την πολιτική που εφαρμόστηκε κατά καιρούς σε όλες τις προηγμένες -από κατασταλτική άποψη- δυτικές δημοκρατίες. Οταν οι αστυνομικοί μηχανισμοί βρίσκονται σε αδυναμία να εντοπίσουν την καρδιά της τρομοκρατίας, επιλέγουν ένα χώρο πολιτικό, τον οποίο θεωρούν ευάλωτο σε πρακτικές βίας, και φροντίζουν να τον πιέσουν τόσο, ώστε να τον υποχρεώσουν τελικά να βρεθεί στα όρια της νομιμότητας.
Το "στρίμωγμα"
Ας συνοψίσουμε τα επεισόδια της αντιμετώπισης του Μαζιώτη από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς τα τελευταία 9 χρόνια:
* Το 1990, ο 19χρονος εργάτης Νίκος Μαζιώτης δηλώνει "ολικός" αρνητής στράτευσης.
* Στις 17.5.1991 συλλαμβάνεται και παραπέμπεται στο στρατοδικείο. Είναι η "Διεθνής Ημέρα Αντιρρησιών".
* Τον Ιούλιο του 1991 συλλαμβάνονται 5 αφισοκολλητές-υποστηρικτές του Μαζιώτη. Καταγγέλλουν βάναυση μεταχείριση από τα αστυνομικά όργανα.
* Τον Σεπτέμβριο του 1991 ο Μαζιώτης καταδικάζεται σε ένα χρόνο φυλάκισης με αναστολή, για λιποταξία.
* Στις 12.10.1992 συλλαμβάνεται και πάλι για "προσβολή στρατεύματος" και παραπέμπεται στο στρατοδικείο.
* Κατά την κράτησή του -σύμφωνα με την καταγγελία του Συνδέσμου Αντιρρησιών- υφίσταται απαγορεύσεις, εκβιασμούς και ψυχολογικές πιέσεις.
* Μετά από 51 ημέρες απεργίας πείνας η δίκη του αναβάλλεται.
* Τον Αύγουστο του 1994 συλλαμβάνεται μαζί με άλλους 51 νέους στην κατάληψη της ΑΣΟΟΕ και καταδικάζεται σε 8 μήνες φυλάκισης με αναστολή.
* Τον Νοέμβριο του 1995 συλλαμβάνεται μαζί με τους 500 καταληψίες του Πολυτεχνείου και καταδικάζεται σε 12 μήνες με αναστολή.
* Η τελευταία του καταδίκη είναι από το Στρατοδικείο, τον περασμένο Φεβρουάριο: 10 μήνες για άρνηση στράτευσης.
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικευμένος αναλυτής για να κατανοήσει τη διαδοχή των γεγονότων που οδήγησαν τον Μαζιώτη στην (αποτυχημένη) απόπειρα. Διαπιστώνουμε εξαρχής ότι ποινικοποιείται άμεσα η έκφραση της πολιτικής του γνώμης (η δημόσια δήλωση ότι είναι ολικός αρνητής στράτευσης) για ένα ζήτημα που έχει αντιμετωπιστεί εδώ και δεκαετίες από τις χώρες της Ευρώπης. Ακολουθούν διώξεις και φυλακίσεις. Ποινικοποιείται και η απλή συμμετοχή του σε καταλήψεις σχολών. Καταδικάζεται σε βαριές ποινές μαζί με εκατοντάδες συντρόφους του, κάτω από συνθήκες που θυμίζουν άλλες εποχές και στιγματίζονται από ειδικές εκθέσεις εγκύρων οργανώσεων, όπως η Διεθνής Αμνηστία.
