Ήταν πολύ βολικό να πιστεύει κανείς ότι υπήρχε ένα δίχτυ προστασίας απέναντι σε μία κοινωνία που η ίδια είχε επιλέξει την οδό της αυτοκαταστροφής. Λέγαμε, δηλαδή, ότι μπορεί να έχουμε υποθηκεύσει το μέλλον των παιδιών μας, προσπαθώντας να δοκιμάσουμε ως λαός τις αντοχές μας, αλλά υπήρχαν εκεί έξω «σταθερές» που δεν θα μας άφηναν στο τέλος να πέσουμε στον γκρεμό. Που θα μας συγκρατούσαν, που θα μας έσωζαν. Σαν να λέμε ότι ένα βράδυ έχουμε αποφασίσει να μεθύσουμε, αλλά έχουμε την σιγουριά ότι κάποιος άλλος θα πάρει το τιμόνι του αυτοκινήτου μας και θα μας πάει πίσω στο σπίτι μας. Ποιος άλλος; Οι «σταθερές»!
Κι αυτές οι σταθερές ήταν η Εκκλησία, η Δικαιοσύνη κι ο στρατός. Γιατί; Έτσι πιστεύαμε! Αυτό έδειχναν οι έρευνες. Πιστεύαμε, λοιπόν, ότι υπήρχε μία Δικαιοσύνη αδέκαστη που θα μας υπεράσπιζε απέναντι σε οποιαδήποτε αδικία, χωρίς παραδικαστικά και Ρασπούτιν, ότι υπήρχε μία Εκκλησία που θα θυσίαζε, αν χρειαζότανε, την περιουσία της για τα αγαπημένα της τέκνα και θα μας έσωζε στο τέλος και την ψυχή, για να πάμε στον παράδεισο. Κι ότι υπήρχε, τέλος, κι ένας στρατός άγρυπνος φρουρός των συνόρων.
Σήμερα διαπιστώνουμε ότι τα πράγματα δεν είναι όπως τα πιστεύουμε. Η Εκκλησία προστατεύει αποτελεσματικά την περιουσία της, ακόμη κι αν χρειαστεί να κάνει συμφωνία με τον… διάβολο. Η Δικαιοσύνη δεν εμπνέει εμπιστοσύνη στους πολίτες και ο στρατός καταναλώνει πολύ Καμμένο στην καθημερινή του λειτουργία και εμφανίζει λιγότερη ουσία. Ένας στρατός που έχει περισσότερους στρατηγούς από τις ΗΠΑ και κουβεντιάζει πιο πολύ τα αναδρομικά παρά την εθνική άμυνα.
Θα μπορούσε πράγματι να ισχύει αυτό που θα θέλαμε να ισχύει, με βάση πάντα τις έρευνες, στην περίπτωση που Δικαιοσύνη, Εκκλησία και στράτευμα απαρτιζόντουσαν από υπεράνθρωπους. Αν δεν ήταν απλοί άνθρωποι, όπως εσείς και εγώ. Αλλά δεν είναι έτσι! Δεν είναι ξένοι από όλους εμάς, δεν προέρχονται από ένα παράλληλο σύμπαν. Δεν θα μπορούσε, λοιπόν, Δικαιοσύνη, στρατός και Εκκλησία να είναι κάτι διαφορετικό από αυτό που είναι η υπόλοιπη κοινωνία.
Με άλλα λόγια, μας τελείωσε κι αυτό το παραμύθι. Δεν υπάρχουν άγιοι προστάτες. Υπάρχουν σκληροί dealers που θα έκαναν τα πάντα για μία καλή συμφωνία. Δεν υπάρχουν υπεράνθρωποι. Αυτοί χάθηκαν στο τελευταίο μνημόνιο. Δεν υπάρχει μέλλον! Όχι όσο δεν αποφασίσουμε ότι οφείλουμε να συμπεριφερθούμε ως ενήλικοι και να πιάσουμε εμείς το τιμόνι στα χέρια μας. Ακριβώς επειδή δεν υπάρχει κάποιος άλλος για να το κάνει. Εμείς πρέπει να αλλάξουμε. Να σταματήσουμε το πάρτι των μεθυσμένων και να ασχοληθούμε με την ζωή μας. Τότε ναι! Όλα θα αρχίσουν να παίρνουν ένα άλλο χρώμα. Και ο καθένας θα μπορεί να επιτελεί τον ρόλο του. Τότε θα αποκτήσουμε και πάλι εμπιστοσύνη στους «θεσμούς». Επειδή οι θεσμοί είμαστε προπαντός εμείς.
Θανάσης Μαυρίδης στο liberal.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου