Ο Καρανίκας και τα ιερά ...

Να σου πω την αλήθεια… Ψιλοβαριέμαι που σου γράφω. Χάσιμο δυνάμεων. Ετσι όπως έχετε αποφασίσει, ομαδικώς, να μας παρουσιάζετε -σ΄όλα- τη νύχτα ως μέρα και τη μέρα ως νύχτα. Τόσο που έχετε στήσει στο κεφάλι σας, έναν κόσμο μασίφ, που δεν του χωράει το «μήπως;». Θα άφηνα ακόμα μια κουβέντα σου-σας, να πάει κι αυτή στο διάβολο. Μια ακόμα μαλακία στην αρένα

Αλλά μου έθιξες τρία ιερά. Δυο που ανέφερες, τον Μπακούνιν και τους 4 Τροχούς και ένα που δεν είπες, το τσοντοπεριοδικό «Ελαφίνα». 
Διάβαζες, λέει, Μπακούνιν. Μα, όλοι τότε διαβάζαμε. Το είχε η γενιά. Γενιά «Κυριακάτικο τραπέζι». Ετσι στην κωδικοποιώ για να μην μακρηγορώ. Μεγάλη τύχη! Στο ίδιο μακρύ τραπέζι, ο ένας τραγουδούσε το «Ετίναξα την ανθισμένη αμυγδαλιά», ο άλλος προέτρεπε «Να τραγουδήσουμε και τ΄απαγορευμένα» ήτοι Θεοδωράκη, ο άλλος, ο «κομμουνιστής» της οικογένειας το έφτανε μέχρι «Τ΄αντάρτικα του Τζαβέλα» ενώ οι άλλοι τον προέτρεπαν «Να πας βρε στη Ρωσία, να δεις ελευθερίες» και η «νεολαία» χτύπαγε και ένα σέικ υπό το «Mammy Blue» στο κασετόφωνο και όλοι «Ο Γιώργος είναι πονηρός».



Συνυπήρχαμε φίλε όμορφα και τσουγκρίζαμε με στίχους Σεφέρη. Δεν κοπτόμασταν για νέους «εμφυλίους». (Πού να ξέραμε!) Και πρέπει να το μεταδώσουμε, ως πληροφορία για μας, στη τωρινή γενιά. Διαβάζαμε και πολύ! Πάρα πολύ! Από Λουντέμη «Ενα παιδί μετράει τ΄άστρα», μέχρι Σολζενίτσιν «Το σπίτι της ματρώνας», απομνημονεύαμε στίχους του Ρίτσου, βουρκώνοντας μάλιστα με το «Καπνισμένο τσουκάλι» και μελώνοντας στο «Πρωινό άστρο». Και ψαχνόμασταν στη φιλοσοφική διάσταση της πολιτικής και από τις σελίδες του Μπακούνιν. Μπακούνιν, φιλαράκο. Οντως.

Ρέα, γεννηθείσα το 1961, μεγαλοαστικής οικογένειας, ψηφοφόρων Κωνσταντίνου Καραμανλή. Πώς ξεπέταξες, πώς οικειοποιήθηκες έτσι τον Μπακούνιν; Αν τον είχες μελετήσει, αν είχε τόσο δα ξυστεί το μυαλό στα χρόνια… Θα εννοούσες την αναρχία ως πολίτευμα για ώριμους πολίτες. Που ξέρουν να τιμούν το ιερότερο αλλά και το πιο ζόρικο αγαθό, την ελευθερία. Και θα καιγότανε η ψυχή σου να βλέπεις την κατάντια της, σε «καμένα» τσογλανάκια της δεκάρας, που νομίζουν, ότι η φιλοσοφία της αρχίζει και τελειώνει με το να δείχνουν τα πουλάκια τους -λες και ζούνε με την αγωνία αν έχουν- σε αστυνομικούς και να πετάνε μολότοφ καταστρέφοντας κόπους. Και όλα αυτά, με τα χάδια του κράτους.