Εκτός νόμου
Η προσπάθεια των διωκτικών αρχών είναι σαφής. Τα πιο δραστήρια άτομα του χώρου, που αποκλήθηκε δυσφημιστικά ως ο χώρος των "γνωστών-αγνώστων", πρέπει να εξωθηθούν εκτός νόμου. Πρέπει, δηλαδή, οι ομάδες των κινητοποιημένων νέων να υποχρεωθούν να ανταλλάξουν τη μαζική αντίσταση με την ατομική δράση. Πρέπει να εγκαταλείψουν τις αψιμαχίες με τα ΜΑΤ και να στραφούν στα "γκαζάκια". Οι πιο ικανοί πρέπει να οδηγηθούν στους αυτοσχέδιους μηχανισμούς. Μ' αυτό τον τρόπο σκοπεύουν οι φύλακες του νόμου και της τάξης να διαμορφώσουν έναν κοινωνικό χώρο, τον οποίο θα μπορούν κατά καιρούς να "χειρίζονται". Ο ομολογημένος σκοπός είναι ότι έτσι θα έρθουν οι "υπηρεσίες" σε επαφή με την πραγματική τρομοκρατία. Και ο ανομολόγητος: ότι ανά πάσα στιγμή θα μπορούν, συλλαμβάνοντας κάποιους απ' αυτούς τους νέους, να επιδεικνύουν "αντιτρομοκρατικό" έργο.
Επειδή, όμως, δεν μιλάμε μόνο για αστυνομικά σχέδια επί χάρτου, αλλά για την τύχη ενός νέου ανθρώπου, είναι καιρός να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Η "τρομοκρατική" δράση του Νίκου Μαζιώτη είναι δημιούργημα της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας. Η κατάληξή του στις φυλακές είναι αποτέλεσμα μιας προμελετημένης πολιτικής διώξεων, που στηρίχθηκε μόνο και μόνο στη δημόσια διατύπωση των ιδεολογικών του θέσεων. Η αποτυχημένη του απόπειρα στο υπουργείο Βιομηχανίας δεν έχει καμιά σχέση με τα επαγγελματικά χτυπήματα της τρομοκρατίας και δεν έθεσε σε κίνδυνο τη ζωή κανενός. Ο ίδιος φρόντισε, ακόμα και μέσα από τη φυλακή, να δώσει το δικό του στίγμα, καταγγέλλοντας τα τυφλά χτυπήματα της 21ης Ιανουρίου στο κέντρο της Αθήνας ως αστυνομική προβοκάτσια: "Το κράτος έχει τη δυνατότητα να χρησιμοποιεί τόσο τους ακροδεξιούς όσο και τους ακροαριστερούς εξτρεμιστές για να εξυπηρετήσει τους σκοπούς του", γράφει ο Μαζιώτης από τις φυλακές Κορυδαλλού, σε ένα μήνυμα με πολλούς αποδέκτες.
Φυσικά όλα αυτά είναι ψιλά γράμματα για όσους ανακάλυψαν ότι ένα γκαζάκι κάτω από ένα αυτοκίνητο αξίζει ένα τρίλεπτο σε όλα τα δελτία ειδήσεων της τηλεόρασης, και εμφανίζονται αυτόκλητοι υπερασπιστές του Μαζιώτη. Γι' αυτούς είναι θείο δώρο η κράτηση και η επαπειλούμενη βαριά καταδίκη. Το "κίνημα" έχει ανάγκη από φυλακισμένους ήρωες. Προς δόξαν του επιτυχημένου σχεδιασμού των αντιτρομοκρατικών υπηρεσιών.
"Δεν είμαι ένοπλος αντάρτης, αλλά κοινωνικός αντάρτης"
(Νίκος Μαζιώτης)
Φιλοξενούμε σήμερα στη στήλη μας ένα αξιοπρόσεχτο κείμενο. Δυο σύντροφοι του Νίκου Μαζιώτη καταγράφουν τις δικές τους απόψεις για την περίπτωση του προφυλακισμένου φίλου τους και σκιαγραφούν την εικόνα του, όπως την έζησαν στους κοινωνικούς αγώνες της τελευταίας περιόδου. Πληροφορούμαστε λοιπόν από πρώτο χέρι ότι ο "τερατώδης τρομοκράτης" υπήρξε ένας δραστήριος αγωνιστής του εργατικού κινήματος και μέλος οργανωμένων ομάδων οικοδόμων.
