«..δὲν εἶν᾿ εὔκολες οἱ θύρες, ἐὰν ἡ χρεία τὲς κουρταλῆ..»

«…Μοναχὴ τὸ δρόμο ἐπῆρες,
ἐξανάλθες μοναχή,
δὲν εἶν᾿ εὔκολες οἱ θύρες,
ἐὰν ἡ χρεία τὲς κουρταλῆ…»

Διονύσιος Σολωμός

Ὁ Ὕμνος εἰς τὴν Ἐλευθερίαν

(10^η στροφή)

 

  Ο Διονύσιος Σολωμός στον «Ύμνο προς την Ελευθερία», (οι δυο πρώτες στροφές του οποίου αποτελούν από το 1856, τον εθνικό μας ύμνο), διακόσια σχεδόν χρόνια πριν (γράφτηκε το 1823) εξηγεί με σαφήνεια «φωτογραφική» θα  μπορούσε να πει κανείς τα όσα γίνονται το τελευταίο διάστημα στις σχέσεις της χώρας μας με τους εταίρους και δανειστές.

 Γιατί πραγματικά , όταν ο Δ Σολωμός  λέει (για την προσωποποιημένη  ελευθερία αυτός)  ότι πήρε το δρόμο μόνη της και μόνη της γύρισε χωρίς βοήθεια γιατί όπως επισημαίνει δεν είναι εύκολο να ανοίξουν οι πόρτες όταν έχεις ανάγκη και τις χτυπάς και τις ξαναχτυπάς, είναι σαν να γνωρίζει το τι συνέβαινε τις τελευταίες εβδομάδες στοές σχέσεις της χώρας μας με την τρόικα, θεσμούς ή όπως αλλιώς θέλετε πέστε το.

  Εμείς, ως χώρα , είχαμε αποφασίσει προφανώς μη κατανοώντας την σκληρή ευρωπαϊκή και διεθνή πραγματικότητα και πιστεύοντας πως «όλα μπορεί να γίνουν όπως τα φανταζόμαστε», να παίξουμε τους σκληρούς, τους «διαφορετικούς».

 Και βέβαια, κάτι τέτοιο ήταν σχεδόν υποχρεωτικό στην πρώτη φάση για τον πρωθυπουργό  λόγω της εσωτερικής κατάστασης, των προεκλογικών υποσχέσεων και της εσωκομματικής τακτικής.

 Μόνον που δυστυχώς, αυτή η γραμμή , που είχε ως βασικό επιχείρημα «αυτά ψήφισε ο λαός», κράτησε περισσότερο από όσο κανείς θα φανταζόταν και κυρίως συνεχίστηκε παρότι όλοι έβλεπαν ποια είναι τα πραγματικά δεδομένα.

 Και τότε φτάσαμε στο αδιέξοδο που περιγράφει ο Δ Σολωμός.

 Λήγω των πιεστικών οικονομικών αναγκών και του αμέσου κίνδυνου χρεοκοπίας, ο πρωθυπουργός άρχισε ένα γύρο επαφών στις Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες με αίτημα την χρηματοδότηση χωρίς να τηρήσουμε τους κανόνες. Μόνον που όσο περνούσε ο καιρός και ο ίδιος καταλάβαινε ότι τα πράγματα δεν είναι καθόλου εύκολα Το αντίθετο μάλιστα. Κατανοούσε πως οι κανόνες δεν είναι δυνατόν να αλλάξουν τουλάχιστον ριζικά και ότι οι συμφωνίες των κρατών είναι κάτι που δεν αμφισβητείται.

 Παράλληλα όμως όσο τα χρήματα τελείωναν και οι στρόφιγγες έκλειναν η μια μετά την άλλη η κατάσταση γινόταν σχεδόν απελπιστική.

Έτσι , έστω με τρόπο, αρχίσαμε να αναζητούμε συμφωνίες με τους ισχυρούς της «απέναντι» πλευράς  στους οποίους και  κάναμε σαφή την ουσιαστική στροφή μας, την αναγνώριση των δεδομένων και των υποχρεώσεων της χώρας.

  Η συνάντηση με την κ Μέρκελ στο Βερολίνο φαίνεται ότι έχει πολλαπλά οφέλη.

  Το πρώτο είναι ότι ο πρωθυπουργός κατάλαβε μια ακόμα φορά και σαφέστατα πως οι κανόνες είναι για να τηρούνται από όλους και πως οι εταίροι δεν είναι αντίπαλοι μας Είναι σύμμαχοι σε μια Ένωση , που όμως έχει συγκεκριμένους κανόνες που όλοι πρέπει να τηρούν.

 Και όπως φαίνεται εκ του αποτελέσματος , ο πρωθυπουργός δεν έχει ποια καμία ψευδαίσθηση περί αυτού. Δεν ξέρω αν το δέχθηκε άλλα είναι σαφές ότι το κατανόησε και κατάλαβε πως αν δεν «παίξει» το παιχνίδι με τους κανόνες, δεν θα είναι καν στην παρέα της Ευρώπης για να μετάσχει στο «παιχνίδι»

 Και αυτό το θεωρώ το μεγαλύτερο κέρδος για την χώρα από την επίσκεψη Τσίπρα στο Βερολίνο. Αρκεί  αυτό που κατάλαβε ο πρωθυπουργός να το κατανοήσουν (και να το κάνουν πράξη) όλοι στην κυβέρνηση άλλα και γενικότερα στο πολιτικό σύστημα.

Του Π. Τρουπιώτη από το Χρηματιστήριο