Το «επιχείρημα» των κυβερνητικών σχετικά με τις συνέπειες από την καθυστέρηση της αξιολόγησης, είναι πως τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα αν δεν μεσολαβούσε αυτή η «περήφανη διαπραγμάτευση».
Φυσικά, τα πράγματα χειροτέρεψαν ακριβώς εξαιτίας της καθυστέρησης.
Και όσοι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ διαπραγματεύονται για το… καλύτερο, τα στοιχεία δείχνουν πως έχουν πετύχει το χειρότερο.
Όσο δίνουν δήθεν τη μάχη των εργασιακών σχέσεων, η επιχειρηματικότητα καταστρέφεται – με αποτέλεσμα την απώλεια θέσεων εργασίας.
Δηλαδή, δίνοντας τη «μάχη των εργασιακών σχέσεων» κατάφεραν να καταργήσουν και την εργασία!
Σύμφωνα με την εξαμηνιαία έρευνα της ΓΣΕΒΕΕ, κατά το χρονικό διάστημα Αύγουστος 2016 - Ιανουάριος 2017, διέκοψαν τη λειτουργία τους 18.410 επιχειρήσεις, ενώ προβλέπεται πως το επόμενο διάστημα, τέσσερις στις 10 επιχειρήσεις (ποσοστό 40,3%) θεωρεί αρκετά ή πολύ πιθανό ότι θα κλείσει.
«Αρκούν λίγα δευτερόλεπτα σκέψης και κοινής λογικής, ώστε να καταπέσει η προπαγάνδα» δήλωσε μετά την κριτική στον νόμο του ο πρώην υπουργός Δικαιοσύνης Νίκος Παρασκευόπουλος. Πράγματι αρκούν ελάχιστα δευτερόλεπτα. Για να καταπέσει η προπαγάνδα του ίδιου του Παρασκευόπουλου. Ενός ακόμα εμμονικού αριστερού πολιτικού που όταν καταλαβαίνει ότι οι φλου ιδεοληψίες του έχουν πραγματικά θύματα, προσπαθεί να μην πάρει το βάρος των αποφάσεων του.
Κανένας δεν ζήτησε να καταργηθούν «οι πρόωρες απολύσεις κρατουμένων από τις φυλακές που έχουν εισαχθεί εδώ και 100 χρόνια στη χώρα μας, με τον Ν. 811/1917» όπως προσπάθησε να φέρει το θέμα εκεί που τον βολεύει ο Νίκος Παρασκευόπουλος με τη δήλωσή του. Αυτό που ζητήθηκε είναι να μην αποφυλακίζονται άτομα που πιθανότατα θα προκαλέσουν το ίδιο έγκλημα για το οποίο αρχικά είχαν εγκλειστεί. Και ο νόμος Παρασκευόπουλου πάει να γίνει συνώνυμο με το recurring crime. Το έγκλημα, που ο πρόωρα αποφυλακισμένος εγκληματίας διαπράττει με τον ίδιο τρόπο για τον οποίο είχε εγκλειστεί. Κάτι που τον κάνει φυσικό αυτουργό, αλλά ηθικός παραμένει ο πολιτικός που τον κατέθεσε στη Βουλή.
Οι αριθμοί είναι αδιάψευστοι και εδώ: Μέσα σε ένα χρόνο από την έναρξη εφαρμογής της Συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας (ερήμην, βεβαίως, της Ελλάδας), από τις 20 Μαρτίου 2016 ως τις 20 Μαρτίου 2017, στα νησιά του Βορείου Αιγαίου πέρασαν συνολικά 23.923 πρόσφυγες και μετανάστες, ενώ προς την Τουρκία επαναπροωθήθηκαν 749.
Δεν έχουμε πλέον να αντιμετωπίσουμε τις τεράστιες ροές που οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ με την αλλοπρόσαλλη πολιτική τους είχε προκαλέσει μετά την επέλασή τους στην εξουσία.
Υπάρχει, όμως, ένας σταθερός αριθμός αφίξεων (για παράδειγμα 74 στις 17 Μαρτίου, 193 στις 18, 81 στις 20, 90 στις 21), που αποτελούν πρόβλημα για έναν και μοναδικό λόγο: Τα βόρεια σύνορά μας παραμένουν κλειστά εδώ και πάνω από έναν χρόνο (άλλο ένα… επίτευγμα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ τα κλειστά σύνορα μετά τις κλειστές τράπεζες).
Έτσι, με δεδομένες τις καθυστερήσεις όσον αφορά στην εξέταση των αιτημάτων ασύλου, όλοι αυτοί οι άνθρωποι, έστω και πολύ λιγότεροι, εγκλωβίζονται στη χώρα μας.
Και όμως! Το ζήτημα των συνόρων δεν θέλει να το θίξει κανείς – κυρίως επειδή ντρέπονται να το θυμούνται.
Η ρήση του αμερικανού νομπελίστα συγγραφέα, William Faulkner, «Το παρελθόν δεν είναι νεκρό. Στην πραγματικότητα δεν είναι καν παρελθόν», νομίζω, ταιριάζει στην περίπτωση.
Δυόμισι χρόνια πριν, μπροστά στο δίλημμα σταθερότητα ή περιπέτεια, πολλοί είχαν επιλέξει το δεύτερο. «Πόσο χειρότερα μπορούσαν να γίνουν τα πράγματα» ρωτούσαν, καταλογίζοντας στις κυβερνήσεις των μνημονίων, όπως τις αποκαλούσαν, ότι ψεύδονται λέγοντας πως δεν υπάρχει εναλλακτική οδός εξόδου από την κρίση. Στον πρόχειρο απολογισμό που έκαναν σημείωναν ότι έπειτα από πέντε χρόνια δημοσιονομικής προσαρμογής:
- το δημόσιο χρέος είναι στα ύψη παρά τις θυσίες,
- η ανεργία έχει εκτιναχθεί και όσο κι αν προσπαθούν με αλχημείες οι υπουργοί Εργασίας να την μειώσουν, εκείνη επιμένει,
- στην Υγεία και την Παιδεία η κατάσταση είναι ζοφερή,
- οι επενδυτές που υποσχέθηκαν ότι θα έρθουν, μάλλον έχασαν τη διεύθυνση,
Όπως ήταν αναμενόμενο συνέβη αυτό που δεν έπρεπε να συμβεί: Το «ελληνικό ζήτημα» βρέθηκε στο επίκεντρο της γερμανικής προεκλογικής εκστρατείας.
Χτυπούν μια στο καρφί και μια στο πέταλο και όλα δείχνουν πως σκοπεύουν να πάνε έτσι μέχρι τις γερμανικές εκλογές.
Η «σύγκρουση» μεταξύ του Χριστιανοδημοκράτη Σόιμπλε και του Σοσιαλδημοκράτη Γκάμπριελ, διεξάγεται για λόγους εσωτερικούς εκλογικούς, καθώς ο καθένας τους στοχεύει στο δικό του κομματικό ακροατήριο.
Η κυβέρνηση, όμως, επιμένει να κάνει επικοινωνιακού τύπου «αναλύσεις» και να προπαγανδίζει ότι έχει βρει… συμμάχους και στη Γερμανία.
«Γρήγορα και βρώμικα» όπως λένε πολλοί ψυχολόγοι. Για τέτοιες λύσεις ετοιμάζεται πλέον η κυβέρνηση. Τους προετοίμασε ο Πολ Τόμσεν για να τη βρούνε από το συνήθη ύποπτο Β. Σόιμπλε. Σε αυτές τις περιπτώσεις λένε οι ειδικοί, ο εγκέφαλος εργάζεται για την επιβίωση, όχι για τη βελτιστοποίηση και η ταχύτητα είναι ζωτική για την αποτελεσματική λειτουργία. Σε αυτό το πλαίσιο οι «κόκκινες» γραμμές γίνονται ροζ και στο τέλος είσαι έτοιμος να δεχτείς τα πάντα ή πιο σωστά αυτά που από την αρχή είχε στο μυαλό της η άλλη πλευρά.
Η κομματική εξάρτηση του συνδικαλιστικού κινήματος ιδιαίτερα στον ευρύτερο δημόσιο τομέα λόγω του μονοπωλιακού χαρακτήρα των επί μέρους λειτουργιών επέτρεψε βαθμιαία, πέραν του ασύδοτου κομματισμού, και την de facto οικειοποίηση των ίδιων των ΔΕΚΟ από τους εργαζομένους σε αυτές. Με τη συνενοχή των κομματικών συνδικαλιστών καλλιεργείται στο προσωπικό των ΔΕΚΟ αίσθημα ιδιοκτησίας. Ετσι υποκατέστησαν το Δημόσιο, το οποίο κατά κανόνα υποτάσσεται ακόμα και στις πιο παράλογες απαιτήσεις των συνδικάτων που επιδιώκουν με ατέρμονες παράλογες απεργίες, οι οποίες μάταια κηρύσσονται από τη Δικαιοσύνη παράνομες.
Ποτέ δεν θα φανταζόμουν τους drama queens που τα μνημόνια θα αποκάλυπταν στην ελληνική αριστερά. Από τον Γιώργο Κυρίτση που όταν ψήφισε ΝΑΙ στο μνημόνιο είπε «Η αποψινή ήταν η πιο εξευτελιστική στιγμή στη ζωή μου από τότε που κατουρήθηκα στο σχολικό στην τρίτη δημοτικού» μέχρι τον Κώστα Σέλτσα που αισθάνθηκε σφίξιμο στην καρδιά και στο στομάχι όταν έμαθε ότι το μονοπώλιο του λιγνίτη πρέπει να τελειώσει, ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει μία γκάμα ψυχοσωματικών αντιδράσεων που εκπλήσσει. Την οποία δεν θα μπορούσε κάποιος να φανταστεί σε σχέση με τους ήρωες του εκτός αν ο Βελουχιώτης να δάκρυζε όταν έβλεπε ανεμογεννήτριες στα λέφτερα βουνά.