Η περίπτωση του Νίκου Μαζιώτη είναι κατά τούτο μοναδική: ότι παραδέχθηκε μόνος του την ενοχή του για την κατασκευή και την τοποθέτηση ενός αυτοσχέδιου εκρηκτικού μηχανισμού στο υπουργείο Βιομηχανίας και Ανάπτυξης, τον περασμένο Δεκέμβριο. Είναι γνωστό ότι ο μηχανισμός δεν λειτούργησε. Με τη στάση του αυτή, ο κ. Μαζιώτης απομυθοποίησε όλο το μυστήριο που είχε διαχυθεί στα μέσα ενημέρωσης κατά τη σύλληψή του. Οι εικόνες των καναλιών, με τη μισή αντιτρομοκρατική υπηρεσία να περιφέρει σηκωτό το "επικίνδυνο λαυράκι", αυτομάτως γελοιοποιήθηκαν.
Από τις στήλες αυτές είχαμε υπαινιχθεί τον περασμένο Ιανουάριο ότι η στάση των κατασταλτικών μηχανισμών απέναντι στην περίπτωση Μαζιώτη μας θυμίζει έντονα την πολιτική που εφαρμόστηκε κατά καιρούς σε όλες τις προηγμένες -από κατασταλτική άποψη- δυτικές δημοκρατίες. Οταν οι αστυνομικοί μηχανισμοί βρίσκονται σε αδυναμία να εντοπίσουν την καρδιά της τρομοκρατίας, επιλέγουν ένα χώρο πολιτικό, τον οποίο θεωρούν ευάλωτο σε πρακτικές βίας, και φροντίζουν να τον πιέσουν τόσο, ώστε να τον υποχρεώσουν τελικά να βρεθεί στα όρια της νομιμότητας.
Το "στρίμωγμα"
Ας συνοψίσουμε τα επεισόδια της αντιμετώπισης του Μαζιώτη από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς τα τελευταία 9 χρόνια:
* Το 1990, ο 19χρονος εργάτης Νίκος Μαζιώτης δηλώνει "ολικός" αρνητής στράτευσης.
* Στις 17.5.1991 συλλαμβάνεται και παραπέμπεται στο στρατοδικείο. Είναι η "Διεθνής Ημέρα Αντιρρησιών".
* Τον Ιούλιο του 1991 συλλαμβάνονται 5 αφισοκολλητές-υποστηρικτές του Μαζιώτη. Καταγγέλλουν βάναυση μεταχείριση από τα αστυνομικά όργανα.
* Τον Σεπτέμβριο του 1991 ο Μαζιώτης καταδικάζεται σε ένα χρόνο φυλάκισης με αναστολή, για λιποταξία.
* Στις 12.10.1992 συλλαμβάνεται και πάλι για "προσβολή στρατεύματος" και παραπέμπεται στο στρατοδικείο.
* Κατά την κράτησή του -σύμφωνα με την καταγγελία του Συνδέσμου Αντιρρησιών- υφίσταται απαγορεύσεις, εκβιασμούς και ψυχολογικές πιέσεις.
* Μετά από 51 ημέρες απεργίας πείνας η δίκη του αναβάλλεται.
* Τον Αύγουστο του 1994 συλλαμβάνεται μαζί με άλλους 51 νέους στην κατάληψη της ΑΣΟΟΕ και καταδικάζεται σε 8 μήνες φυλάκισης με αναστολή.
* Τον Νοέμβριο του 1995 συλλαμβάνεται μαζί με τους 500 καταληψίες του Πολυτεχνείου και καταδικάζεται σε 12 μήνες με αναστολή.
* Η τελευταία του καταδίκη είναι από το Στρατοδικείο, τον περασμένο Φεβρουάριο: 10 μήνες για άρνηση στράτευσης.
