Τι θέλει τελικά η Ν.Δ από τον νέο αρχηγό της;

Αν φυσάει πραγματικά και όχι προσχηματικά άνεμος ουσιαστικής ανανέωσης στην Νέα Δημοκρατία, τότε οι τέσσερεις διεκδικητές θα πρέπει να βρέξουν τα πόδια τους στο ποτάμι κι όχι να περάσουν με άνεση από τις «γέφυρες» που στήνουν άλλοι για λογαριασμό τους. Διαφορετικά και …μπλε παντιέρα να υψώσουν μαζί με τη δεξιά γροθιά, θα είναι μία ακόμη διαδοχή του «βλέποντας και κάνοντας». 

Αυτό δεν είναι κατ ανάγκην κακό πολιτικά, δεν είναι όμως αυτό που προβάλλεται για να ικανοποιήσει ψηφοφόρους και στελέχη που ζητούν δυναμική αλλαγή και ευκρινή προοπτική εξουσίας. Διότι η ΝΔ είναι κόμμα εξουσίας , αυτό το χαρακτηριστικό κυριαρχεί όλων των άλλων και ο Πρόεδρος της είναι εν δυνάμει πρωθυπουργός.Αν αυτή η σταθερά εκλείψει τότε όλα αλλάζουν εκ θεμελίων, όπως έγινε στο ΠΑΣΟΚ.

Οσοι λοιπόν διεκδικούν την Προεδρία φιλοδοξούν να γίνουν Πρωθυπουργοί και σαν τέτοιοι πρέπει να κριθούν, όχι σαν συμπαθείς- αντιπαθείς, φρέσκοι- μπαγιάτικοι, χαριτωμένοι- άχαροι, λαμπεροί- άχρωμοι. Εικάζω, βάσιμα νομίζω, ότι στις μέρες μας π.χ η βαριά Σερραϊκή προφορά του Κωνσταντίνου Καραμανλή θα τον είχε βγάλει εκτός με το τηλεοπτικό «καλημέρα» ενώ όλη η δωρική, αυστηρή προσωπικότητα του θα είχε σκεπαστεί από τόνους επικοινωνιακής σκαρταδούρας. Αλλά ακόμη κι αν είχε επιζήσει των παραπάνω , θα τον είχαν κανιβαλίσει τα επιχειρηματικά –μηντιακά συμφέροντα ειδικά αν υποψιάζονταν ότι με αυτόν πρωθυπουργό η εξουσία θα ήταν πρωτίστως πολιτική. Ποιο άλλο κριτήριο πρέπει να τεθεί;

Ρεαλισμός ή φαντασίωση. Η μεγαλύτερη πολιτική πλάνη είναι να κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη και να βλέπεις ένα άλλο ωραιοποιημένο είδωλο. Κι ακόμη μεγαλύτερη αν αυτό το είδωλο το αναπαράγουν σε μαζική προβολή επιτελεία, συνεργάτες, αφανείς χορηγοί κ.α Όχι τόσο επειδή η πλάνη γίνεται μαζική και κυρίαρχη κάτι που έχουμε ζήσει στην Ελλάδα πολλές φορές, αλλά διότι ο πολιτικός που δεν έχει «γνώθι σαυτόν» δεν μπορεί να διορθώσει τις όποιες αδυναμίες του , να θωρακίσει τα αδύνατα σημεία του, να κάνει δηλαδή προληπτικές κινήσεις που θα του επιτρέψουν να περιορίζει τις πιθανότητες για σημαντικά λάθη. Ο Βοναπαρτισμός μιας φαντασιωτικής αντίληψης για τις ικανότητες και τα προσόντα, οδηγεί και σε αυταρχισμό, σε ηγεμονισμό.

Διαχείριση κρίσης. Αν η χώρα είναι σε κρίση και η Νέα Δημοκρατία είναι σε κρίση. Κυριολεκτικά διότι όπως η χώρα, πρέπει κι αυτή να αλλάξει αν θέλει να εκπροσωπεί θετικά κι όχι ελλείψει εναλλακτικής τον φιλελεύθερο χώρο . Αλλά παρότι το λέει, δεν θέλει. Θέλει μόνον να αλλάξει «μάσκα» προσωπείο για να ξεγελάσει εαυτήν και ψηφοφόρους. Αυτό που δεν μπορεί να αλλάξει όμως είναι το εξώφθαλμο άθροισμα ισχυρών προσωπικών φιλοδοξιών που ξεπερνούν το θεμιτό και φτάνουν στο επικίνδυνο όριο της αντιστροφής: Το κόμμα να είναι ένα απλό όχημα , ένα εργαλείο για την πραγμάτωση τους.

Η διαχείριση της κρίσης όμως προϋποθέτει κατανόηση και ανάλυση των βασικών αιτίων που την προκάλεσαν όχι «φύγε εσύ- έλα εσύ». Αν δεν βλέπει κανείς την ουσιαστική αποσύνδεση κοινωνίας –κόμματος όπως αυτή εκφράζεται και σε ποσοστά και σε απόλυτους αριθμούς, αλλά νομίζει ότι είναι απλά το αποτέλεσμα της κρίσης στην Ελλάδα, τότε ποια διαχείριση να κάνει; Ούτε βασική σύγκριση με άλλα «αδελφά» κόμματα σε άλλες χώρες όπως Ισπανία, Πορτογαλία Κύπρος δεν έχει γίνει μέχρι στιγμής.

Ο αντι Τσιπρας όπως ο αντι Ανδρέας. Η παλιά αρρώστια του χώρου ήταν και αναζωπυρώνεται όπως φαίνεται, ο ετεροπροσδιορισμός. Πιο παλιά ήταν ο αντι-κομμουνισμός , μετά μας προέκυψε ο αντι- Πασοκισμός πιο πρόσφατα η κατάσταση ησύχασε, μετά ήρθε το αντι-μνημόνιο που τέλειωσε μόλις έγινε η ΝΔ κυβέρνηση και τώρα αναζητείται αρχηγικά ο αντι- Τσίπρας. Αν οι ψηφοφόροι και τα στελέχη της ΝΔ είναι τόσο ευχαριστημένοι με τα αποτελέσματα της διακυβέρνησης Τσίπρα και θεωρούν ότι δεν έχει καμία σημασία αν η χώρα επιβαρύνθηκε με 45-55 δις σε ένα εξάμηνο, σημασία έχει αν το κόμμα κερδίζει εκλογές, τότε ναι ο φιλελέ- Αλέξης είναι το ζητούμενο.

Υπάρχει; Φυσικά και δεν υπάρχει …. Αλλά έστω ότι τον δημιουργεί η λαϊκή φαντασία. Τι ακριβώς θα κάνει; Θα ανέβει στο άλλο άσπρο άλογο και θα κονταροχτυπιέται στα κατεστραμμένα αλώνια της χώρας μέχρι να ρίξει κάτω τον Αλέξη ; Πώς; Λαϊκίζοντας, τάζοντας φύκια για μεταξωτές κορδέλες, επαναστατώντας στα λόγια, χαμογελώντας στις τηλεοράσεις, απειλώντας τους δανειστές και ζητώντας δανεικά;

Της Μ. Πυργιώτη από το TheToc