Το ερώτημα όμως είναι γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να κλείσει μια συμφωνία της προκοπής δημιουργώντας αυτή την στρατιά των drama queens. Φυσικά ένας λόγος είναι ότι με τις παράλογες υποσχέσεις η διαπραγματευτική του ικανότητα συρρικνώθηκε απελπιστικά..
Άλλη μια βδομάδα πανομοιότυπη με τις προηγούμενες: Διαρροές για επικείμενο κλείσιμο της αξιολόγησης – Πανηγυρισμοί - Ναυάγιο στο Eurogroup/ Euroworking group - Νέα ημερομηνία ορόσημο - Και πάλι από την αρχή. Αυτό έγινε και αυτή τη βδομάδα. Όπως ακριβώς έγινε και την προηγούμενη. Και λίγο πριν. Και αυτό γίνεται επί μήνες. Κοντά χρόνο πια.
Μα τι συμβαίνει; Δεν έχουν καλές πληροφορίες οι δημοσιογράφοι εντός και εκτός της Ελλάδας; Δεν θα το λέγαμε. Δεν κάνουν σωστές εκτιμήσεις των δεδομένων οι αναλυτές εντός και εκτός της Ελλάδας; Ίσως. Αλλά ποιων δεδομένων; Όχι των τεχνοκρατικών αλλά των πολιτικών. Και συγκεκριμένα της στρατηγικής ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ή μάλλον της βαθύτερης φύσης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Οι εμπλεκόμενοι σε Ευρώπη και Ελλάδα δεν εννοούν να αντιληφθούν στην ολότητά του το φαινόμενο Τσίπρα και της παρέας του. Δεν εννοούν να καταλάβουν αυτό που από την πρώτη στιγμή της εμφάνισης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ήταν φανερό: πως πρόκειται για μια ομάδα ανθρώπων που δεν λειτουργεί με αίσθημα ευθύνης, πως το μόνο που την απασχολεί είναι η διατήρηση της εξουσίας και η νομή της. Δεν καταλαβαίνουν πως οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ θα κάνουν το παν, θα τρώνε τις σάρκες της χώρας, για να παρατείνουν την παραμονή τους στην εξουσία. Και πως αυτή η παράταση μπορεί να επιτυγχάνεται μόνο αν η χώρα και οι πολίτες βρίσκονται συνεχώς σε μια κατάσταση αναμονής με κομμένη την ανάσα υπό τη σπάθη της ολικής καταστροφή - σε ένα καθεστώς ατέρμονου εκβιασμού: ή εμείς θα σας σώσουμε από την καταστροφή ή θα καταστραφείτε ολοσχερώς.
Όσο περνά (άπρακτος) ο καιρός, τόσο ενισχύονται οι υποψίες και επιβεβαιωνόμαστε όσοι πιστεύουμε πως η κυβέρνηση σκόπιμα κωλυσιεργεί για να φθάσει (πάλι) ο κόμπος στο χτένι, να υπογράψουν τα πάντα και να προβάλουν ξανά (το είπε ήδη ο πρωθυπουργός στην ομιλία του στη Ρώμη, αναφερόμενος στο 2015) το προπαγανδιστικό επιχείρημα «κάναμε την πολιτική επιλογή να μην τινάξουμε την Ελλάδα σε κομμάτια».
Στις 23 Μαρτίου, ο κ. Τσίπρας έστειλε μια επιστολή στους Γιουνκέρ, Τουσκ, προεδρεύοντες στη Σύνοδο Κορυφής και λοιπούς Ευρωπαίους ηγέτες, με την οποία τους ζητούσε να δώσουν μια «ξεκάθαρη απάντηση» για τα εργασιακά και για το κατά πόσο το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο και ειδικά σε ό,τι αφορά τις εργασιακές σχέσεις και τις συλλογικές διαπραγματεύσεις ισχύει σε όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ ή για όλα τα κράτη μέλη εκτός της Ελλάδας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι κόμμα. Είναι νοοτροπία, επάγγελμα, τρόπος ζωής. Δεν είναι Αριστεροί, δεν είναι Δεξιοί. Είναι οι άνθρωποι της κάθε εποχής. Γεννημένοι νικητές, παιδιά της αυταπάτης, παράφορα ερωτευμένοι με την εξουσία. Είναι ΠΑΣΟΚ, μεταμορφωμένοι άλλοτε σε «Δεξιούς» και άλλοτε σε «Αριστερούς». Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα, του Άκη και του Κουτσόγιωργα που μεταλλάσσεται διαρκώς και επιβιώνει. Θα γλιτώσουμε ποτέ;
Αυτό το ΠΑΣΟΚ μισεί θανάσιμα τον Σημίτη, τον Βενιζέλο, τον Μητσοτάκη. Μισεί κάθε προσπάθεια μεταρρύθμισης αυτής της χώρας. Μισεί την ίδια την χώρα. Δεν θέλουν να αλλάξουν το παραμικρό. Αντιστέκονται στην αξιολόγηση, στην αριστεία, στην τεχνολογία, σε κάθε πρόοδο. Αντιστέκονται σε οτιδήποτε θεωρούν ότι μπορεί να απειλήσει τον τρόπο ζωής τους.