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικευμένος αναλυτής για να κατανοήσει τη διαδοχή των γεγονότων που οδήγησαν τον Μαζιώτη στην (αποτυχημένη) απόπειρα. Διαπιστώνουμε εξαρχής ότι ποινικοποιείται άμεσα η έκφραση της πολιτικής του γνώμης (η δημόσια δήλωση ότι είναι ολικός αρνητής στράτευσης) για ένα ζήτημα που έχει αντιμετωπιστεί εδώ και δεκαετίες από τις χώρες της Ευρώπης. Ακολουθούν διώξεις και φυλακίσεις. Ποινικοποιείται και η απλή συμμετοχή του σε καταλήψεις σχολών. Καταδικάζεται σε βαριές ποινές μαζί με εκατοντάδες συντρόφους του, κάτω από συνθήκες που θυμίζουν άλλες εποχές και στιγματίζονται από ειδικές εκθέσεις εγκύρων οργανώσεων, όπως η Διεθνής Αμνηστία.
Εκτός νόμου
Η προσπάθεια των διωκτικών αρχών είναι σαφής. Τα πιο δραστήρια άτομα του χώρου, που αποκλήθηκε δυσφημιστικά ως ο χώρος των "γνωστών-αγνώστων", πρέπει να εξωθηθούν εκτός νόμου. Πρέπει, δηλαδή, οι ομάδες των κινητοποιημένων νέων να υποχρεωθούν να ανταλλάξουν τη μαζική αντίσταση με την ατομική δράση. Πρέπει να εγκαταλείψουν τις αψιμαχίες με τα ΜΑΤ και να στραφούν στα "γκαζάκια". Οι πιο ικανοί πρέπει να οδηγηθούν στους αυτοσχέδιους μηχανισμούς. Μ' αυτό τον τρόπο σκοπεύουν οι φύλακες του νόμου και της τάξης να διαμορφώσουν έναν κοινωνικό χώρο, τον οποίο θα μπορούν κατά καιρούς να "χειρίζονται". Ο ομολογημένος σκοπός είναι ότι έτσι θα έρθουν οι "υπηρεσίες" σε επαφή με την πραγματική τρομοκρατία. Και ο ανομολόγητος: ότι ανά πάσα στιγμή θα μπορούν, συλλαμβάνοντας κάποιους απ' αυτούς τους νέους, να επιδεικνύουν "αντιτρομοκρατικό" έργο.
Επειδή, όμως, δεν μιλάμε μόνο για αστυνομικά σχέδια επί χάρτου, αλλά για την τύχη ενός νέου ανθρώπου, είναι καιρός να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Η "τρομοκρατική" δράση του Νίκου Μαζιώτη είναι δημιούργημα της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας. Η κατάληξή του στις φυλακές είναι αποτέλεσμα μιας προμελετημένης πολιτικής διώξεων, που στηρίχθηκε μόνο και μόνο στη δημόσια διατύπωση των ιδεολογικών του θέσεων. Η αποτυχημένη του απόπειρα στο υπουργείο Βιομηχανίας δεν έχει καμιά σχέση με τα επαγγελματικά χτυπήματα της τρομοκρατίας και δεν έθεσε σε κίνδυνο τη ζωή κανενός. Ο ίδιος φρόντισε, ακόμα και μέσα από τη φυλακή, να δώσει το δικό του στίγμα, καταγγέλλοντας τα τυφλά χτυπήματα της 21ης Ιανουρίου στο κέντρο της Αθήνας ως αστυνομική προβοκάτσια: "Το κράτος έχει τη δυνατότητα να χρησιμοποιεί τόσο τους ακροδεξιούς όσο και τους ακροαριστερούς εξτρεμιστές για να εξυπηρετήσει τους σκοπούς του", γράφει ο Μαζιώτης από τις φυλακές Κορυδαλλού, σε ένα μήνυμα με πολλούς αποδέκτες.
