«Ε σιγκνίφικαλ γκιφτ του γκλόμπαλ σιβιλαϊζέισον»

Ή κάτι του έπεσε και το ψάχνει ή ετοιμάζεται να βουτήξει...

​​Ιδίως μετά την τρίτη εκλογική νίκη του (μετρώ και το δημοψήφισμα), ακούω όλο και πιο συχνά ότι οι αντίπαλοί του υποτιμούν τον Τσίπρα και τον αντιμετωπίζουν με ένα είδος πολιτισμικής υπεροψίας, ενώ αυτός έχει μυαλό και το αποδεικνύει. Ούτως ή άλλως, η υπεροψία είναι πάντα η λάθος προσέγγιση σε οτιδήποτε. Ομως το πολιτισμικό πρόβλημα, δηλαδή τα κενά γνώσεων και εμπειριών, χωρίς τις οποίες ο Τσίπρας δυσκολεύεται να καταλάβει τον σημερινό κόσμο, πράγματι υπάρχει και έχει σημασία, διότι είναι τεράστιο. Το μέγεθος του προβλήματος, αλλά και το μέγεθος του κινδύνου που αυτό συνεπάγεται, αποκαλύφθηκαν στη δημόσια συζήτησή του με τον Κλίντον.

Το λάθος του Τσίπρα δεν ήταν ότι δεν ήξερε αγγλικά για να τα βγάλει πέρα. Ηταν, μάλλον, ότι επέλεξε να μετάσχει σε μια διαδικασία στην οποία η άριστη γνώση της γλώσσας ήταν προϋπόθεση και μάλιστα, διαδικασία, την οποία μετέδιδε απευθείας το CNN. Ολο αυτό, όμως, ο Τσίπρας το είδε σαν κάτι απλό, χωρίς σπουδαίες συνέπειες: ένα ρίσκο ισοδύναμο με μια μπλόφα στην πόκα. (Ισως επειδή, όπως έχω παρατηρήσει, μία από τις δραστηριότητες με τις οποίες τους αρέσει στην Αριστερά να χάνουν τον χρόνο τους είναι παίζοντας χαρτιά...).

Οι πενήντα λέξεις του Ιουλιανού...

Ένας λαός που την εξαπάτηση με θύμα τον ίδιο την ονομάζει μαγκιά, τη δικαιολογεί και τη χειροκροτεί είναι άξιος της μοίρας του. Άλλωστε όλα όσα συνέβησαν τελικά εις βάρος του τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες συνέβησαν με την ψήφο του, συχνά δε υπό τις επευφημίες του και τον χάσκοντα θαυμασμό του.

Στα 50 χρόνια της δημοσιογραφίας  δεν μου έτυχε κείμενο που να αποδίδει τόσο πιστά την συμπεριφορά του εκλογικού σώματος , κατά την μεταπολίτευση, όσο οι παραπάνω 50 λέξεις του σχολιαστή Ιουλιανός.

Η Γιάννα και το κουτσό της άλογο...

«Δώσε το χέρι σου. Σφιχτή χειραψία». «Ανασηκωμένους τους ώμους. Μην καμπουριάζεις». «Όταν κάθεσαι τα πόδια να είναι κλειστά. Δεν κάθεσαι σε καφενέ! Και να κοιτάς τον άλλον στα μάτια». «Όταν σε ρωτούν κάτι κρίσιμο μην κάνεις Αααα... Δείχνεις ότι δεν έχεις απάντηση». Κώδικες σωστής ανατροφής. Δώσαμε τόνους πτυχίων στα παιδιά μας αλλά ξεχάσαμε την έννοια ανατροφή. Και τα σχολεία διδάσκουν δήθεν...

Κάτι σε μόρφωση αλλά όχι ανατροφή πια. Παρακολούθησα τον Αλέξη με τον Πρόεδρο Κλίντον. Αρχικά, την εικόνα με φωνή. Μετά χωρίς φωνή. Ο Αλέξης είναι ο σύγχρονος Ελληναράς. Όχι ο Έλληνας. Και δεν έχει να κάνει με τα αγγλικά του. Ο λαός μας συνεννοείται καλύτερα από πολλούς λαούς. Έχει να κάνει με στοιχειώδη που μαθαίνουν οι σύγχρονοι στα σχολεία και μετέπειτα στα Πανεπιστήμια. Την αληθινή έννοια «μόρφωση». Που διαχώριζε ανέκαθεν τον μορφωμένο από τον αμόρφωτο. Στα δικά μας «κέντρα εκπαίδευσης» οι καταληψίες επί σειρά ετών εκπαιδεύονταν στη χαζομαγκιά. Στην μαύρη τους την τύφλα για τα διεθνή. «Μανιέρες» περιφέρανε. Μακροσκελείς ατάκες του κερατά, διανθισμένες με κοινοτοπίες του κερατά «η πλουτοκρατία», «οι δολοφόνοι των λαών Αμερικάνοι»...

«Μόνο νίκες, χαρά και γέλιο»...

Κρίμα το φροντιστήριο....

Για τον Απόστολο Γ. Τζιτζικώστα, πρέπει να σας πω, έχω ακούσει από ανθρώπους που τον γνώρισαν στο σχολείο ότι είναι καλό παιδί και, ομολογουμένως, δεν ξέρω αν το λένε για καλό ή κακό. Αυτό που βλέπω εγώ, πάντως, από την παρουσία του στην πολιτική τα τελευταία χρόνια, είναι ένας «βουτυράτος» στην όψη πολιτικός, κλασικός συντηρητικός ως προς τις ιδέες του, χωρίς τίποτε το ιδιαίτερο στη σκέψη και τον λόγο του. Ως τέτοιος, είναι φυσικό να έχει το επαρχιώτικο στυλ του «τοπικού άρχοντα», που του επιτρέπει να ταιριάζει εξίσου σε μια δοξολογία στη μητρόπολη, αλλά και στο πρώτο τραπέζι στα μπουζούκια. Ξεχώρισε όταν εξελέγη περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδονίας με πρωτοφανές ποσοστό (71%), συντρίβοντας τον Πανίκα Ψωμιάδη. Έκτοτε, όμως, φαίνεται ότι η ιδέα που έχει για τον εαυτό του φούσκωσε απότομα ―συνηθισμένος και σε αυτό, διότι το ψώνισμα και η πολιτική συνήθως πάνε μαζί. Το μόνο που καταπλήσσει στην περίπτωσή του είναι η ηλικία του: είναι μόλις 37 ετών. (Τρομερό να το σκέπτεσαι...).