Ξεπέταξες επίσης και τους 4 Τροχούς σε δεξιούς αναγνώστες. Τι λες κατακαημένε; Ενα σωρό περιοδικά για αυτοκίνητα τότε στα μανταλάκια! Μη ξεχνάς, ότι η νούμερο ένα σε πωλήσεις Corolla της ΤΟΥΟΤΑ, είχε παράδοση εννέα μήνες. Μεγάλο όνειρο το αυτοκίνητο! Αλλά οι 4 Τροχοί δεν ήταν ένα ακόμα αυτοκινητιστικό περιοδικό που ζούσε από τη διαφήμιση και τα -πρόσεξέ το αυτό, μάγκα- τα «κολακευτικά», ντε και καλά, αποτελέσματα των test drive για κάθε νέο μοντέλο. Ο Κώστας Καββαθάς ήταν «τζόρας» και δεν σκάμπαζε από «τυράκια». Στο περιοδικό του ευεργετήθηκα να γράφω ως η μόνη γυναίκα για 11 χρόνια. Στις σελίδες του Αντίλογου, που σίγουρα δεν τις είχες πάρει χαμπάρι. Σελίδες «Κυριακάτικο τραπέζι». Ευλογία! Νίκος Δήμου, Σ. Καργάκος, Ζουράρις (Ναι αυτός!… Πλην άλλος), Βασίλης Βασιλικός, Ν. Μάργαρης (στήλη για την οικολογία… Τότε! Φαντάσου!) κι άλλοι, κι άλλοι. Στα χρόνια μπλε και πράσινων καφενείων, σου θυμίζω. Κι αργότερα, τότε που οι ανησυχίες του υπόλοιπου περιοδικού Τύπου είχαν φτάσει στο «100 τρόποι για να τον πάρετε από το αφτί και συγχρόνως από πίσω» και «Η Σάρα Μάρα φωτογραφίζεται για το LIFE AND EMPTY με τα παπούτσια της ντουλάπας της», εκείνος και η ηθική αισθητική των 4 Τροχών του, μόνος, χλεύαζε διαχρονικά και δεν ξιπάστηκε ούτε στιγμή.

Θυμάμαι πάντα με συγκίνηση την απάντησή του, στην απειλή μιας εταιρείας για ακύρωση του διαφημιστικού της προγράμματος, ως εκδίκηση, για μια δική μου καταγγελία ενός ελαττώματος του μοντέλου. «Ακυρώστε το διαφημιστικό σας πρόγραμμα». Σε αυτόν μαθήτευσα, φίλε! Κατάλαβες γιατί με τσάντισες να ξεπετάς έτσι τους 4 Τροχούς; «Με το Marie Claire περιοδικό για δεξιούς». Μα, πού ζούσες;… Οι 4 Τροχοί ήταν διαχρονικά νούμερο ένα σε κυκλοφορία περιοδικό επί ιδιοκτησίας και διευθύνσεως Κ. Καββαθά (και όχι βέβαια «φτωχών» διαδόχων). Σε μια χώρα που μετρήσαμε και μετράμε δήθεν «εκδότες» με πουράκλες στο στόμα και δανειοδοτήσεις και επιχορηγήσεις και δημόσια έργα και συναλλαγές κάτω από τραπέζια και πληρωμένα δήθεν τεστ και δημοσκοπήσεις. Ο Καββαθάς…. Καββαθάς!

Ασε κάτω ρε, τα ιερά. Πόσα δα, μας έμειναν; Τέλος, μου αδίκησες την «Ελαφίνα». Τσοντοπεριοδικάκι. Τόσο δα μικρό. Σε μια εποχή που μέχρι και στα βυζιά έβαζαν αστέρια… Πόσα αγόρια πετάξανε στ’ αστέρια, μ΄αστέρια! Δεν έχει φιλαράκο, «Δεξιούς», «Αριστερούς»… Εχει μόνο λαχάνιασμα! Εχει χτυπήματα από μέλη της οικογένειας στην πόρτα. «Αργείς;», «Τι κάνεις μέσα βρε;». Εχει «Ανάγκαζε!». Ούτε λέξη για τα περιοδικά αυτά; Της νιότης τα ιερά; Τόσο μικρόψυχος; Τα σκέφτηκα εγώ, αν και γυναίκα και ‘συ ούτε λέξη; Βρε, μπας και δεν σταμάτησες ποτέ την «Ελαφίνα»;

Της Ρ. Βιτάλη στο protagon.gr