Φυσικά όλα αυτά είναι ψιλά γράμματα για όσους ανακάλυψαν ότι ένα γκαζάκι κάτω από ένα αυτοκίνητο αξίζει ένα τρίλεπτο σε όλα τα δελτία ειδήσεων της τηλεόρασης, και εμφανίζονται αυτόκλητοι υπερασπιστές του Μαζιώτη. Γι' αυτούς είναι θείο δώρο η κράτηση και η επαπειλούμενη βαριά καταδίκη. Το "κίνημα" έχει ανάγκη από φυλακισμένους ήρωες. Προς δόξαν του επιτυχημένου σχεδιασμού των αντιτρομοκρατικών υπηρεσιών.
| Ο αναρχικός οικοδόμος Νίκος Μαζιώτης δεν είναι μόνος Η παραδοχή εκ μέρους του Νίκου των κατηγοριών της ανακριτικής αρχής για την απόπειρα έκρηξης, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την επαπειλούμενη περιβαλλοντική καταστροφή στη Χαλκιδική από την εγκατάσταση της TVX GOLD, και η δημόσια υπεράσπιση της ενέργειάς του, έθεσε, για πρώτη φορά από τη μεταπολίτευση, ένα ερώτημα: Είναι θεμιτή η χρησιμοποίηση μορφών πάλης που ξεφεύγουν από τα όρια με τα οποία είναι νομικά θωρακισμένο το υπάρχον κοινωνικό-πολιτικό σύστημα; Το γεγονός ότι ανέλαβε πλήρως τις ευθύνες των ενεργειών του, έχοντας πλήρη γνώση των βαριών συνεπειών για τον ίδιο, χωρίς να καταφεύγει σε υπερασπιστικά τρικ, δείχνει την ηθική και την ποιότητά του. Δίνει ταυτόχρονα και ένα τέλος στην αντίληψη της Αριστεράς ως απλού "θύματος" των κατασταλτικών μηχανισμών. Τα media τον παρουσίασαν σαν έναν σκοτεινό τρομοκράτη. Αυτό είναι ιδιαιτέρως βολικό, γιατί έτσι ξεμπερδεύουν εύκολα με τις γενεσιουργές αιτίες αυτών των μορφών πάλης. Ενα σημαντικό κομμάτι της Αριστεράς και των αντικαπιταλιστικών δυνάμεων τον παρουσιάζει ως "βαρεμένο" που "την είδε κάπως" και το παίζει "μούρη". Επιχείρημα εξίσου βολικό, για να μη φανεί στα μάτια της κοινωνίας ο παρακάτω τραγικός διχασμός: Στα λόγια, ανατροπή του καπιταλισμού (έλεος!) και στην πράξη, οπαδός της ...ομαλότητας. Δηλαδή, αυτοί οι σύντροφοι αρνούνται να πουν το αυτονόητο. Οτι ανεξάρτητα από το αν συμφωνεί ή διαφωνεί κάποιος με την αποτελεσματικότητα αυτών των μορφών πάλης, δεν παύει οι ενέργειες του Μαζιώτη να είναι σαφώς πολιτικού χαρακτήρα και ο ίδιος ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΣ. Η αυτοδιάλυση της RAF έριξε την αυλαία στο μητροπολιτικό αντάρτικο. Αλλωστε κι ο Νίκος, σε πρόσφατη επιστολή του, διαχωρίζει τη θέση του από αυτό και εκφράζει τη διαφωνία του με τη δομή και τη συγκρότηση των οργανώσεων αυτού του τύπου. Εκφράζει την πίστη του στον ακτιβισμό των μαζικών κοινωνικών κινημάτων και σ' αυτό μας βρίσκει σύμφωνους. Θα προσθέταμε δε ότι όσο εντείνεται ο κοινωνικός πόλεμος του κεφαλαίου, τόσο θα εντείνεται η καταστολή και, ολοένα και