Καταγγελίες για συντροφικά μαχαιρώματα από συνδικαλιστές των δύο Συλλόγων των Υπαλλήλων της Τραπέζης της Ελλάδος έκανε ο Μάκης Μπαλαούρας στο περιστύλιο της Βουλής, με αφορμή την είδηση ότι έλαβε το βοήθημα της λεγόμενης 13ης σύνταξης στο τέλος του 2016.
Επανέλαβε ότι ενημέρωσε εγκαίρως για το θέμα που δημιουργήθηκε, και ότι δώρισε τα χρήματα στο Ταμείο Αλληλεγγύης του Συλλόγου Συνταξιούχων της ΤτΕ και στο Απεργιακό Ταμείο του Συλλόγου Υπαλλήλων ΤτΕ, κάνοντας λόγο για «καρφώματα», ωστόσο ο Σύλλογος Υπαλλήλων Τράπεζας Ελλάδος (ΣΥΤΕ), στον οποίο έχει διατελέσει πρόεδρος, τον διαψεύδει, κάνοντας λόγο για καθυστέρηση εννέα ημερών.
Εδώ και μερικά χρόνια, ο κ. Τσίπρας γιορτάζει με τον δικό του τρόπο… την Επανάσταση του 1821!
Κάθε Μάρτιο, ο κ. Τσίπρας φοράει τα… φυσεκλίκια του και λαμβάνει μέρος στο ετήσιο συνέδριο του δικτύου Transform Europe. Το έκανε τον καιρό του αντιμνημονιακού οίστρου, το κάνει και στα χρόνια του δικού του μνημονίου.
Δηλαδή, την ώρα που εφαρμόζει το πιο σκληρό μνημόνιο, κάνει ένα διάλειμμα για να εκφωνήσει πύρινες ομιλίες κατά του μνημονίου.
Φέτος, στην ομιλία του στο Πανεπιστήμιο «Λα Σαπιέντσα» της Ρώμης, στο συνέδριο του συγκεκριμένου δικτύου, κήρυξε ξανά τον πόλεμο στον «Νεοφιλελευθερισμό που έχει σχεδόν καταβροχθίσει την Ευρώπη», θυμήθηκε την «συστηματική επίθεση του κεφαλαίου εναντίον της εργασίας», ενημέρωσε ότι «η Ευρώπη έχει παραδοθεί στο ΔΝΤ» (το οποίο ο ίδιος παρακαλά να επιστρέψει), διακήρυξε ότι είναι αποφασισμένος να επαναφέρει τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και έφθασε στο σημείο να πει πως «το καλοκαίρι του 2015 κάναμε την πολιτική επιλογή να μην τινάξουμε την Ελλάδα σε κομμάτια, αλλά δεν συμφωνήσαμε να αναλάβουμε την κυριότητα των αποτυχημένων προγραμμάτων και των πολιτικών τους».
Δηλαδή, εφαρμόζουν τα αποτυχημένα προγράμματα (που θα… καταργούσαν), αλλά δεν συμφωνούν!
Οπως η Μονή Βατοπεδίου βγάζει κατά καιρούς την «Αγία Ζώνη» για να την προσκυνήσουν οι πιστοί, έτσι και το ΚΚΕ παρουσίασε το ιερόν πιστόλιον του Μπελογιάννη, στα προχθεσινά εγκαίνια της έκθεσης στην Αμαλιάδα. Επρόκειτο για ένα γερμανικής κατασκευής Walther PPK του 1938, για το οποίο, όταν ο Δ. Κουτσούμπας ρωτήθηκε από τον πρωθυπουργό πώς κατέληξε στα χέρια του, απάντησε: «Είναι ολόκληρη ιστορία... Το κρύβανε οι αγωνιστές και γι’ αυτό δεν πρέπει ποτέ να χαθεί». Οπως διάβασα, το πιστόλι έμεινε για λίγο στον χώρο της έκθεσης και μετά όπως είχε εμφανισθεί έτσι εξαφανίσθηκε. Τώρα, το φυλάνε οι «αγωνιστές».
