Περί... νεωτερικότητος.

Συνέβη κατά την προεκλογική εκστρατεία του Σεπτεμβρίου. Oλα ξεκίνησαν από ένα δικό μου λάθος. Είπα να κάνω την καλή πράξη της ημέρας και, γι’ αυτό, απάντησα σε άγνωστο τηλέφωνο που με καλούσε στο κινητό. Άκουσα την ευγενέστατη και τραγουδιστή φωνή μιας νεαράς κυρίας να με ενημερώνει περιχαρής ότι ο τάδε υποψήφιος βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας με προσκαλεί σε «συνάντηση στελεχών».

Αργότερα συνειδητοποίησα πόσο γελοίο ήταν αυτό, πέραν των άλλων και επειδή ο βουλευτής που με καλούσε ζει και εκτίθεται (όπως το πάρετε αυτό) στην ωραία Θεσσαλονίκη, ενώ εγώ ζω και εκτίθεμαι (με διαφορετικό τρόπο, πάντως) στην Αθήνα. Ομως, εκείνη τη στιγμή δεν το σκέφθηκα. Η προσβολή με είχε αφήσει άναυδο για λίγα δευτερόλεπτα· και καλύτερα, γιατί έτσι πρόλαβα να ελέγξω τον θυμό μου και να μην προσβάλω την αθώα κοπέλα. Της είπα, όμως, όσο ευγενικά μου είχε μεταφέρει εκείνη την τιμητική πρόσκληση (όχι και το ίδιο τραγουδιστά όμως...), ότι εγώ συμβαίνει να είμαι δεξιός, αλλά όχι νεοδημοκράτης. Αρκέστηκα δηλαδή να υπονοήσω ότι δεν θεωρώ τη Ν.Δ. πραγματικό δεξιό κόμμα, όπως είναι οι Συντηρητικοί στη Βρετανία ή, επίσης, οι Χριστιανοδημοκράτες στη Γερμανία. Υπάρχουν φορές –και αυτή η συνομιλία ήταν για μένα μία από αυτές– που η αδυναμία επικοινωνίας διευκολύνει τη ζωή.



Ελπίζω κάποιοι να βρίσκουν διασκεδαστικό το περιστατικό που περιέγραψα, όμως ο κύριος λόγος για τον οποίο το ανέφερα και μάλιστα στην εισαγωγή είναι επειδή εξηγεί την οπτική γωνία από την οποία παρακολουθώ την κούρσα της διαδοχής στη Ν.Δ. Οι προσδοκίες μου βρίσκονται σε αυτό που μπορεί να γίνει η Ν.Δ. στο μέλλον και όχι σε αυτό που είναι τώρα. Η Ν.Δ. χρειάζεται πράγματι αρχηγό για να αντιμετωπίσει τον Τσίπρα, κινδυνεύει όμως περισσότερο από τον εαυτό της, παρά από τον αντίπαλό της, αν πιστέψει το ρηχό παραμύθι του αντι-Τσίπρα και διαλέξει ένα φθηνό αντίγραφο του Τσίπρα.

Οσοι ακούσατε τον Τζιτζικώστα –αποφασιστικό, σκληρό σαν μάρμαρο, με το μέτωπο αυλακωμένο από το βάρος της ευθύνης– στις δηλώσεις που έκανε όταν κατέθεσε και επισήμως την υποψηφιότητά του, καταλαβαίνετε τι εννοώ. Βγαίνει μαζί με τη γενιά του, μας είπε, για να εμπνεύσουν και να αλλάξουν όσα μας κρατούν στο χθες. «Τολμάμε να ελπίζουμε», κατέληξε. (Για την αποφυγή παρεξηγήσεων, να επαναλάβω ότι ο Τζιτζικώστας βγαίνει μαζί με τη γενιά του, εξ ου και ο πληθυντικός…) Ποια είναι αυτά που θα αλλάξει και μας κρατούν στο χθες δεν είπε. Η δήλωση αναφερόταν γενικώς και αορίστως στις έννοιες παρακμή, όραμα, νοοτροπία, δημιουργία, και δημοκρατία. Χαίρω πολύ, Χαιρόπουλος...

