Η κυβέρνηση των εντελώς βλαμμένων ...

Ειλικρινά απορώ με την έκπληξη που προκαλούν οι κυβερνητικές αγκαλίτσες με τους εθνικοσοσιαλιστές της Χρυσής της Αυγής. Και η απορία μου δεν έχει να κάνει με την ολοφάνερη κοινή έφεση στο χυδαίο λαϊκισμό και την κοινή προτίμηση στο σύνθημα αντί για το επιχείρημα. Δεν λέω ότι η έκπληξη και η πτώση από τα σύννεφα είναι ακατανόητη επειδή Συριζανέλ και Χρυσή Αυγή έχουν πολύ περισσότερα κοινά από όσα θέλουν να ομολογήσουν. Η απορία για όσους εκπλήσσονται με τη σύγκλιση (που διακαώς φαίνεται να επιθυμεί ο Παρασκευόπουλος και σιωπηλά να αποδέχεται ο αρχηγός του) οφείλεται στο ότι είναι πια ολοφάνερο πως η Ελλάδα δεν κυβερνάται από απλώς ανίκανους ή τεμπέληδες ή κουτοπόνηρους, όπως συνέβαινε μέχρι τώρα, αλλά από εντελώς βλαμμένους. Από ανθρώπους που είναι ικανοί για όλα, με τα περισσότερα από αυτά τα όλα να υπάρχει κίνδυνος να συμβούν από κάποιο εντελώς αψυχολόγητο ή εντελώς βλακώδες λάθος.



Πρωθυπουργός είναι ένας κύριος ο οποίος, ενώ έχει ξεπεράσει σε ψέμματα και τους τρεις Παπανδρέου μαζί, φέρεται σαν μια σκληρή εκδοχή του αναμάρτητου Ιησού. Ένας κύριος που ισχυρίζεται πως η εμπειρία των προηγούμενων παταγωδών αποτυχιών τον κάνει έμπειρο διαπραγματευτή. Ένας κύριος που κάθε τόσο, στα καλά καθούμενα, αρχίζει και μιλάει ελληνικά με αγγλική προφορά. Ενας κύριος που θεωρεί κολακεία να πεις δημοσίως για κάποιον υπουργό σου πως όταν τον πρωτοείδες σου φάνηκε μπούλης.

Συγκυβερνήτης είναι ένας άλλος κύριος ο οποίος, χάρη στον πρωθυπουργό του, από εδώ και μπρος θα αποκαλείται «Μπούλης». Ένας κύριος που του αρέσει να φωτογραφίζεται φορώντας στρατιωτικές στολές παρότι έχει, βιολογικά τουλάχιστον, περάσει προ πολλού την παιδική ηλικία.

Στο Υπουργείο Παιδείας, υφυπουργός είναι ένας κύριος που είπε –επί λέξει– πως δεν έχει καμία σημασία αν χαθούν μερικά νησιά γιατί αργά ή γρήγορα η Ελλάδα θα τα πάρει πίσω. Η πλήρης αδιαφορία για τις ζωές (των άλλων) που πάντα χάνονται κάθε φορά που χάνονται νησιά, ενδεχομένως να μαρτυρά μια ιδιαίτερη ψυχολογική κατάσταση. Δυστυχώς δεν είμαι ειδικός για να την ονομάσω. Σίγουρα πάντως θα υπάρχει κάποιος όρος, εκτός αν θεωρήσουμε πως το πιο κοντινό στην απώλεια νησιών είναι η απώλεια κιλών.

Υπουργός Οικονομικών είναι ένας κύριος που θέλοντας να αποκρούσει τις κατηγορίες για απομόνωση, παρομοιάζει τη χώρα και την κυβέρνηση με την Γκρέις την Κέλι και την πριγκίπισσα Νταϊάνα, δηλαδή δυο γυναίκες που βρήκαν φρικτό θάνατο σε νεαρή ηλικία.

Υπουργός Προστασίας του Πολίτη είναι ένας κύριος που θέλει να κάνει διάλογο με ανθρώπους που παρότι –βιολογικά– έχουν ξεπεράσει το 5ο έτος της ηλικίας τους, επαναστατούν καίγοντας τρόλεϊ και σπάζοντας εισόδους πολυκατοικιών της περιοχής στην οποία συχνάζουν και –στο όνομα της αμφισβήτησης– πολεμούν το μοναδικό πολιτικοοικονομικό σύστημα το οποίο επιτρέπει την αμφισβήτησή του.