Στις 17 Μαρτίου, ο πρέσβης της Μπολιβιαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας στην Αθήνα (ο… καινούργιος όχι ο γνωστός παλιός των σεξουαλικών παρενοχλήσεων), στην πρεμιέρα του Φεστιβάλ Βενεζουελάνικου Κινηματογράφου, που διοργάνωσε η πρεσβεία σε συνεργασία με το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, δήλωσε:
«Στόχος μας να αποδείξουμε ότι τα μέσα ενημέρωσης προβάλουν λανθασμένα μια χαοτική εικόνα για τη Βενεζουέλα, κάτι που δεν συνάδει με την πραγματικότητα. Γιατί αν υπήρχε χάος τότε πώς εξηγείται η κινηματογραφική παραγωγή 70 ταινιών τον χρόνο με κρατική χρηματοδότηση»!
Φυσικά, όλοι γνωρίζουμε ότι ο κινηματογράφος υπήρξε πάντα το βασικό επικοινωνιακό όπλο διαφόρων καθεστώτων – και επομένως, ακόμη κι’ αν λείπει το ψωμί, οι ταινίες δεν θα λείψουν. Στην συγκεκριμένη περίπτωση μάλιστα, είχαν ξοδευτεί χρήματα και για ελληνικούς υποτίτλους!
Και γενικότερα στην περίπτωση της Βενεζουέλας, έλειψε τελικά και το ψωμί!
Το τι ακούστηκε από τους επισήμους στα εγκαίνια του «μουσείου» για τον Μπελογιάννη δεν το χωρά ο νους. Μορφή που «υπερβαίνει τα όρια της Αριστεράς» χαρακτήρισε τον εκτελεσθέντα για κατασκοπεία ο Τσίπρας. Είναι, είπε, «σύμβολο για την ειρήνευση και τη δημοκρατία»! Αυτός που είχε πολεμήσει για να επιβληθεί κομμουνισμός στην Ελλάδα; Και ποια δημοκρατία, τη «λαϊκή», σαν αυτές που είχαν οι γείτονες στα Βαλκάνια και κατέληξαν να έχουν για μια ολόκληρη δεκαετία την πορνεία ως μόνο εξαγώγιμο προϊόν; Εδώ υπάρχει μια τεράστια αντίφαση, η οποία είναι φυσικό να μην ενοχλεί καθόλου τους κομμουνιστές που μας κυβερνούν. Αυτοί τη δουλειά τους κάνουν. Κέρδισαν τον Εμφύλιο το 1981, αναγνωρίστηκε η «Εαμοκρατία» στην ύπαιθρο ως «εθνική αντίσταση» και, έκτοτε, συστηματικά συγχέουν την πραγματική δημοκρατία, όπως αναπτύχθηκε στη Δύση, με τις στυγνότερες δικτατορίες που γνώρισε ο 20ός αιώνας. Επιβάλλουν σταδιακά –και το έχουν ήδη καταφέρει― τη δική τους, μεροληπτική ανάγνωση της Ιστορίας.
Ο Τσίπρας έβγαλε στο Μαξίμου το αριστερόμετρο και μέτρησε τον Σκουρλέτη. Το αποτέλεσμα ήταν απογοητευτικό για τον υπουργό. Κανένας -άρα και ο Σκουρλέτης- δεν είναι περισσότερο ευαίσθητος ή περισσότερο αριστερός από τον πρωθυπουργό, αποφάνθηκε. Και διοχέτευσε την μέτρηση στα Μέσα ενημέρωσης.
Φοβήθηκε ο Τσίπρας τον Σκουρλέτη που εξέφρασε τις αντιρρήσεις του για την πώληση μεγάλων κομματιών της ΔΕΗ; Νομίζω πως όχι. Ο Σκουρλέτης όταν κληθεί θα ψηφίσει και την συγκεκριμένη πώληση και τις περικοπές στις συντάξεις και την μείωση του αφορολόγητου και οτιδήποτε άλλο. Και θα το κάνει και με τα δυο χέρια αν χρειαστεί. Κάτι άλλο προκάλεσε αυτή την αντίδραση του Τσίπρα: α) απαντώντας στον υπουργό του θέλησε να περιορίσει άλλα στελέχη, υπουργούς ή βουλευτές που θα επιχειρούσαν να διατυπώσουν ανάλογες διαφωνίες και β) ήθελε να στείλει ένα μήνυμα πως δεν δέχεται κανενός είδους αμφισβήτηση της κυριαρχίας του στο κόμμα.
Πέρασαν πάνω από δύο χρόνια από την Συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου του 2015, την οποία οι κύριοι Τσίπρας και Βαρουφάκης επιμελώς είχαν αποκρύψει από τον λαό και το ελληνικό κοινοβούλιο.
Πάνω από δυο χρόνια πέρασαν και από την 20ή Μαρτίου 2015, όταν ο κ. Τσίπρας έλαβε μέρος σε μια οκταμερή και συναντήθηκε με την κ. Μέρκελ, προκειμένου να…επιβεβαιωθεί η Συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου 2015 (που πέρασε πια στην Ιστορία ως ένα από τα πιο κρυφά κείμενα της ζώσας μνήμης).
Τότε, είχαν συμφωνήσει επί όλων εκείνων που, ως αντιπολίτευση, πολεμούσαν και διακήρυσσαν ότι δεν θα εφαρμόσουν.
Ας μην το κάνουμε πια μέγα θέμα. Είναι λογικό το ΔΝΤ αλλά και ο Σόιμπλε να λένε ό,τι θέλουν ή ότι θα ήθελαν δέσμευση και της αντιπολίτευσης, για την εφαρμογή των μέτρων στα οποία θα συμφωνήσει η κυβέρνηση. Οτι το ζητούν δεν σημαίνει ότι περιμένουν να γίνει – και οι ίδιοι καταλαβαίνουν ότι ζητούν κάτι παράλογο. Αλλωστε, νεότερες πληροφορίες από τη Γερμανία ανέφεραν ότι το Βερολίνο δεν ενδιαφέρεται για μια τέτοια δέσμευση. Είναι, επίσης, λογικό η αντιπολίτευση να μην καταδέχεται καν να συζητήσει το θέμα. Οποιαδήποτε άλλη στάση εκ μέρους της θα ήταν κάτι χειρότερο από έγκλημα, θα ήταν ένα λάθος, για να θυμηθούμε τον μέγιστο αριστοτέχνη της πολιτικής επιβίωσης κατά τον 19ο αιώνα, τον Ταλλεϋράνδο.
Δραματική προειδοποίηση για τις συνέπειες που θα έχει η περαιτέρω καθυστέρηση στο κλείσιμο της αξιολόγησης απευθύνει - σε αποκλειστική του συνέντευξη στο Capital.gr - ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, Γιάννης Στουρνάρας. Δεν είμαστε ακόμα σε αδιέξοδο, αλλά είμαστε πολύ κοντά στον τοίχο σημειώνει, την ίδια στιγμή που οι πληροφορίες από το κυβερνητικό στρατόπεδο κάνουν λόγο για διαπραγματεύσεις που συνεχίζονται, κυρίως στο μέτωπο των εργασιακών. "Έχουμε ήδη τα πρώτα αρνητικά αποτελέσματα στην οικονομία", προσθέτει ο Γ. Στουρνάρας, μια διατύπωση που μοιάζει μάλλον με τον ορισμό του understatement, όταν η αγορά έχει παγώσει, τα χρέη του δημοσίου στον ιδιωτικό τομέα έχουν πιάσει ταβάνι, η εκροή των καταθέσεων συνεχίζεται, η εξάρτηση των Τραπεζών απο τον ELA αυξάνεται για πρώτη φορά εδώ και δυο χρόνια, η οικονομία επέστρεψε στην ύφεση και η κρίση εμπιστοσύνης διευρύνεται. Για τον συνομιλητή του Γ. Στουρνάρα είναι σαφές ότι ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας χρησιμοποιεί αυτή την τόσο διπλωματική γλώσσα, γιατί δεν θέλει να βάλει τρικλοποδιά στην κυβέρνηση. Αναγνωρίζει ότι πολιτικά η συμφωνία είναι δύσκολη και θέλει να βοηθήσει σε μια κατάληξη (χωρίς ατύχημα) της διαπραγμάτευσης. Δεν θέλει να εμφανιστεί ότι "νουθετεί" την κυβέρνηση. Δεν θέλει να δημιουργήσει περιττή ένταση. Άλλωστε η καλή χημεία του Γ. Στουρνάρα με το σημερινό οικονομικό επιτελείο είναι γνωστή στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ. Οι πληροφορίες από την κυβέρνηση θέλουν την συμφωνία ή καλύτερα το περίγραμμά της να έχει πλέον διαμορφωθεί, και μένει πλέον στον πρωθυπουργό να αποφασίσει αν η κυβέρνηση "αντέχει πολιτικά" να κλείσει την αξιολόγηση. Περνάει η συμφωνία απο την ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ; Ή θα επιχειρήσει άλμα στο κενό... "Δεν έχουμε πολύ χρόνο μπροστά μας" προειδοποιεί πάντως ο Γ. Στουρνάρας, που ξορκίζει το ενδεχόμενο της ρήξης και της προσφυγής στις κάλπες. "Έχουμε καλύψει το 90% της απόστασης για να τελειώσει το πρόγραμμα" δηλώνει στο Capital.gr ο Γ. Στουρνάρας, δεν έχουμε την πολυτέλεια να κάνουμε πισωγύρισμα. Ήδη η Τράπεζα της Ελλάδος αναθεωρεί προς τα κάτω την πρόβλεψη της για την ανάπτυξη το '17 μετά το πολύ κακό 4 τρίμηνο του 2016, ενώ τυχόν περαιτέρω καθυστέρηση στο κλείσιμο της συμφωνίας μπορεί, ξεκαθαρίζει ο διοικητής της ΤτΕ, να ξαναρίξει σε ύφεση την ελληνική οικονομία ολόκληρο το 2017. Ήδη η Citi προβλέπει ύφεση όλο το