Όταν αυτός που θα ήθελες να μιλάει σαν μπούλης σε λέει και κότα και λειράτη ...

Το έχω ζήσει δεκάδες φορές στο ποδόσφαιρο. Οι οπαδοί των ομάδων παραδέχονται τον αντίπαλο παίκτη. Φτάνει να είναι μαλακός. Έτσι λίγο χλεχλές. Όσο πατάει η γάτα. Για παράδειγμα οι οπαδοί του Ολυμπιακού παραδεχόντουσαν τον Χένρικσεν αλλά μισούσαν τον Κυργιάκο. Ο πρώτος ήταν κυρίζι. Ο δεύτερος ήταν επίσης καλός παίκτης αλλά δεν είχε πρόβλημα να χώσει και την εκάστοτε ψηλή. Κάτι ανάλογο σήμερα με τους οπαδούς του Παναθηναϊκού σήμερα. Δεν έχουν πρόβλημα με τον Τσόρι που ξέρει μπάλα αλλά δεν πειράζει μύγα αλλά τους τρελαίνει ο Μιλιβόγεβιτς που είναι εξ ίσου καλός παίκτης αλλά δεν έχει πρόβλημα και να την χώσει. Και η επιχειρηματολογία είναι πάντα ηθικοπλαστική. «Είναι αντιαθλητικός» σαν να έχουν μεγαλώσει με την φωτογραφία του Βαρόνου ντε Κουμπερτέν σπίτι τους ή «μειώνει την ιστορία της ομάδας». Σαν να είσαι παναθηναϊκός και να καίγεσαι μπας και στην ιστορία του Ολυμπιακού γραφτεί ότι ο Μιλιβόγεβιτς ήταν τσεκούρι. Για τον ΣΥΡΙΖΑ ο  Μιλιβόγεβιτς της ΝΔ ονομάζεται Άδωνις Γεωργιάδης.


Κατ΄ αρχήν να πω ότι δεν συμφωνώ με αρκετές θέσεις του Άδωνι. Δεν είμαι θρήσκος, ούτε εθνικιστής και δεν θα έγραφα βιβλίο «Ομοφυλοφιλία στην Αρχαία Ελλάδα. Μύθος καταρρέει.» για να αποκαταστήσω την ετεροφυλική τάξη των αρχαίων ημών προγόνων. Για την ακρίβεια δεν θα τολμούσα να γράψω βιβλίο για την Αρχαία Ελλάδα όταν για το ίδιο θέμα έχει γράψει ο JP Finlay. Από την άλλη αναγνωρίζω στον Άδωνι ότι δεν το παίζει κεντρώος, κεντροαριστερός ή κεντροδεξιός αλλά απλά δηλώνει δεξιός, όπως δεξιοί δήλωναν οι ιδρυτές του Συναγερμού, της ΕΡΕ και της ΝΔ, ότι είναι ακούραστος και ότι οι αναλύσεις του έχουν αρχή, μέση και τέλος. Τέλος ότι δεν έχει πρόβλημα να δεχτεί τις προκλήσεις από όπου και να προέρχονται. Από τον Πάνο τον Καμμένο μέχρι τον Πολάκη. Εδώ ερχόμαστε στο σημείο γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ σιχαίνεται  τον Αδωνι Γεωργιάδη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ όπως και η περισσότεροι στην αριστερά έχουν μεγαλώσει πιστεύοντας ότι το δεξιός είναι συνώνυμο του μπούλης. Είναι η αναφορά του Αλέξη Τσίπρα στην πρώτη του συνάντηση με τον Καμμένο, όταν περίμενε να συναντήσει έναν μπούλη και συνάντησε ένα λαϊκό παιδί. Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει μια δεξιά φτιαγμένη από κλώνους του Μιχάλη Λιάπη ενώ τα δικά της παιδιά τα θέλει να μεγαλώνουν στα Εξάρχεια πετώντας μολότοφ στα ΜΑΤ, μέχρι να μεγαλώσουν και να πάρουν την εξουσία.

Οι προκαταλήψεις είναι σημαντικές σε κάθε ιδεολογία. Η αμερικάνικη αριστερά είχε τρελαθεί όταν είδε ότι τον Τζο Μακ Κάρθι στην προεδρία της επιτροπής αντιαμερικανικών να μοιάζει σαν τον Τζο Γκάρφιλντ, που στις ταινίες του ’30 έπαιζε τον εργάτη. Ο ΣΥΡΙΖΑ αντίστοιχα παλαβώνει όταν βλέπει ένα δεξιό να την βγαίνει στον Παύλο Πολάκη, designated enforcer του κόμματος στην Βουλή, αποκαλώντας τον «κότα λειράτη». Κότα λειράτη ο Παύλος ‘ Ο Πολάκης, που κατασκευάστηκε με προδιαγραφές οι δεξιοί να τον βλέπουν και να κάνουν τσίσα από τον φόβο τους.

Το εύκολο συμπέρασμα θα ήταν ότι η ΝΔ χρειάζεται περισσότερους Αδωνιδες. Όμως όχι. Τα κόμματα είναι κάτι σαν τις ορχήστρες και ο αρχηγός ο μαέστρος τους. Αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε κάνει ένα κόμμα μόνο με Χατζηδάκιδες θα είχε μια ορχήστρα με 20 φαγκότα. Αν την είχε κάνει με 30 Αδώνιδες θα είχε ορχήστρα με 30 κύμβαλα. Η πιο σοφή απόφαση του Κυριάκου Μητσοτάκη ήταν να βάλει δύο αντίθετων χαρακτήρων αντιπροέδρους.

Στο ποδόσφαιρο και την πολιτική οι αντίπαλοι θέλουν να βλέπουν μόνο καλά παιδιά. Στις συγκρούσεις όμως όπως έχει πει ο Leo Durocher «Nice guys finish last».

Υ.Γ: Το designated enforcer είναι όρος στο Ice Hockey. Αναφέρεται σε παίκτη, συνήθως αναπληρωματικό, που μπαίνει στο ματς για να φοβίσει ή στην ανάγκη να σακατέψει το αστέρι των αντιπάλων. Μεγαλύτερο αστέρι στην ιστορία των designated enforcers ή goons ο Dave Schultz των Philadelphia Flyers, που οι οπαδοί του έκαναν κερκίδα στο Spectrum φορώντας ναζιστικά κράνη.

Του Α. Πανούτσου στο Liberal.gr