Στο Υπουργείο Υγείας, υφυπουργός είναι ένας κύριος ο οποίος έχει ομολογήσει οικονομικά εγκλήματα κατά τη διάρκεια της θητείας του στην τοπική αυτοδιοίκηση, έχει μια περίεργη αντίληψη για το πόσα μέτρα κάτω από τη γη πρέπει να χώνονται οι ενοχλητικοί δημοσιογράφοι και έχει φωτογραφηθεί σε στιγμές που περιλαμβάνουν τους όρους «οπλοφορία και οπλοχρησία». Ενας κύριος, δηλαδή, που καθόλου δεν προσπαθεί να κρύψει πράγματα που άλλους τους έχουν οδηγήσει στη φυλακή. Ίσως επειδή εκείνον τον οδήγησαν σε υπουργείο.

Στο Υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας αναπληρωτής είναι ένας κύριος που αντιλαμβάνεται τη σημαία ως εθνικό σύμβολο μόνο όταν αυτή κυματίζει σε δημόσια κτίρια. Πιθανότατα επειδή αντιλαμβάνεται ως Ελλάδα μόνο το Δημόσιο και Έλληνες μόνο τους υπαλλήλους του Δημοσίου (πράγμα που, τώρα που το σκέφτομαι, δεν απέχει καθόλου από την πραγματικότητα των τελευταίων ετών... Ίσως τελικά ο Τσιρώνης να ξέρει πολύ καλά τι λέει).

Στο Υπουργείο Πολιτισμού, υπουργός είναι μια κυρία η οποία ισχυρίζεται ότι θεραπεύει κουνώντας τα χέρια της σε απόσταση 20 εκατοστών από τον σβέρκο του ασθενούς. Μοναδικό ελαφρυντικό της το ότι θεράπων και θεραπευόμενος κάθονται όπως κουρέας και κουρευόμενος, ίσως επειδή και η ίδια, κατά βάθος, καταλαβαίνει ότι όλα αυτά είναι τρίχες.

Στο Υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής υπουργός είναι ένας κύριος που, αφού διαμαρτυρήθηκε για την Αμύγδαλεζα, φρόντισε στη δικιά του θητεία οι συνθήκες διαβίωσης των μεταναστών να είναι πολύ χειρότερες.

Υπουργοί Επικρατείας είναι ένας κύριος που θεωρεί παθογένεια την αυτονομία των ΜΜΕ και ο Φλαμπουράρης.

Υπάρχει ακόμα ο Νικόλας ο Παππάς που κατόρθωσε ολομόναχος, χωρίς κανεναν λόγο και επειδή γιόλο, να στρέψει τον πρώτο σε θεαματικότητα και μάλλον φιλικό προς την κυβέρνηση τηλεοπτικό σταθμό εναντίον της.

Υπάρχει η Γεροβασίλη της οποίας οι χοροί στα μπουζούκια εν μέσω της πιο κρίσιμης διακυβέρνησης των τελευταίων δεκαετιών δείχνουν ακριβώς τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται τη λέξη ευθύνη και αν θέλετε να πάμε σε βουλευτές, νομίζω πως τα πόδια της Βαγενά, η Τως της Αυλωνίτου, η ποίηση του Κουράκη, η απέχθεια για την αριστεία του Μπαλτά, ο τρόπος με τον οποίον ο Δημήτρης ο Καμμένος μπερδεύει την Ενωμένη Ευρώπη με το Άουσβιτς, είναι αρκετά για να γίνει φανερό και στον πιο ανυποψίαστο με τι έχουμε να κάνουμε.

Εννοείται πως μπορώ να συνεχίσω με σχεδόν όλα τα μέλη της κυβέρνησης και των κοινοβουλευτικών ομάδων που τη στηρίζουν, και τι έχουν κάνει, αλλά νομίζω πως δεν υπάρχει λόγος. Αυτή η λίστα μπορεί να μην είναι πλήρης αλλά είναι αρκετή για να αποδειχθεί πως έχουμε να κάνουμε με μια κυβέρνηση που όχι απλώς δεν μπορεί, αλλά δεν έχει ούτε την πνευματική ούτε την ψυχολογική συγκρότηση προκειμένου να θελήσει να μπορέσει. Σε μια κυβέρνηση που δεν προκαλεί πια ούτε γέλιο, ούτε αποστροφή, ούτε θυμό. Σε μια κυβέρνηση που προκαλεί μόνο τρόμο, ίδιο με τον τρόμο που θα προκαλούσε στους επιβάτες ενός λεωφορείου η συνειδητοποίηση πως ο οδηγός τους είναι ένας τυφλός σίριαλ κίλερ. Και μπράβο του.

Του Μ. Βουλαρίνου στην AthensVoice.gr