«..Η σύνδεση της μισθολογικής και βαθμολογικής εξέλιξης με την αξιολόγηση….. αποτελεί κόκκινη γραμμή και εχθρική ενέργεια κατά του κλάδου….ενδεχόμενη προσπάθεια εφαρμογής….θα αποτελέσει αιτία πολέμου».
Τρέφω ιδιαίτερα μεγάλη εκτίμηση για τους δασκάλους. Ίσως, επειδή μεγαλώνοντας σ’ ένα ακριτικό χωριό στον Έβρο, ο δάσκαλος ήταν η ψυχή του χωριού μου. Ίσως, πάλι, γιατί οι δάσκαλοι, τους οποίους εγώ είχα την ευλογία να έχω στο Δημοτικό, ήταν σκαπανείς, με όλη τη σημασία του όρου. Δίδασκαν γράμματα, διαμόρφωναν χαρακτήρες, σμίλευαν συνειδήσεις. Θεωρούσαν τους εαυτούς τους υπεύθυνους για την συνολική πορεία των μαθητών τους για το υπόλοιπον του βίου τους. Άλλωστε, αυτοί έθεταν τα θεμέλια της γνώσης και επ’ αυτής οικοδομείτο η ζωή. Ακόμα και τώρα τους αναπολώ, με νοσταλγία, είναι αλήθεια…
Είμαι, βέβαιος, ότι υπάρχουν πολλοί, τέτοιοι δάσκαλοι…
Οργίστηκα, λοιπόν, όταν διάβασα την επιστολή της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδος προς τον Υπουργό Παιδείας, από την οποία και το απόσπασμα που παρατίθεται ανωτέρω.
Δηλαδή, το συνδικαλιστικό όργανο των Δασκάλων δεν θέλει η μισθολογική και η βαθμολογική εξέλιξη των δασκάλων να εξαρτάται από την αξιολόγησή τους!
Λαμπρά! Ε, τότε τι την θέλουμε να την αξιολόγηση; Από τη στιγμή που προσλαμβάνεται ένας δάσκαλος η εξέλιξή του να είναι…γραμμική! Να μη συναρτάται από το έργο του.
Θεωρώ οτι η επιστολή αυτή αποτελεί την πιο βάρβαρη προσβολή προς τους δασκάλους. Τους ντροπιάζει.
Τους εμφανίζει να φοβούνται για το λειτούργημα που υπηρετούν. Να μην έχουν εμπιστοσύνη στο έργο που προσφέρουν. Να ενδιαφέρονται μόνο για το μισθό και τους βαθμούς και αυτά «βρέξει – χιονίσει».
Λυπούμαι, αλλά από τους Δασκάλους ανέμενα να έχουν την αξιολόγησή του έργου τους στο πιο ψηλό σκαλί του βάθρου.
Να αποτελεί διαρκές και αδιαπραγμάτευτο αίτημά τους.
Γιατί έτσι θα ανταμείβεται ο κόπος τους.
Γιατί έτσι, θα ξεχωρίζει η «ήρα από το σιτάρι».
Έτσι θα έχουν κίνητρο να διακριθούν και να ξεχωρίσουν!
Άλλωστε οι ίδιοι οι δάσκαλοι, από την πρώτη μέρα και καθημερινά, δεν αξιολογούν τα παιδιά μας;
Πως είναι δυνατόν, αυτοί που αξιολογούν παιδιά, να μη δέχονται να ….αξιολογηθούν οι ίδιοι;
Μπορώ να δεχτώ κάθε συζήτηση για το πως και ποιοί πρέπει να κάνουν την αξιολόγηση. Θεωρώ, όμως, αδιανόητο για τους δασκάλους να αντιτίθενται στην αξιολόγηση. Και ναι, η αξιολόγηση πρέπει να συνδέεται και με τη βαθμολογική και με τη μισθολογική τους εξέλιξη. Γιατί διαφορετικά δεν θα πρόκειται για αξιολόγηση, αλλά για εξίσωση των πάντων προς τα κάτω. Για επιβράβευση της ήσσονος προσπάθειας.
Αυτό θέλουν οι δάσκαλοι; Αυτό το παράδειγμα θέλουν να δώσουν
Τους αφιερώνω το ποίημα του Εθνικού μας Ποιητή, Κωστή Παλαμά.
«Σμίλεψε πάλι, δάσκαλε , ψυχές!
Κι ότι σ’ απόμεινε ακόμη στη ζωή σου,
Μην τ’ αρνηθείς! Θυσίασέ το ως τη στερνή πνοή σου!
Χτισ’ το παλάτι, δάσκαλε σοφέ!
Κι αν λίγη δύναμη μεσ’ το κορμί σου μένει,
Μην κουρασθείς. Είν’ η ψυχή σου ατσαλωμένη.
Θέμελα βάλε τώρα πιο βαθειά,
Ο πόλεμος να μη μπορεί να τα γκρεμίσει.
Σκάψε βαθειά. Τι κι’ αν πολλοί σ’ έχουνε λησμονήσει;
Θα θυμηθούνε κάποτε κι αυτοί
Τα βάρη που κρατάς σαν Άτλαντας στην πλάτη,
Υπομονή! Χτίζε, σοφέ, της κοινωνίας το παλάτι !»
Του Κώστα Ροδινού από το Antinews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου