Σκέψεις αφελούς μέσα στη θύελλα...

Γυρίζω από την Θράκη. Εκεί που δύο θρησκείες, δύο γλώσσες, δύο πολιτισμοί, συνυπάρχουν, δύσκολα και αναγκαστικά. Η Τουρκική μειονότητα (ας αφήσουμε τον όρο «Μουσουλμανική» στην συνθήκη της Λοζάνης – Τούρκοι νιώθουν τώρα οι άνθρωποι, βοηθήσαμε κι εμείς) όπως όλες οι μειονότητες κλεισμένη στον εαυτό της, πιο φανατική στον εθνικισμό της από τους ομόφυλους στην Τουρκία. Οι Έλληνες – με ελάχιστες εξαιρέσεις, όπως το «πρόγραμμα εκπαίδευσης μουσουλμανοπαίδων» της Θάλειας Δραγώνα και της Άννας Φραγκουδάκη, που μαθαίνει Ελληνικά στα Τουρκάκια – κι αυτοί ταμπουρωμένοι στην γενική πλειοψηφία τους, απειλούμενοι και απειλούντες. Μία ατμόσφαιρα δυσπιστίας και έχθρας που κατευνάζεται μόνο από την γεύση των ωραίων ανατολίτικών φαγητών και γλυκών. (Το Larousse της Γαστρονομίας, θεωρεί την Τουρκική κουζίνα ως μία από τις μεγάλες παγκόσμιες γαστρονομικές παραδόσεις – κοντά στην Γαλλική και την Κινέζικη).



Πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος, σκέπτομαι, αν δεν υπήρχε η έχθρα και η δυσπιστία;  Όχι μόνο μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων – αλλά ανάμεσα σε όλους τους ανθρώπους. Όλοι αυτοί οι δύσμοιροι πρόσφυγες που πνίγονται στο πέλαγος, συνωστίζονται και στριμώχνονται στην Ειδομένη, είναι θύματα ενός πολύπλοκου εμφύλιου, όπου δεν ξέρεις ποιος εκφράζει τι και πολεμάει ποιους. Σιίτες, Σουνίτες, Αλεβίτες, Γκεζίντι, Κούρδοι, Τζιχαντιστές, Ιρακινοί, Ιρανοί, Σύριοι, Ρώσοι, Γάλλοι, Αμερικάνοι, Σαουδάραβες, Τούρκοι, Καταριανοί, ένα κουβάρι λαοί συμπλέκονται και εμπλέκονται και σφάζονται ανηλεώς – προς τι; Ο καθένας έχει άλλο στόχο: ο δικτάτορας (δεύτερης γενιάς) να παραμείνει στην εξουσία, η αντιπολίτευση (και οι Αμερικάνοι) να τον ρίξουν, οι Τζιχαντιστές να επιβάλουν παντού το απόλυτο κράτος του Αλλάχ, οι Κούρδοι να φτιάξουν κάποια πατρίδα, οι Τούρκοι να τους εμποδίσουν, οι Ρώσοι να οχυρώσουν τις βάσεις και τα προπύργιά τους… Χάος!

Είμαι αφελής, σίγουρα, αλλά πάντα αναρωτιόμουν γιατί οι άνθρωποι διαλέγουν το μεγαλύτερο κακό. Διότι χειρότερο από τον πόλεμο δεν υπάρχει: όλοι στο τέλος χάνουν, άλλοι περισσότερα – κι άλλοι λιγότερα. Ζούμε με σημαίες και εμβατήρια και πεθαίνουμε ένδοξα για την πατρίδα. Καλλιεργούμε έχθρες και «προαιώνια μίση» ώστε να είμαστε πρόθυμοι να πάμε κάποτε, ως πρόβατα επί σφαγήν. Θυσιάζουμε τη ζωή «μέγα καλό και πρώτο» για έννοιες αφηρημένες που μπορεί και να μην ισχύουν. «Γι ένα πουκάμισο αδειανό, για μιάν Ελένη» έγινε και ο δεκάχρονος Τρωικός πόλεμος…

Του Ν. Δήμου στο doncat.blogspot.gr