πιο συχνά, όσοι αντιστέκονται θα σέρνονται στις φυλακές σαν τρομοκράτες (βλέπε απεργούς της ΕΑΣ το '93, ή τους εργαζόμενους στην Ολυμπιακή). Δεν συμφωνούμε, όμως, μαζί του -ακριβώς λόγω της πίστης μας στα μαζικά κινήματα- με πολλές από τις επιλογές του, που δεν παύουν να είναι συζητήσιμες. Εμείς που ήμασταν και είμαστε φίλοι του, που διασκεδάσαμε, εργαστήκαμε και αγωνιστήκαμε μαζί του, έχουμε να πούμε ότι ο Μαζιώτης είναι ένας επαναστάτης, με αναπτυγμένο αίσθημα δικαίου, ένα σεμνό και απλό παιδί με πίστη και συμμετοχή στους μαζικούς αγώνες, ένα δικό μας παιδί. Ημασταν μαζί, στις Αυτόνομες Εργατικές Συσπειρώσεις, όταν δίναμε αγώνες στο Μετρό, τον αισθανθήκαμε ακόμα πιο κοντά μας στη Σητεία, όταν πρωτοπόρος επί ποινή απόλυσης αγωνιζόταν να αποτρέψει απολύσεις συναδέλφων σιδεράδων, στον Ερυθρό Σταυρό, όταν έδινε μάχες για την κοινωνική ασφάλιση των μεταναστών, ξανά επί ποινή απόλυσης. Ενα από τα πολυτιμότερα εφόδιά του είναι η ειλικρινής αγωνία δεκάδων Αλβανών οικοδόμων στο αεροδρόμιο των Σπάτων σχετικά με την τύχη του. Γιατί ο Νίκος είναι από καλή πάστα. Είναι ειλικρινής οπαδός της ελευθερίας και της δικαιοσύνης. Κάνουμε θερμή έκκληση στους οραματιστές της θετικής ουτοπίας του "βασιλείου της ελευθερίας", σ' αυτούς που δε βολεύονται με την κατάσταση και θέλουν να την αλλάξουν, στη νεολαία που δε βολεύεται με πλαστικά οράματα- σκουπίδια, σ' εκείνο το κομμάτι της διανόησης που ασφυκτιά στην πλημμυρισμένη από ψέμα και διαφθορά "εικονική πραγματικότητα", να βάλουν το δικό τους λιθαράκι σε μια καμπάνια που να απαιτεί να χαρακτηριστεί ο Μαζιώτης πολιτικός κρατούμενος και να δικαστεί ως τέτοιος. Γιατί ο Μαζιώτης είναι άξιος μιας τέτοιας αλληλεγγύης. Ο πολιτικός κρατούμενος Νίκος Μαζιώτης δεν είναι μόνος. Υστερόγραφο προς τους οπαδούς του Νόμου και της Τάξης: Αν ο Μαζιώτης είναι τρομοκράτης, το Δ.Ν.Τ. κατ' εντολήν του οποίου ο Σουχάρτο σφάζει εκατοντάδες διαδηλωτές, τι είναι; Αν ο Μαζιώτης είναι τρομοκράτης, η G-8 που οδηγεί εκατομμύρια ανθρώπους, στον Τρίτο Κόσμο και στις δυτικές μητροπόλεις, στο θάνατο από πείνα τι είναι; Αν ο Μαζιώτης είναι τρομοκράτης, τότε ο "μονόδρομος" της ΟΝΕ, που οδηγεί στη χώρα μας χιλιάδες εργαζόμενους στον κοινωνικό αποκλεισμό και στην εξαθλίωση τί είναι; Αλλωστε είναι γνωστό ότι οι πραγματικοί τρομοκράτες στεγάζονται σε μέγαρα, πίνουν τσάι στις 5, φοράνε γραβάτες και σφάζουν με μετοχές, διατηρώντας τα χέρια τους άσπιλα.Θεόδωρος Γιαγκούλης Ρένος Καρίμαλης |
(Ελευθεροτυπία, 23/5/1998)
Unqupte
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου