Το ελληνικό άγος των συνδικαλιστικών «κατακτήσεων» ...

Πασιφανέστερη απόδειξη της κυριαρχίας του πελατειακού συστήματος σε συνδυασμό με τον ασύδοτο συνδικαλισμό στον χώρο του ευρύτερου δημόσιου τομέα νομίζω ότι είναι τα όσα διαδραματίστηκαν για το ενεργειακό και την απειλή αδιεξόδου στη διαπραγμάτευση με τους δανειστές.

Από τη μια η πρόταξη της προσωπικής τύχης των τοπικών βουλευτών της Δυτικής Μακεδονίας και από την άλλη η απειλή να παραλύσει και πάλι η χώρα από διακοπές ρεύματος λόγω απεργίας για τα επαπειλούμενα προνόμια συνδικαλιστών και προσωπικού της ΔΕΗ έδειξαν ποιες νοσηρές προτεραιότητες έχουν κυριαρχήσει στην ήδη πνέουσα τα λοίσθια ΔΕΗ, εξαιτίας του «δεν πληρώνω», αλλά και των ολέθριων μεθοδεύσεων του κ. Σκουρλέτη, όπως δίκαια τον κατηγορεί ακόμη και η ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ.

Α. Τσίπρας: Ένας θρησκευόμενος άθρησκος ...

Τις ηρωικές εποχές του ΣΥΡΙΖΑ, ο Α. Τσίπρας διακήρυσσε urbi et orbi πως είναι άθεος. Κάτι το απολύτως λογικό, καθώς μαρξισμός και θρησκεία δεν συμβαδίζουν.

Βέβαια, στην Ελλάδα, η Αριστερά ποτέ δεν ήταν αντικληρικαλιστική. Ακόμα και στις στιγμές της παντοδυναμίας της, την περίοδο της Κατοχής και αμέσως μετά, με σεβασμό αντιμετώπιζε την Εκκλησία και τους εκπροσώπους της. Στον δε Εμφύλιο πόλεμο δεν υπήρξαν συστηματικές καταστροφές ναών και ούτε στοχευμένες δολοφονίες κληρικών, λόγω της ιδιότητάς τους και μόνον.

Ιστορικά, όλοι οι ηγέτες της Αριστεράς, πριν τη δικτατορία και μετά, είχαν μιαν ιδιόμορφη σχέση με την Εκκλησία. Ενώ η θεωρία τους την απέρριπτε κατηγορηματικά, αυτοί στεκόταν απέναντι στον κλήρο με σεβασμό και οι χειρισμοί τους ήταν πολύ προσεκτικοί.

Σε Πασχαλινό "Mood" από σήμερα... ΕΥΧΕΣ... ΠΟΛΛΕΣ ΕΥΧΕΣ ...

Καλή Ανάσταση...

Ευχαριστώ για την αγάπη και τις ευχές σας!

Δεν θα το αποφύγουν κι ας πιστεύουν το αντίθετο ...

Θα πάνε σε εκλογές. Δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά κι ας λένε το αντίθετο. Το ερώτημα είναι πόση ζημιά θα έχουν προκαλέσει μέχρι τότε στην χώρα, αλλά αυτό δεν μοιάζει να τους ενδιαφέρει ιδιαίτερα. Το κακό γι' αυτούς δεν είναι ότι ζητάει εκλογές ο Μητσοτάκης. Αλλά ότι τους έχει πάρει χαμπάρι ο κόσμος και τους έχει γυρίσει την πλάτη.

Σε μία συνέντευξη του 2013 ο κ. Τσίπρας εγκαλούσε την τότε κυβέρνηση, επειδή στις δημοσκοπήσεις ο κ. Σαμαράς  ήταν τότε  στο 15% και υποστήριζε ότι δεν μπορεί  στην Ελλάδα να σταθεί μία κυβέρνηση με τόσο μικρή αποδοχή του κοινού. Τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ αγγίζει το ψυχολογικό όριο του 10%, τι άποψη έχει ο κ. Τσίπρας;

Στεφανόπουλος, Παπανδρέου, Τεμπονέρας...

Κρέμονται από τα χείλη του, όχι αστεία...

Στεφανόπουλος, Παπανδρέου, Τεμπονέρας. Αυτά είναι τα ονόματα των σηράγγων στην εθνική Κορίνθου - Πατρών, που εγκαινίασε χθες ο Τσίπρας. Καλά ο Στεφανόπουλος, καλά και ο Παπανδρέου· αλλά ο Τεμπονέρας τι προσέφερε στη χώρα, εκτός από τον θάνατό του υπερασπιζόμενος μια μαθητική κατάληψη στην Πάτρα; Κακώς απορώ, διότι η ερώτηση περιέχει ήδη την απάντηση. Προσέφερε, διότι δολοφονήθηκε σε μια μαθητική –όχι φοιτητική– κατάληψη και οι καταλήψεις αυτές ήταν το «σχολείο», η πραγματική alma mater, του πρωθυπουργού. Οι καταληψίες μάς κυβερνούν. Και ποιος ξέρει; Αν ζούσε ο μακαρίτης, μπορεί σήμερα να ήταν βουλευτής, ίσως ακόμη και υπουργός, του ΣΥΡΙΖΑ.

Τα πρωταπριλιάτικα της… Πασχαλιάς!

Πάσχα μέσα στην ανέχεια και στην αβεβαιότητα θα κάνουν και φέτος οι Έλληνες. Και το μόνο που μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα – Πάσχα μπαίνει, Πάσχα βγαίνει – είναι πως τα πρωταπριλιάτικα ψέματα όχι μόνο έχουν χάσει (ως εξαίρεση) το γούστο τους με τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ (που έχουν υιοθετήσει το δόγμα «πρωταπριλιά για πάντα»), αλλά έχουν εξελιχθεί σε… πασχαλινά!

Πέρσι, το 2016 δηλαδή, στις 29 Μαρτίου, ο κ. Χουλιαράκης μας είπε από το βήμα της Βουλής ότι «αρκετά από τα μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής που θα νομοθετηθούν με βάση τη συμφωνία του Αυγούστου, μπορεί να μην υλοποιηθούν», αν τα δημοσιονομικά πάνε καλά.

Ψάχνοντας τον εμφύλιο ακόμα και στις ονομασίες των σηράγγων...

Μέχρι χθες οι σήραγγες της Εθνικής Οδού είχαν τις ονομασίες των περιοχών που βρισκόντουσαν. Μια λογική επιλογή αφού είναι πιθανότερο κάποιος να καταλάβει πού είναι μια σήραγγα που λέγεται «Δερβενίου» ή «Μαύρων Λιθαριών» από «Νίκου Πετμεζά» ή «Παναγιωτάκη Γεραρή». Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ψάχνει για λογική αλλά για ρήξη και η ονομασία των σηράγγων της Εθνικής Αθήνας – Πάτρας ήταν μια χαρά ευκαιρία. Μετονομάζοντας τη σήραγγα Πανόρμου σε «Νίκου Τεμπονέρα» και τη σήραγγα Ακράτας σε «Καπετάν Νικήτα».

Τα καθεστώτα δεν πέφτουν εύκολα ...

Όπως όλοι γνωρίζουμε, το Ανώτατο Δικαστήριο της Βενεζουέλας, φίλα προσκείμενο στον Νικολάς Μαδούρο, υποχρεώθηκε να ανακαλέσει την απόφασή του (της 30ής Μαρτίου )να καταργήσει το Κοινοβούλιο (που έχει περάσει στα χέρια της αντιπολίτευσης) και να άρει την ασυλία των βουλευτών.

Όπως όλοι καταλαβαίνουμε, η κατάπτυστη απόφαση, που αποτελούσε πραξικόπημα, είχε ληφθεί μετά από εντολή του Μαδούρο και μετά από εντολή του Μαδούρο ανακλήθηκε, λόγω των μαζικών διαδηλώσεων που συγκλόνισαν την (πεινασμένη) χώρα και της διεθνούς κατακραυγής (όχι πάντως από την Ελλάδα του Τσίπρα, ο οποίος έχει σιωπήσει, αν και στο πρόσφατο παρελθόν ήταν λαλίστατος ως προς τα «μεγάλα επιτεύγματα» ηγετών όπως ο Τσάβες και ο Μαδούρο).

Αρχικά, ο Μαδούρο απέρριψε τις κατηγορίες περί «πραξικοπήματος». Όπως αναφέρθηκε σε δελτίο Τύπου του υπουργείου των Εξωτερικών, «είναι εσφαλμένο (να λέγεται) ότι ένα πραξικόπημα εκτυλίσσεται στη Βενεζουέλα. Αντιθέτως, οι θεσμοί της υιοθέτησαν διορθωτικά μέτρα προκειμένου να μπει ένα τέλος στην πραξικοπηματική συμπεριφορά των βουλευτών της αντιπολίτευσης».

Στα σκουπίδια 7,2 δισ.!

Από μόνο του το γεγονός ότι η ελληνική οικονομία πέτυχε πρωτογενές πλεόνασμα 7,2 δις. ευρώ έναντι 900 εκ. ευρώ που προέβλεπε ο νόμος του προϋπολογισμού του 2016 που ψηφίστηκε τον Δεκέμβριο του 2015, δείχνει ότι προφανώς κάτι δεν πήγε καλά στους υπολογισμούς. Σε κάθε περίπτωση το γράμμα, του πιο βασικού νόμου του Κράτους που είναι ο προϋπολογισμός, δεν τηρήθηκε.

Η μη τήρηση του νόμου δεν ήταν το μόνο πρόβλημα. Αυτό που αναδείχτηκε ήταν ότι αυτό που λίγο πολύ έκαναν οι κυβερνήσεις από το 2010 και μετά να συμφωνούν με τους φόρους που ζητούσε η τρόικα, επί ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ξεπέρασε κάθε προηγούμενο.

Δέχτηκαν χωρίς ακριβείς εκτιμήσεις για τις επιπτώσεις έναν υπέρμετρο όγκο δημοσιονομικών μέτρων, εκτινάσσοντας λογιστικά το πλεόνασμα. Επιτεύχθηκε μάλιστα παρά την διανομή του επιδόματος στους χαμηλοσυνταξιούχους που θα πρόσθετε 0,4% στο πλεόνασμα δηλαδή θα ανέβαζε το τελικό αποτέλεσμα πάνω από το 4% του ΑΕΠ!

Νιφάδες προπαγάνδας ...

Δεν πρόκειται πλέον για απλή προπαγάνδα. Πρόκειται για αντικατάσταση της διακυβέρνησης με την προπαγάνδα.

Τις τελευταίες δύο εβδομάδες μάλιστα αυτό αποτελεί σχεδόν καθημερινή πρακτική. Ενδεικτικά αναφέρομαι σε μερικές «νιφάδες χιονιού», όπως αποκαλούνται οι μεθοδευμένες κινήσεις προπαγάνδας:

-Εν αναμονή του τέταρτου μνημονίου, στήνονται άρον-άρον δύο εξεταστικές (μία για τα εξοπλιστικά και μία για την υγεία) – με τον κ. Τσίπρα να ομολογεί στη Βουλή σχετικά με την πρώτη ότι υπάρχει το ζήτημα της παραγραφής, αλλά το κάνει για να λάμψει η αλήθεια και με τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, σχετικά με τη δεύτερη, να περιορίζουν με το αίτημά τους τον έλεγχο ως το 2014, παραλείποντας τα χρόνια της δικής τους «διακυβέρνησης». Όπως έχουμε ξαναπεί και ξαναγράψει, αν ψάξουμε στην ιστορία των Εξεταστικών μετά το 2010, θα διαπιστώσουμε πως όλες προκλήθηκαν πριν από την έλευση ενός μνημονίου.

Ιδού τα πρώτα αντίμετρα της κυβέρνησης Τσίπρα!

Τα non paper του Μαξίμου μας έκαναν να πιστέψουμε ότι η ιστορική συμφωνία των 3,6 δισεκατομμυρίων ευρώ επήλθε μετά από την απειλή που εκτόξευσε ο Αλέξης Τσίπρας προς την γερμανίδα Καγκελάριο, ότι αν δεν υποχωρούσε η Μέρκελ, τότε  θα έψαχνε στις εκλογές να βρει την ψήφο της. Ήταν ο απόλυτος αντιπερισπασμός. Ιδού η γυμνή αλήθεια!

Ιδού η αλήθεια, όπως την ξετρυπώσαμε από τα λαγούμια του Μαξίμου. Εκεί που γράφεται η σύγχρονη Ιστορία του τόπου. Διότι το Μαξίμου ήταν εκείνο που ήθελε να μας κάνει να πιστέψουμε την νέα αυτή ηρωική εκδοχή, ότι ο Αλέξης έπιασε από τον γιακά τον Σόιμπλε κι ότι τον κοίταξε με αυτή την όλο νόημα αγριεμένη ματιά του. Κι είχε γι' αυτό τους λόγους του. Η αλήθεια, όμως, είναι τελείως διαφορετική!

Περί ομαδικών απολύσεων ισχύοντες παραλογισμοί...

Αν μια οικογένεια αντιμετωπίζει οικονομικές δυσκολίες, δεν απαγορεύεται να απολύσει οικιακή βοηθό, παραδουλεύτρα, κηπουρό ή τον εκπαιδευτικό που βοηθά τα παιδιά της οικογένειας στα μαθήματά τους. Λογικό και αναπόφευκτο, αφού η οικονομική στενότητα το επιβάλλει. Το ίδιο ελεύθερα μπορεί και ο οποιοσδήποτε μικρομεσαίος επιχειρηματίας να απολύσει εργαζομένους αν η πελατεία του αραιώσει, προκειμένου να μη χρεοκοπήσει. Μια αντίθετη απαγόρευση θα εθεωρείτο από όλους μας παραλογισμός. Κι όμως, αυτός ο παραλογισμός είναι θεσμοθετημένος με αυστηρές απαγορεύσεις στις απολύσεις περιττού προσωπικού προκειμένου περί των μεγάλων επιχειρήσεων. Αν μια μεγάλη βιομηχανία αναγκάζεται να μειώσει την παραγωγή της ή να κλείσει κάποια υπολειτουργούντα τμήματά της, δεν επιτρέπεται να προβεί σε ανάλογο περιορισμό του μη αναγκαίου πια προσωπικού της, εκτός από ένα 5% σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία. Μαζικότερη συρρίκνωση του αριθμού των απασχολουμένων απαγορεύεται. Πρόκειται για το περίφημο εργασιακό πρόβλημα των ομαδικών απολύσεων για το οποίο γίνεται ανελέητη μάχη, ώστε το 5% να μη γίνει 10% όπως ζητούν οι δανειστές, όχι από αντεργατική διάθεση αλλά προκειμένου να διασωθούν απειλούμενες με χρεοκοπία επιχειρήσεις.

Οι προβληματικές της κ. Γεννηματά...

​Ενα από τα βασικά προβλήματα του ΠΑΣΟΚ είναι ότι ο λαός δεν ξεχνά τα στραβά του. Ενα ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι το ΠΑΣΟΚ δεν λέει να ξεχάσει τα δικά του ανάποδα και τα ξανασερβίρει στον ελληνικό λαό χωρίς καν να αλλάξει τα ονόματα. Ετσι, η πρόεδρος του κινήματος κ. Φώφη Γεννηματά αποφάσισε να επιστρέψει την ελληνική οικονομία στη δεκαετία του ’80, να ξαναφτιάξει δηλαδή τον Οργανισμό Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων και να φορτώσει τα επιχειρηματικά δάνεια στις πλάτες του ελληνικού λαού, δηλαδή ημών των φορολογουμένων. Προτείνει δηλαδή να ξαναζήσουμε το «έπος των προβληματικών», που ζήσαμε τη δεκαετία του ’80 εις βάρος της εθνικής οικονομίας. Κι αν για τότε το ΠΑΣΟΚ μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν είχε εμπειρία αυτής της καταστροφικής πολιτικής, σήμερα η κ. Γεννηματά ποια δικαιολογία έχει να αναδιανείμει τον πλούτο από τους πολλούς φορολογουμένους υπέρ λίγων επιχειρηματιών;

Τα ψέματα Τσίπρα – Καμμένου για τη ΔΕΗ ...

Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά (και δυστυχώς ούτε η τελευταία) που αποκαλύπτουμε τα ψέματα του ΣΥΡΙΖΑ και των κυρίων Τσίπρα και Καμμένου.

Αυτή τη φορά, η σταχυολόγηση αφορά στις δηλώσεις, υποσχέσεις, δεσμεύσεις, ύβρεις για τη ΔΕΗ. Τότε μιλούσαν για πλιατσικολόγους, αεριτζήδες και αερονύχηδες και για επιστροφή της ΔΕΗ υπό δημόσιο έλεγχο στο… 100%.

-9 Μαΐου 2011. Συνέντευξη Τσίπρα στον Real Fm (Χατζηνικολάου): «Το πώς θα γίνει η ανάπτυξη είναι ένα τεράστιο ζήτημα. Θα πρέπει να κάνουμε μια ολόκληρη εκπομπή για να το συζητήσουμε. Θα πω όμως επιγραμματικά κάποια πράγματα. Η ανάπτυξη δεν μπορεί να γίνει χωρίς δημόσιες επενδύσεις. Και η ανάπτυξη δεν μπορεί να γίνει χωρίς ισχυρούς κρατικούς πυλώνες -να το πω έτσι- σε νευραλγικούς τομείς της ελληνικής οικονομίας. Δεν μπορείς να ξεπουλάς τις δημόσιες τράπεζες εν ονόματι κάποιων μετόχων οι οποίοι δεν έχουν βάλει δεκάρα στην κρίση και έχουν πάρει 95 δις από το δημόσιο για να σταθούν και να θέλεις να χρηματοδοτήσεις την ανάπτυξη. Δεν θα την χρηματοδοτήσεις ποτέ. Δεν μπορείς να ξεπουλάς την ενέργεια, τη ΔΕΗ ή τον ΟΤΕ, νευραλγικούς τομείς, να θέλεις να ξεπουλήσεις τον ΟΠΑΠ που έχει 800 εκ. κέρδη ετησίως και την ίδια στιγμή τα ασφαλιστικά ταμεία να καταποντίζονται. Άρα λοιπόν δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη με τους όρους μιας προοπτικής μέσα από νεοφιλελεύθερες συνταγές».

Ο λαϊκισμός στην ευρωπαϊκή προοπτική ...

Η εποχή των ανακατατάξεων και των ανατροπών στην οποία ζούμε δεν αφήνει σχεδόν τίποτα όρθιο. Τα παραδοσιακά πολιτικά σύνορα έχουν συνθλιβεί και νέες πραγματικότητες κυριαρχούν στο πολιτικό σκηνικό. Δεξιά κι Αριστερά εγκαταλείπουν παραδοσιακές πολιτικές θέσεις υιοθετώντας απόψεις ξένες γι' αυτούς, αποξενώνοντας οπαδούς κι' απομακρύνοντας πατροπαράδοτα φιλικές κοινωνικές ομάδες. Η οικονομική κρίση στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης και το ογκώδες μεταναστευτικό ρεύμα από μουσουλμανικά εδάφη αυξάνουν τις εντάσεις κι εδραιώνουν την ασυνεννοησία και την αβεβαιότητα. 

Η ξαφνική πολιτική ισχυροποίηση καινούργιων σχηματισμών καλλιεργεί αναπάντεχες ανησυχίες και δίνει τροφή σε φόβους για ενδεχόμενες αντί-δημοκρατικές προοπτικές. Αυτό που προκαλεί τις περισσότερες νευρικότητες είναι το φαινόμενο του λαϊκισμού. Κόμματα δηλαδή που συνθηματολογούν πάνω σε ζητήματα της καθημερινότητας δίνοντας έμφαση σε λύσεις απλοϊκές που κολακεύουν δίχως ιδιαίτερη σκέψη κι ανάλυση τις λαϊκές τάξεις. Η ακριβής έννοια του λαϊκισμού δεν είναι εύκολο να ορισθεί. Σε κάθε περίπτωση σηματοδοτεί μια σύγκρουση μεταξύ ομοιογενών ολοτήτων - του Λαού, από την μια μεριά, και της Ελίτ (οικονομικής, πνευματικής, πολίτικης), από την άλλη. Σύμφωνα με τον διάσημο Μαρξιστή θεωρητικό Ernesto Laclau (On Populist Reason. Verso, 2007), είναι μια Λογική που μπορεί να πάρει είτε Δεξιά είτε Αριστερή μορφή. 

Η «μάχη της ΔΕΗ» και η ... σταυροφορία του Σκουρλέτη.

Ως γνωστόν, ο κ. Σκουρλέτης δήλωσε προσφάτως (Σκάι, 29 Μαρτίου 2017) ότι έχει γαλουχηθεί να σέβεται τις συλλογικές αποφάσεις – και επομένως θα δεχθεί οποιαδήποτε «συλλογική» απόφαση για τη ΔΕΗ.

Εντάξει, αλλά αυτό μπορεί να το πει κάποιος που έχει κάποια στιγμή εκφράσει μια διαφωνία. Όχι, όμως, κάποιος ο οποίος έχει επιδοθεί σε… σταυροφορία!

Πολύ περισσότερο που έσπευσε να διακηρύξει την επικείμενη νομιμοφροσύνη του, την ίδια στιγμή που είχε μιλήσει για «στημένο παιχνίδι» και για «βαποράκια συμφερόντων», που «θέλουν να κάνουν ρεσάλτο στη δημόσια περιουσία».

Συγγνώμη, αλλά όταν πιστεύεις ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο, πώς είναι δυνατόν να δηλώνεις ταυτόχρονα πως θα ψηφίσεις υπέρ των… βαπορακίων;

Μιλάμε ή όχι για την επιτομή του πολιτικού καιροσκοπισμού;

Και μάλιστα όταν έχει προηγηθεί αυτή η πρωτοφανής σταυροφορία υπέρ του δημόσιου χαρακτήρα της ΔΕΗ;

Το μυστικό ταξίδι στη Μέκκα του ΣΥΡΙΖΑ...

O eminence grise, η «γκρίζα μεγαλειότητα», είναι ένας καταξιωμένος στην πολιτική χαρακτήρας. Πρώτος eminence grise της ιστορίας ήταν ο καπουτσίνος μοναχός Φρανσουά ντι Τρεμπλέι, μυστικοσύμβουλος του Ρισελιέ στις αρχές του 17ου αιώνα, από το γκρι του ράσου του οποίου πήρε το αξίωμα το όνομα του.

Στην ελληνική πολιτική κλασικότερη περίπτωση eminence grise ήταν ο Ιωάννης Διάκος. Τυπικά δημοσιογράφος, στην πράξη σύμβουλος εξ' απορρήτων του Ιωάννη Μεταξά, ο Ιωάννης Διάκος ήταν ο σύνδεσμος του Μεταξά με τα οικονομικά συμφέροντα. Η σύγκρουση με τον Διάκο ήταν πολιτικά θανατηφόρα. 'Οπως έμαθαν ο Θόδωρος Σκυλακάκης και ο Αλέξανδρος Παπαχελάς, υπουργοί της κυβέρνησης Μεταξά, που από διαφωνία με τον Διάκο υποχρεώθηκαν σε παραίτηση.

Χιλιάδες λουκέτα στον βωμό της «περήφανης διαπραγμάτευσης»...

Το «επιχείρημα» των κυβερνητικών σχετικά με τις συνέπειες από την καθυστέρηση της αξιολόγησης, είναι πως τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα αν δεν μεσολαβούσε αυτή η «περήφανη διαπραγμάτευση».

Φυσικά, τα πράγματα χειροτέρεψαν ακριβώς εξαιτίας της καθυστέρησης.

Και όσοι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ διαπραγματεύονται για το… καλύτερο, τα στοιχεία δείχνουν πως έχουν πετύχει το χειρότερο.

Όσο δίνουν δήθεν τη μάχη των εργασιακών σχέσεων, η επιχειρηματικότητα καταστρέφεται – με αποτέλεσμα την απώλεια θέσεων εργασίας.

Δηλαδή, δίνοντας τη «μάχη των εργασιακών σχέσεων» κατάφεραν να καταργήσουν και την εργασία!

