Ο πολλά βαρύς Παύλος Πολάκης, θέλοντας να εκθέσει την δημοσιογράφο του Αλφα κ. Τσικρίκα, που έκανε την γνωστή ερώτηση στον πρωθυπουργό, για το κλείσιμο των καναλιών, δημοσίευσε φωτογραφίες της (στις οποίες συνυπήρχε μαζί με άλλους κοινοβουλευτικούς συντάκτες), με πολιτικούς της ΝΔ, που είχαν ληφθεί σε κάποια γιορτή της Βουλής. Είναι από τις συνήθεις «οικογενειακές» φωτογραφίες που έχουν όλοι οι δημοσιογράφοι, σε κάποιες θεσμικού χαρακτήρα συγκεντρώσεις, και δη οι πολιτικοί και κοινοβουλευτικοί συντάκτες.
Ο κ. Πολάκης για να απαξιώσει την ερώτηση, επιτέθηκε στο πρόσωπο που την έκανε και γράφει: «βρε βρε την κα Τσικρίκα που την «απολύει» η κυβέρνηση επειδή δεν πήρε άδεια το αφεντικό της. Το 2011-12-13- 14 δεν πόναγε, δεν δάκρυζε, δεν ρωτούσε αλλά ως θεραπαινίδα και λιβανιστήρι των παράνομων καναλαρχών και του Σαμαρά έβγαζε μόνο ευτυχισμένες «οικογενειακές» φωτογραφίες»!
Το πρόβλημα δεν είναι προσωπικό της εν λόγω δημοσιογράφου- δεν θα μας απασχολούσε σε τέτοια βάση γιατί δεν έχει ανάγκη συμπαραστάτες - αλλά άπτεται της δυσανεξίας που επιδεικνύει ο ΣΥΡΙΖΑ στην κριτική των δημοσιογράφων και για την οποία είχαμε γράψει στις 20 Αυγούστου.
Οι σχετικές φωτογραφίες αλιεύτηκαν από το Facebook (παρεμπιπτόντως η εν λόγω δημοσιογράφος έχει τέτοια «θεσμική» φωτογραφία και με τον νυν πρωθυπουργό - όπως έχει και ο γράφων). Αναρτήθηκαν στα social media, και κυρίως στο twitter, από φιλοσυριζαϊκό site. Την αναπαρήγαγαν μισθωμένα και μη trolls, με σχόλια στα οποία ο καθένας συμπλήρωνε τα δικά του.
Έτσι έφτασε και στο facebook του Πολάκη, ενός πολιτικού στελέχους που δεν σέβεται την θεσμική του ιδιότητα και εξαπολύει φτηνές, αντιαισθητικού λόγου, επιθέσεις τσάμπα μαγκιάς, εναντίον επαγγελματιών δημοσιογράφων. Και αυτό το κάνει όχι αντικρούοντας με επιχειρήματα την κριτική που υφίσταται η κυβέρνηση, αλλά αξιοποιώντας φωτογραφίες επαγγελματικών συναναστροφών.
Στελέχη του Μαξίμου είπαν στο liberal ότι φυσικά «η κυβέρνηση δεν υιοθετεί τέτοιες πρακτικές». Όμως επειδή οι διαφοροποιήσεις της γλώσσας έχουν τη σημειολογία και τη σημασία τους, αρνήθηκαν και να τις καταδικάσουν. Αφήνουν, ως ελεύθερο πελταστή τον Πολάκη, να απειλεί πότε «με τρία μέτρα κάτω από τη γη» και πότε να χαρακτηρίζει «θεραπαινίδα» την - όποια - δημοσιογράφο βγάλει κραυγή αγωνίας για το ψωμί της!
Έχουμε ξαναγράψει, ο ΣΥΡΙΖΑ δια των μισθωμένων του ή «προσκοπικών» trolls επιδίδεται στη «δολοφονία χαρακτήρα» (character assassination), κάθε δημοσιογράφου που ασκεί κριτική ή και αντιμάχεται τον ΣΥΡΙΖΑ, αξιοποιώντας τη δύναμη, και κυρίως την ανωνυμία που προσφέρουν τα socιal media.
