Ούτε ο ΟΛΘ ήταν για ..."ξεπούλημα" , αλλά…

Στις 24 Απριλίου ανακοινώθηκε από το ΤΑΙΠΕΔ η συμφωνία για την πώληση του 67% του Οργανισμού Λιμένος Θεσσαλονίκης (ΟΛΘ ΑΕ), της οποίας η αξία ανέρχεται συνολικά σε 1,1 δις.

Λογικό, αυτονόητο και αναμενόμενο. Όσο και αν προσπάθησε η κυβέρνηση να κρύψει το ΦΕΚ 1472 της 25ης Μαΐου 2016, υπό τον τίτλο «Έγκριση Επιχειρησιακού Προγράμματος Ταμείου Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου ΤΑΙΠΕΔ ΑΕ», όπου δημοσιεύθηκε η Απόφαση 33 του Κυβερνητικού Συμβουλίου Οικονομικής Πολιτικής, δεν τα κατάφερε μέχρι τέλους.

Εκεί αναφερόταν σαφώς η αποκρατικοποίηση του ΟΛΘ, του ΟΛΠ καθώς και των ακόλουθων: Δεκατέσσερα Περιφερειακά Αεροδρόμια, Ελληνικό, Αστέρας Βουλιαγμένης, Αφάντου Ρόδος, ΔΕΣΦΑ, ΤΡΑΙΝΟΣΕ και ΕΕΣΤΥ, Διεθνής Αερολιμένας Αθηνών, Ηλεκτρονική Δημοκρασία III, IV, V, VI και άλλα μικρά ακίνητα, Μαρίνες, Εγνατία Οδός, ΕΛΠΕ, ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΕΥΑΘ, ΕΥΔΑΠ, ΔΕΠΑ, ΕΛΤΑ.

Δηλαδή όλα όσα ορκίζονταν ότι δεν θα ιδιωτικοποιήσουν ποτέ.

Και ιδού τι έλεγαν για τον ΟΛΘ (και τον ΟΛΠ):

Το χαρτί του Τσαουσέσκου ...

Τ​​η δεκαετία του ’80 υπήρξα μέλος, και εγώ, της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος, της πολιτικής νεολαίας του ΚΚΕ Εσωτερικού. Λίγο το κλίμα της εποχής, λίγο οι οικογενειακές αξίες και η ορμητική εφηβεία με ώθησαν να ενταχθώ στον «Ρήγα». Μάλλον τυχαία βρέθηκα εκεί. Θα μπορούσα να είχα καταλήξει σε οποιαδήποτε αριστερή οργάνωση της εποχής εκείνης, δεν πολυκαταλάβαινα, εξάλλου, τις διαφορές. Για το ΚΚΕ ήξερα, βέβαια, πως ήταν σταλινικό, και καθώς είχα επηρεαστεί από τις εικόνες της διαμαρτυρόμενης Πολωνίας, της «Αλληλεγγύης» και του Λεχ Βαλέσα, μου ήταν λίγο δύσκολο να κάνω το βήμα προς τα εκεί. Εξάλλου, παιδί μικροαστικής οικογένειας της Θεσσαλονίκης με πατέρα σοσιαλδημοκράτη, ήταν για μένα και αισθητικά, το ΚΚΕ, ένα απόμακρο κόμμα, παρόλο που το υπόλοιπο της οικογένειας από την πλευρά του πατέρα μου ήταν κομμουνιστές. Οι αριστεριστές πάλι δεν δραστηριοποιούνταν στα σχολεία ενώ οι αναρχικοί ήταν πολύ βίαιοι για τα γούστα μου. Για το ΠΑΣΟΚ δεν το συζητούσα, κάπως έπρεπε να εξεγερθώ ενάντια στον πατέρα μου. Τέλος πάντων, βρέθηκα χάρη και σε κάποιους μυημένους συμμαθητές μου στον «Ρήγα» στο τέλος της πρώτης λυκείου, δηλαδή στα δεκαπέντε μου χρόνια. Ο πατέρας μου δεν αντέδρασε με την επιλογή μου. Μάλλον διασκέδαζε –με είχε πάρει στο ψιλό για την ακρίβεια– γεγονός που δεν κατανοούσα και με εξόργιζε επιπλέον. Χρειάστηκαν κάποια χρόνια να περάσουν για να αντιληφθώ τη σοφία του.

Θα αντέξει ο Τσίπρας;

Στις 5 Δεκεμβρίου 2016 ο Αλέξης Τσίπρας δεν άντεξε. Τίναξε τα πάντα στον «αέρα», απειλώντας με την άρνησή του να κλείσει τη δεύτερη αξιολόγηση χωρίς QE (ποσοτική χαλάρωση) τόσο την επιτυχία του δικού του προγράμματος (γ’ μνημονίου) όσο και την ευστάθεια της κυβέρνησής του. Το πλήρωσε ακριβά ο ίδιος και το πληρώνει ακόμα, μαζί του και η χώρα.

Η υπενθύμιση της 5ης Δεκεμβρίου, μέρα διεξαγωγής του Eurogroup που ενέκρινε τα βραχυπρόθεσμα μέτρα για το χρέος αλλά δεν ξεκλείδωσε το QE με αποτέλεσμα τον εκνευρισμό του, τη διακοπή των σχέσεων με τους θεσμούς και την πολύμηνη καθυστέρηση στο κλείσιμο της αξιολόγησης, είναι σημαντική καθώς τις επόμενες εβδομάδες έρχονται αρκετές στιγμές που θα δοκιμαστεί η αντοχή του Έλληνα πρωθυπουργού.

Στις 22 Μαΐου, για παράδειγμα, η μόνη πλευρά που οφείλει να παρουσιαστεί διαλλακτική και ενδεχομένως υπομονετική είναι η ελληνική. ΔΝΤ και Γερμανία, δεδομένου ότι τα φώτα της δημοσιότητας (της γερμανικής προεκλογικής δημοσιότητας) θα είναι πάνω από το Eurogroup, είναι υποχρεωμένες να διατηρηθούν στη μεταξύ τους σκληρή γραμμή. «Παγκόσμια συμφωνία», συμπεριλαμβανομένου και του χρέους, δεν θα υπάρξει τότε. Θα υπάρξει μια περιγραφή, γενικόλογη και αόριστη, με την οποία η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να εμφανιστεί ικανοποιημένη, προκειμένου να διευκολύνει το ΔΝΤ να εγκρίνει λίγες εβδομάδες μετά στις 15 Ιουνίου τη συμμετοχή του στο πρόγραμμα.