Σύμφωνα με την εξαμηνιαία έρευνα της ΓΣΕΒΕΕ, κατά το χρονικό διάστημα Αύγουστος 2016 - Ιανουάριος 2017, διέκοψαν τη λειτουργία τους 18.410 επιχειρήσεις, ενώ προβλέπεται πως το επόμενο διάστημα, τέσσερις στις 10 επιχειρήσεις (ποσοστό 40,3%) θεωρεί αρκετά ή πολύ πιθανό ότι θα κλείσει.

Στον κόσμο του Παρασκευόπουλου που για την 37η ληστεία ενός Ρώσου φταίει το ελληνικό σωφρονιστικό σύστημα ...

«Αρκούν λίγα δευτερόλεπτα σκέψης και κοινής λογικής, ώστε να καταπέσει η προπαγάνδα» δήλωσε μετά την κριτική στον νόμο του ο πρώην υπουργός Δικαιοσύνης Νίκος Παρασκευόπουλος. Πράγματι αρκούν ελάχιστα δευτερόλεπτα. Για να καταπέσει η προπαγάνδα του ίδιου του Παρασκευόπουλου. Ενός ακόμα εμμονικού αριστερού πολιτικού που όταν καταλαβαίνει ότι οι φλου ιδεοληψίες του έχουν πραγματικά θύματα, προσπαθεί να μην πάρει το βάρος των αποφάσεων του.

Κανένας δεν ζήτησε να καταργηθούν «οι πρόωρες απολύσεις κρατουμένων από τις φυλακές που έχουν εισαχθεί εδώ και 100 χρόνια στη χώρα μας, με τον Ν. 811/1917» όπως προσπάθησε να φέρει το θέμα εκεί που τον βολεύει ο Νίκος Παρασκευόπουλος με τη δήλωσή του. Αυτό που ζητήθηκε είναι να μην αποφυλακίζονται άτομα που πιθανότατα θα προκαλέσουν το ίδιο έγκλημα για το οποίο αρχικά είχαν εγκλειστεί. Και ο νόμος Παρασκευόπουλου πάει να γίνει συνώνυμο με το recurring crime. Το έγκλημα, που ο πρόωρα αποφυλακισμένος εγκληματίας διαπράττει με τον ίδιο τρόπο για τον οποίο είχε εγκλειστεί. Κάτι που τον κάνει φυσικό αυτουργό, αλλά ηθικός παραμένει ο πολιτικός που τον κατέθεσε στη Βουλή.

Ούτε λέξη για τα κλειστά βόρεια σύνορά μας ...

Οι αριθμοί είναι αδιάψευστοι και εδώ: Μέσα σε ένα χρόνο από την έναρξη εφαρμογής της Συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας (ερήμην, βεβαίως, της Ελλάδας), από τις 20 Μαρτίου 2016 ως τις 20 Μαρτίου 2017, στα νησιά του Βορείου Αιγαίου πέρασαν συνολικά 23.923 πρόσφυγες και μετανάστες, ενώ προς την Τουρκία επαναπροωθήθηκαν 749.

Δεν έχουμε πλέον να αντιμετωπίσουμε τις τεράστιες ροές που οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ με την αλλοπρόσαλλη πολιτική τους είχε προκαλέσει μετά την επέλασή τους στην εξουσία.

Υπάρχει, όμως, ένας σταθερός αριθμός αφίξεων (για παράδειγμα 74 στις 17 Μαρτίου, 193 στις 18, 81 στις 20, 90 στις 21), που αποτελούν πρόβλημα για έναν και μοναδικό λόγο: Τα βόρεια σύνορά μας παραμένουν κλειστά εδώ και πάνω από έναν χρόνο (άλλο ένα… επίτευγμα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ τα κλειστά σύνορα μετά τις κλειστές τράπεζες).

Έτσι, με δεδομένες τις καθυστερήσεις όσον αφορά στην εξέταση των αιτημάτων ασύλου, όλοι αυτοί οι άνθρωποι, έστω και πολύ λιγότεροι, εγκλωβίζονται στη χώρα μας.

Και όμως! Το ζήτημα των συνόρων δεν θέλει να το θίξει κανείς – κυρίως επειδή ντρέπονται να το θυμούνται.