Ιδεολογική μήτρα
Όχι, δεν είναι αντιδημοκράτες και φασίστες, και είναι εκλαϊκευτικές τέτοιες ερμηνείες. Είναι κάτι διαφορετικό: Προέρχονται από μια ιδεολογική μήτρα που θεωρεί τα «αστικά Μέσα» (στα παράθυρα των οποίων ξημεροβραδιάζονται), ως εξ ορισμού ύποπτα, ταγμένα κατά του λαού. Οι δημοσιογράφοι δεν είναι στην συντριπτική τους πλειοψηφία, σκληρά εργαζόμενοι και αξιοπρεπείς επαγγελματίες, αλλά κοράκια, δόλιοι τύποι που στόχο έχουν να υπηρετήσουν τα αφεντικά τους, να κοροϊδεύουν το λαό, συμβάλλοντας στην υποδούλωσή του (Κύριος οίδε που).
Παράλληλα διέπονται από την μεσσιανική αντίληψη ότι μόνο η Αριστερά ξέρει, θέλει και μπορεί, να υπηρετήσει τα λαϊκά συμφέροντα και την απελευθέρωση του λαού από τα δεσμά που το έχουν σμιλέψει οι κυρίαρχες τάξεις. Άρα κάθε κριτική δεν μπορεί να είναι καλόπιστη, εξ αγαθού. Αποσκοπεί στο να αποδυναμώσει, να υπονομεύσει, να ακυρώσει την λαοπρόβλητη αριστερή κυβέρνηση, και πρέπει πάση θυσία να παταχθεί. Και όταν το ίδιο το έργο του δημοσιογράφου συχνά δεν δίνει πάτημα προς ψόγον, εφευρίσκονται παρα-δημοσιογραφικές αιτίες, όπως εν προκειμένω, μια αναμνηστική φωτογραφία.
Αν σε αυτή τη νοοτροπία υπολογισθούν και οι δόσεις σταλινισμού που έχουν υπεισέλθει υποδορίως σε αρκετά στελέχη της αριστεράς, το μείγμα γίνεται κατανοητό.
Η συριζαίικη προπαγάνδα κατά των δημοσιογράφων δεν θάλλει εν κενώ. Υπάρχει ένα εύφορο κοινωνικό έδαφος το οποίο την υποδέχεται. Τα κοντά στα χίλια like που είχε η ανάρτηση Πολάκη, τα σχόλια στο twitter, δείχνουν μεγάλη κοινωνική αποδοχή, η οποία δεν έχει πάντα πολιτικό αίτιο. Ενίοτε έχει και πιο «ανθρώπινα» - ας τα πούμε έτσι - χαρακτηριστικά. Εχει γίνει του συρμού αφενός ότι για όλα φταίνε οι δημοσιογράφοι, αφετέρου είναι το μίσος για τον άλλο. Η αίσθηση ότι αυτός βρίσκεται σε καλύτερη μοίρα από μας (ψευδής εικόνα. Πάντοτε, και στους καλούς καιρούς, οι δημοσιογράφοι ήταν σκληρά εργαζόμενοι, με ατέλειωτα, ανελέητα, ωράρια εργασίας, ενώ τώρα είναι και από τους πλέον ρημαγμένους κλάδους της κρίσης).
Το μέλλον είναι ορατό: Η κυβέρνηση «δεν θα υιοθετεί» τέτοιες πρακτικές, αλλά δεν θα τις καταδικάζει. Οπότε τσάμπα μάγκες υπουργοί, κομματικά στελέχη και αδέσποτοι οπαδοί, θα μπορούν να επιτίθενται σε όποιον τολμά το ανίερο, να κάνει κριτική στην λαοπρόβλητη αριστερή κυβέρνηση.
Το μέλλον ωστόσο είναι εις βάρος τους. Η επί εφταετία επίθεση σε όποιον αντιδρούσε, με τον χαρακτηρισμό «φασίστας», «γερμανοτσολιάς», «προδότης», «τσιράκι των αφεντικών», και άλλα εύοσμα, έφερε κορεσμό. Πλέον οι λέξεις αποφορτίστηκαν από το παλιό τους βάρος και προσλαμβάνουν γελοία διάσταση!
Του Γιάννη Σιδέρη στο Liberal.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου