Τέτοιες φιλίες, τέτοια κατάληξη ...

Την περασμένη Παρασκευή στη Βουλή, στην ερώτηση του αρχηγού της αντιπολίτευσης για την ανοχή της κυβέρνησης στην ανομία, ο Τσίπρας έδωσε τον καλύτερο εαυτό του για να κάνει το άσπρο μαύρο. Υποστήριξε με ένα μένος από τα παλιά ότι δεν είναι επίκαιρο θέμα οι καταστροφικές επιθέσεις των αναρχικών σε λεωφορεία, τρόλεϊ και σταθμούς, επειδή συνέβαιναν πάντα. Ηταν μάλιστα τέτοια η έξαψη των αισθημάτων του, έδειχνε τόσο βαθιά σοκαρισμένος από την αναισχυντία του Μητσοτάκη να θεωρήσει το θέμα επίκαιρο και αντάξιο της ώρας του πρωθυπουργού, ώστε η βία των αναρχικών προέβαλε μέσα από τον λόγο του Τσίπρα σχεδόν ως αποδεκτή κανονικότητα.


Η δεύτερη, εξίσου χονδροειδής, διαστρέβλωση της πραγματικότητας αφορούσε όχι τόσο την εξίσωση της ποδοσφαιρικής με την πολιτική βία και, γενικώς, των διαφόρων μορφών της βίας (θέση σωστή, την οποία όμως κατά το παρελθόν ο ΣΥΡΙΖΑ απέκρουε μετά βδελυγμίας), αλλά την αμφισβήτηση της υποχρέωσης της πολιτείας να ορίσει την πολιτική βία ως προτεραιότητα. Αφού δεν πατάσσεται η βία στα γήπεδα, γιατί να παταχθεί στα Εξάρχεια; Αυτή ήταν η ισοπεδωτική λογική που διείπε την ομιλία του Τσίπρα. Πέραν των βασικών σημείων, όμως, υπήρξε και σωρεία στρεβλώσεων σε δευτερεύουσες πτυχές του θέματος, κυρίως μέσω της γλώσσας που είχε επιλέξει o πρωθυπουργός. Το σπάσιμο, λ.χ., μιας βιτρίνας ήταν για τον Τσίπρα «πρακτική» όχι αδίκημα (και χρησιμοποίησε τη διατύπωση επανειλημμένως). Επίσης, οι μικροκλοπές ή οι ληστείες τηλεφώνων δεν είναι άξιες να μετρώνται στις στατιστικές, όταν, αντιθέτως, είναι η πυκνότητα τέτοιων περιστατικών που εντείνουν το αίσθημα της ανασφάλειας στην καθημερινότητα.

Κατέβαλε μεγάλη προσπάθεια ο πρωθυπουργός και οφείλω να παραδεχθώ ότι κατόρθωσε να πείσει τον εαυτό του, ενδεχομένως και τους φίλους του. Οχι όλους όμως, όπως έδειξε η επίθεση των αναρχικών με μολότοφ στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ, που εκδηλώθηκε μόλις είχαν περάσει δύο ημέρες από τη φιλότιμη προσπάθεια του πρωθυπουργού να διαστρέψει την εικόνα της πραγματικότητας. Εξ ου και η υστερική αντίδραση των κυβερνητικών στο γεγονός. Ο Π. Ρήγας, γραμματέας της Κ.Ε., την απέδωσε στη διαπλοκή, ο καλύτερος όλων όμως ήταν ο υπουργός Τόσκας, ο οποίος έχει ξεχωρίσει λόγω της ηρωικής προθυμίας του να χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο της πραγματικότητας (προφανώς, επειδή δεν υπάρχει ο κίνδυνος να πάθει τίποτε). «Τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτόν τον τόπο», είπε ξεκινώντας με τη βασική αρχή της συνωμοσιολογίας και συνέχισε: «Υπάρχουν και κοινά συμφέροντα διαπλοκής. Κάποιοι θέλουν την αποσταθεροποίηση της χώρας. Δεν μιλάω τυχαία». Πρόσθεσε, όμως, ίσως για την απαραίτητη κωμική νότα: «Μιλάω πιο συγκεκριμένα όταν έχω στοιχεία» και υποσχέθηκε ότι «αυτοί οι άνθρωποι δεν πρόκειται να αφεθούν να συνεχίσουν τη δραστηριότητά τους γιατί αποσταθεροποιούν όχι την κυβέρνηση αλλά τη χώρα».

Είναι πια φανερό, τόσο από τον θυμό του πρωθυπουργού και των υπουργών του όσο και από την επίθεση της Κυριακής, ότι η αντιπαράθεση αναρχικών και ΣΥΡΙΖΑ είναι κάτι μεγαλύτερο από το άθροισμα των «μεμονωμένων γεγονότων», όπως θα τα έλεγε ο υπουργός Τόσκας: οι αναρχικοί έχουν κηρύξει τον πόλεμο στον ΣΥΡΙΖΑ. (Τους πήρε καιρό και εκατοντάδες –ίσως χιλιάδες– μολότοφ που εκτοξεύθηκαν εναντίον του ΠΑΣΟΚ, για να καταλάβουν ότι το πραγματικό ΠΑΣΟΚ του καιρού μας είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και αυτοί το κατάλαβαν...). Γι’ αυτό η απώλεια ψυχραιμίας των κυβερνητικών. Γνωρίζουν, ενδεχομένως, πόσο περιορισμένες είναι οι δυνατότητες συνδιαλλαγής ή συνεννόησης μαζί τους και, επίσης, ότι αν αντιμετωπίσουν σοβαρά την κατάσταση, διακινδυνεύουν να εκτεθούν για τα καλά. Αυτά όμως έχουν οι φιλίες με τον υπόκοσμο και παρόμοια είναι συνήθως η κατάληξή τους...

Του Στ. Κασιμάτη  στην Κ.