Δεν είναι όμως μόνον ο Τζιτζικώστας που αποφεύγει το πρόβλημα. Το ίδιο κάνουν και άλλοι. Και είναι λογικό, αφού η Ν.Δ. σήμερα, ως οργανωτικός μηχανισμός, είναι αυτή η φουρνιά των στελεχών που –αν δεν με παρεξηγείτε– «λάδωσε τ’ αντεράκι τους» επί Νεοκαραμανλισμού, όπου και κορυφώθηκε η δόξα του Νεωτέρου Ελληνισμού, την οποία εγώ ονομάζω Εποχή της Αστακομακαρονάδας. Θέλω να πω, γνωρίζοντας ότι δεν σας λέω κάτι που δεν ξέρετε, ότι η Ν.Δ. νοσεί ακόμη από τον λαϊκισμό. Γι’ αυτό και ετοιμάζεται, χωρίς συναίσθηση κινδύνου, να ετεροπροσδιορισθεί για μία ακόμη φορά στην ιστορία της, αναζητώντας τώρα κάποιον δήθεν αντι-Τσίπρα. (Η πρώτη φορά που ετεροπροσδιορίσθηκε, να θυμίσω, ήταν όταν μεταμορφώθηκε σε ΠΑΣΟΚ...)

Οτι η Ν.Δ. είναι δέσμια του λαϊκισμού φανερώνεται από την κραυγαλέα αποτυχία να αξιοποιήσει προς όφελός της το σπουδαιότερο πολιτικό γεγονός από τότε που ξεκίνησε η κρίση. Ποιο ήταν αυτό; Οτι το κόμμα που δικαίωσε με τη νίκη του το αντιμνημονιακό ρεύμα έφερε τελικά το τρίτο μνήμονιο. Επί της ουσίας, αυτό θα έπρεπε να σημαίνει δικαίωση της Ν.Δ. Πώς τη διεκδικεί όμως; Κατά τη γνώμη μου, με μία προσέγγιση τελείως αρνητική. «Προτιμήστε εμάς», λέει η Ν.Δ. στους εκλογείς, «γιατί εμείς ξέραμε πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα, ενώ οι σημερινοί είναι άσχετοι». Σωστό μεν, αλλά καλύτερη θα ήταν η θετική προσέγγιση, δηλαδή: «Προτιμήστε μας, επειδή εμείς πιστεύουμε στις αλλαγές και είμαστε έτοιμοι να σας εξηγήσουμε».

Μια παρόμοιου τύπου θετική προσέγγιση θα άγγιζε το βάθος του προβλήματος της χώρας, που το έδειξαν δύο στατιστικά στοιχεία της περασμένης εβδομάδας. Πρώτον, ότι διαθέτουμε απίστευτο ποσοστό πτυχιούχων πανεπιστημίου και είμαστε, αν δεν κάνω λάθος, από τους πρώτους στην Ευρώπη. Δεύτερον, οι θέσεις που κατέλαβαν τα ελληνικά πανεπιστήμια στην τελευταία διεθνή κατάταξη που δημοσιεύθηκε (Times Higher Education). Βάλτε μαζί αυτά τα δύο και έχετε τη φωτογραφία του προβλήματος.

Καλύψαμε τα κενά σε ποιότητα με υπερπαραγωγή ποσότητας. Αυτό κάναμε γενικώς και κατά κόρον, στο όνομα μιας δήθεν δημοκρατίας και, για όσο μπορούσαμε να συντηρούμε με δανεικά το αντιπαραγωγικό μοντέλο μας, ήμασταν μια χαρά. Τώρα τι γίνεται; Τι προτείνει ο Τζιτζικώστας και φυσικά (πήγα να την ξεχάσω!) η γενιά του; Περιμένω, μήπως και ακούσουμε τίποτε σοβαρό. Γιατί το μόνο που άκουσα μέχρι στιγμής να προτείνει ο Τζιτζικώστας (ως άτομο και όχι ως γενιά...) ήταν η πιο επικίνδυνη ανοησία που ειπώθηκε ώς τώρα στην κούρσα της διαδοχής, η οποία στο κάτω κάτω είναι προνομιακός χώρος για την παραγωγή ανοησιών.

Συγκεκριμένα, πρότεινε να επιτραπεί και η ηλεκτρονική ψήφος στην εκλογή του προέδρου της Ν.Δ. Προφανώς του διέφυγε ότι, χωρίς δεδομένο και έγκυρο κατάλογο εκλογέων, η ηλεκτρονική ψήφος δεν έχει κανένα νόημα. Και, επομένως, περιττεύει να αναρωτιόμαστε πώς δεν σκέφθηκε ότι, αν εφαρμοζόταν, η πρότασή του θα τίναζε στον αέρα την αξιοπιστία και το κύρος της διαδικασίας. Του το πρότεινε κάποιος, μάλλον, ή το σκέφθηκε ο ίδιος και είπε μέσα του: «Να πώς θα δείξω ότι είμαι νέος!». Κλασικό παράδειγμα μιας αντίληψης που είναι τυπικά νεοελληνική και την οποία εγώ ονομάζω «η βλαχιά ως νεωτερικότητα»...

Του Σ. Κασιμάτη από την Κ.