α' εξάμηνο του '17, ενώ προς τα κάτω αναθεώρησε την πρόβλεψη της για την ανάπτυξη και η Barclays. Η συμφωνία ούτως ή άλλως θα είναι οδυνηρή. Θα προβλέπει την μείωση των συντάξεων από το 2018, την μείωση του αφορολόγητου, ενώ οι προσπάθειες για επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων στην οποία είχε ποντάρει πολλά η κυβέρνηση θα μείνει στα χαρτιά. "Αυτό που δεν πρέπει επ' ουδενί να τεθεί σε αμφιβολία, εξηγεί ο Γ. Στουρνάρας, είναι η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας".... Exit για τις συλλογικές διαπραγματεύσεις. Και οι συντάξεις; "Το ερώτημα είναι: Θέλουμε να αντιμετωπίσουμε το ασφαλιστικό με αύξηση των εισφορών ή με μείωση των συντάξεων;" Το αφορολόγητο; "Αν συνδυαστεί με μείωση των φορολογικών συντελεστών" έχει κάτι το θετικό, προσθέτει. Σε κάθε περίπτωση "αφήστε πρώτα να δούμε τη συμφωνία"... επιμένει συναινετικά ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, αφήνοντας τον συνομιλητή του να καταλάβει ότι αναγνωρίζει πως μια συμφωνία πρέπει να είναι αποδεκτή πολιτικά από την κυβέρνηση που την υπογράφει. Μένει να δούμε τα αντίμετρα... Η ομάδα του Μαξίμου προσπαθεί να πείσει ότι το ισοζύγιο των μέτρων θα είναι μηδενικό. Για κάθε ευρώ επιβάρυνσης, θα υπάρχει ένα ευρώ ελάφρυνση. Too good to be true... Του Μανόλη Καψή Capital.gr
Η συνέντευξη έχει ως εξής:
- Κύριε Στουρνάρα, πόσο μπορεί να διαρκέσει ακόμη η διαπραγμάτευση; Φτάνουμε στο σημείο μηδέν; Φτάνουμε στον τοίχο;
Κοιτάξτε, όχι δεν είμαστε ακόμη σε τοίχο. Πάντως η Τράπεζα της Ελλάδος ενθαρρύνει την κυβέρνηση να την κλείσει το συντομότερο δυνατό.
- Ο κ. Τσακαλώτος είπε αν φτάσουμε Μάιο καήκαμε. Ο κ. Χουλιαράκης είπε καλύτερα μια κακή συμφωνία νωρίς, παρά μια καλή πιο αργά. Πως συμβιβάζονται αυτές οι δηλώσεις με οκτάμηνη καθυστέρηση;
Ναι, και στο παρελθόν υπήρχαν καθυστερήσεις. Αυτή την φορά όμως είναι ακόμη μεγαλύτερη η καθυστέρηση. Άρα πρέπει να κλείσει. Έχει καθυστερήσει αρκετά. Έχουμε ήδη τα πρώτα αρνητικά αποτελέσματα στην οικονομία. Νομίζω, αν θέλουμε να πιάσουμε τους στόχους φέτος, θα πρέπει η συμφωνία να κλείσει το συντομότερο δυνατό.
- Το τέταρτο τρίμηνο του 2016 είχαμε ύφεση. Η ύφεση που παρατηρήθηκε έχει σχέση με την καθυστέρηση στη διαπραγμάτευση;
Βεβαίως έχει σχέση. Ο λόγος που δεν είχαμε θετικό τελευταίο τρίμηνο είναι η πολύ μεγάλη πτώση των επενδύσεων. Στο μέρος που αφορά ιδιωτικές επενδύσεις έχει να κάνει με την αβεβαιότητα από τη διαπραγμάτευση.
- Υπάρχει κίνδυνος να έχουμε ύφεση σε όλη τη διάρκεια του 2017 λόγω της καθυστέρησης;
Προς το παρόν όχι, αλλά εάν καθυστερήσει κι άλλο δεν αποκλείεται τίποτα. Όσο καθυστερεί, τόσο χάνουμε το στόχο.
- Μπορούμε να αποτιμήσουμε το κόστος της καθυστέρησης στην πραγματική οικονομία;
Μπορούμε. Έχουμε μια πρώτη ένδειξη που είναι το carry over από το τελευταίο περυσινό τρίμηνο στο τωρινό έτος και είναι 0,6%.
- Αυτό θα έχει επιπτώσεις... ενδεχομένως θα ζητηθούν και περαιτέρω...
Των άλλων παραγόντων παραμενόντων σταθερών -αυτός είναι ένας πολύ τεχνικός όρος, σημαίνει όμως ότι αν τίποτα δεν αλλάξει και αν κλείσει η συμφωνία τώρα-, το γεγονός ότι είχαμε αυτό το κακό τρίμηνο, το τελευταίο τρίμηνο του 2016, σημαίνει ότι η ανάπτυξη -αν εμείς παραδείγματος χάριν που λέγαμε ότι θα είναι 2,5%- θα είναι 1,9%. Το 0,6% είναι περίπου μισή μονάδα του ΑΕΠ, είναι...
