Το πρόβλημα σ’ αυτή τη χώρα ότι πολλοί (ίσως και η πλειοψηφία) είναι εκείνοι (αιρετοί στη Βουλή και στην τοπική αυτοδιοίκηση, συνδικαλιστικοί φορείς και λαός) που προσλαμβάνουν μια κατάσταση ως δεδομένη και επ’ αυτού του «δεδομένου» συζητούν.
Αυτή η νοοτροπία δεν οδηγεί, φυσικά, πουθενά και οπωσδήποτε όχι στην «ταμπακιέρα».
Την προηγούμενη εβδομάδα αυτό συνέβη τουλάχιστον δύο φορές – στην περίπτωση της Μανωλάδας και στην περίπτωση του νομοσχεδίου του υπουργείου Ναυτιλίας.
Στα γεγονότα της Μανωλάδας, στον δημόσιο διάλογο επικράτησε ο προβληματισμός για την βία (και σωστά), αλλά όχι με τις πηγές της παρανομίας.
Όλοι θεώρησαν φυσιολογικό και δεδομένο ότι πρέπει να γίνεται μαζική «εισαγωγή» Μπαγκλαντεσιανών προκειμένου να εργάζονται στα χωράφια της φράουλας.
Στο ερώτημα για ποιο λόγο δεν μπορούν αυτή τη δουλειά να την κάνουν Έλληνες από την περιοχή, οι οποίοι μετά το τέλος της εργασίας τους θα επιστρέφουν στα σπίτια τους και όχι σε παραπήγματα με άθλιες υγειονομικές συνθήκες, δίδονται δύο απαντήσεις – η μία δυνατά, η άλλη ψιθυριστά.
Σύμφωνα με την πρώτη απάντηση, «οι Έλληνες δεν πηγαίνουν στα χωράφια».