-... ένα δισεκατομμύριο.
Είναι σημαντικό ποσό.
- Εσείς μιλάτε και με τους δανειστές και με το οικονομικό επιτελείο. Που οφείλεται η οκτάμηνη καθυστέρηση;
Προφανώς στο ότι δεν συμφωνεί η κυβέρνηση με τα αιτήματα των δανειστών.
- Αυτό είναι προφανές.
Αυτό είναι.
- Που βρίσκεται η μεγάλη εμπλοκή;
Φαίνεται ότι είναι μια σειρά από θέματα: είναι τα εργασιακά, είναι το ενεργειακό, είναι η μείωση των συντάξεων μετά το τέλος της περιόδου του προγράμματος. Είναι θέματα δύσκολα. Αυτό που θέλω να πω όμως είναι το εξής -και αυτή είναι η ουσία που πρέπει να κρατήσουμε. Από την αρχή της κρίσης μέχρι σήμερα έχουμε καλύψει το 90% της απόστασης που πρέπει να καλύψουμε μέχρι που να τελειώσει το πρόγραμμα. Άρα μένει ένα 10%. Είναι πολύ μικρό σε σχέση με την απόσταση που έχει καλυφθεί. Δεν αξίζει για αυτό το 10% να χάνουμε στόχους και μάλιστα σημαντικούς.
- Το αίτημα πάντως για μείωση των συντάξεων ακούγεται ως μια υπερβολική απαίτηση των δανειστών. Είναι όντως υπερβολική;
Είναι πολύπλοκο θέμα. Δεν θα ήθελα στο μικρό αυτό διάστημα που έχουμε εδώ... Αν θέλετε να μιλήσουμε για το συνταξιοδοτικό πολύ ευχαρίστως. Είναι όμως μεγάλο θέμα. Το ερώτημα είναι: προτιμούμε να λύσουμε το ασφαλιστικό με αύξηση εισφορών ή με μείωση συντάξεων. Το ερώτημα αυτό είναι.
- Και το αφορολόγητο είναι μια πολύ δύσκολη δοκιμασία για την κυβέρνηση, η περαιτέρω μείωση του αφορολόγητου... Ακατανόητη ενδεχομένως και στον κόσμο.
Εάν η μείωση του αφορολόγητου συνδυαστεί και με μείωση φορολογικών συντελεστών έχει κάτι θετικό. Γι’ αυτό ας περιμένουμε να κλείσει το πακέτο, πριν το κρίνουμε.
- Η κυβέρνηση λέει ότι είναι παράλογο η Ελλάδα να είναι η μόνη χώρα στην Ευρώπη στην οποία δεν ισχύουν οι συλλογικές διαπραγματεύσεις. Εύλογη η ένσταση της κυβέρνησης...
Ναι, από την άλλη μεριά όμως μην ξεχνάμε ότι στη δεκαετία του 2000 χάσαμε πολύ μεγάλο μέρος της ανταγωνιστικότητας από την πλευρά του μοναδιαίου κόστους εργασίας. Κι αυτό δεν πρέπει να ξαναγίνει. Από τότε μέχρι σήμερα έχουμε καλύψει αυτή την απόσταση. Άρα θα πρέπει οι όποιες ρυθμίσεις στο εργασιακό να μην θίξουν πάλι την ανταγωνιστικότητα. Διότι με ιδρώτα και αίμα την κερδίσαμε πάλι. Δηλαδή το ότι από το 2010 μέχρι σήμερα έχει εξαφανιστεί το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό οφείλεται στη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας. Αυτό δεν πρέπει να χαθεί πάλι.
- Ήταν σοφή η ιδέα να συνδέσει η κυβέρνηση τις συλλογικές διαπραγματεύσεις με τη Διακήρυξη της Ρώμης;
Δεν θέλω να το κρίνω αυτό. Δεν θέλω να μπω σε πολιτικά ζητήματα. Δεν με αφορούν.
- Εκτιμάτε ότι θα φτάσουμε σύντομα σε λύση και σε συμφωνία ή έχουμε πολύ χρόνο μπροστά μας;
Πολύ χρόνο μπροστά μας δεν έχουμε. Για αυτό και εύχομαι να τελειώσουμε γρήγορα.
-Εάν δεν υπάρξει συμφωνία και πάμε σε εκλογές;
Αυτό είναι ένα σενάριο το οποίο δεν είναι επιθυμητό, από πλευράς οικονομικής.
- Οι επιπτώσεις ποιες μπορεί να είναι;
Περαιτέρω καθυστέρηση και άρα απώλεια στόχων. Στόχων στην πραγματική οικονομία, στόχων δημοσιονομικών, στόχων κόκκινων δανείων.
