Εγερτήριο Τσίπρα για την Ευρώπη...

Ο Φλωμπέρ, κάπου άκουσα, ήθελε να γράψει ολόκληρο μυθιστόρημα για το τίποτα.
Ιδού μία φωτογραφία που κατορθώνει να το συλλάβει...

Η Ευρώπη δεν έχει να φοβάται τίποτε από τη δική του Ελλάδα. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η φωνή της λογικής. Είναι το εγερτήριο που θα βγάλει την Ευρώπη από το μούδιασμα και την παθητικότητά της. Αυτά τα ωραία και καθησυχαστικά είπε προ ημερών ο Αλέξης Τσίπρας, απευθυνόμενος μέσω της Corriere della Sera προς τους Ευρωπαίους. Και είναι πολύ σοβαρά αυτά που είπε – αν εξαιρέσουμε, βέβαια, το κρύο αστειάκι για τον ΣΥΡΙΖΑ ως φωνή της λογικής.

Εγώ, πάντως, τον πιστεύω. Πείθομαι από τους λόγους του ότι η Ευρώπη δεν έχει να φοβάται τίποτε από την Ελλάδα του Τσίπρα. Διότι αυτή η Ελλάδα δεν ενδιαφέρεται να είναι στην Ευρώπη. Συνεπώς, γιατί η Ευρώπη να φοβάται αν ο εξυπνότερος λαός του κόσμου αποφασίσει (και μάλιστα δημοκρατικά) να αποχαιρετήσει την Ευρώπη για να δοκιμάσει να κάνει τη χώρα του σοσιαλμπανανία λατινοαμερικανικού τύπου;
Αντιθέτως, από τη συγκεκριμένη οπτική γωνία, η απειλή του ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ), όπως πολύ σωστά επισημαίνει ο Τσίπρας, είναι «εγερτήριο» για την Ευρώπη. Προφανώς, για να ξυπνήσει και να παρατήσει την Ελλάδα στην τύχη της. Την αλήθεια λέει, λοιπόν, με τον τρόπο του ο Τσίπρας. Αλλο αν εμείς δεν θέλουμε να τον ακούσουμε...

Σαλονικιώτικο Downton

Φαντασθείτε τον χώρο και τις μνήμες των περασμένων μεγαλείων που ανακαλεί: βρισκόμαστε στη Θεσσαλονίκη, στο Διοικητήριο! Ο Υμάθ Γιώργος Ορφανός, αγέρωχος, ευθυτενής και μονίμως χαμογελαστός, δέχεται τις ευχές των προυχόντων για το νέο έτος. Βλέπουμε πρώτο και καλύτερο τον μητροπολίτη Ανθιμο με την περίτεχνη αρχιερατική γκλίτσα του. Παρακάτω, μας θαμπώνει η λάμψη των Κων. Γκιουλέκα και Στ. Καλαφάτη, ενώ από το βάθος προβάλλει εκθαμβωτική η formidable και, ασφαλώς, πασίγνωστη Αθηνά Αηδονά. Κοιτάς παραδίπλα και σε τυφλώνει η λάμψη των διασήμων της τιμής και των μεταλλίων της αξιοσύνης: ο αντιστράτηγος Λεοντάρης Ηλίας του Γ΄ Σώματος, ο υποστράτηγος Χονδρός Βάιος της Αστυνομίας. Λίγο πιο κάτω ένας κοντός, τετράγωνος τύπος, με το κλαψιάρικο ύφος του αδικημένου, που η φυσιογνωμία του σου θυμίζει κάτι απροσδιόριστα γελοίο – δεν είναι ο Νίκος Ξανθόπουλος, είναι ο Παναγιώτης Ψωμιάδης, παλαιός πολιτικός και πλέον κοσμικός. Δεν προλαβαίνεις να θαυμάσεις τον Ψωμιάδη και, ιδού, στέκεται μπροστά σου ο ίδιος ο Ερωτόκριτος Θεοτοκάτος! (Πρόεδρος του Συλλόγου Πολυτέκνων νομού Θεσσαλονίκης «Οι Αγιοι Πάντες», για όσους δεν τον γνωρίζουν...) Ποιον να αναφέρεις και ποιον να παραλείψεις, όταν ολόκληρη η Θεσσαλονίκη του νεοβυζαντινού γκλάμουρ ήταν εκεί στο Διοικητήριο, για να ευχηθεί στον Υμάθ Ορφανό;

Ισως αναρωτηθείτε, φαντάζομαι, γιατί σας τα λέω όλα αυτά, που ούτως ή άλλως είναι και μπαγιάτικα. Τι σημασία έχουν, όταν σε δύο εβδομάδες από σήμερα έρχεται ο ΣΥΡΙΖΑ; Ναι! Μπορεί να έρχεται ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ζήσαμε μεγάλες στιγμές σε αυτή τη χώρα και πρέπει να τις θυμόμαστε στους σκοτεινούς καιρούς που πλησιάζουν...

Ε ρε γλέντια!

Στις 19 του μηνός ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ (κατεβάζει άνετα 14 μπουκάλια κρασί σε μία μέρα, σύμφωνα με τον ίδιο) εμφανίζεται στο Μέγαρο Μουσικής, όπου θα διαβάσει (αυτό τουλάχιστον ελπίζουν οι διοργανωτές της εκδήλωσης...) αποσπάσματα από τις «Εξομολογήσεις» του Αγίου Αυγουστίνου. Πρόκειται για ένα κείμενο του 5ου μ.Χ. αιώνα, το οποίο, πέρα από τη θεολογική αξία του, κατέχει αξιοσημείωτη θέση στην ιστορία γραμμάτων στη Δύση, καθώς συμβαίνει να είναι ένα πρώιμο δείγμα αυτοβιογραφίας.

Προφανώς, τα αποσπάσματα που θα διαβάσει ο Ντεπαρντιέ θα ανήκουν στο κομμάτι των «Εξομολογήσεων» όπου ο Αυγουστίνος περιγράφει τον έκδοτο εις τας ηδονάς και τας απολαύσεις βίον του, προτού μεταστραφεί στον χριστιανισμό χάρη στο κήρυγμα του Αγίου Αμβροσίου. Αυτό σημαίνει ότι, αν η τύχη το θέλει και ο Ντεπαρντιέ στέκεται στα πόδια του εκείνη τη βραδιά στο Μέγαρο, η προσέγγισή του στον βίο ενός μετανοήσαντος ασώτου θα έχει ενδιαφέρον.

Περισσότερο ενδιαφέρον, ασφαλώς, θα έχει η βραδιά εάν ο Ντεπαρντιέ είναι ντίρλα και αρχίσει τα γνωστά: να ρεύεται, να ξερνοβολάει, να γρυλλίζει σαν γουρούνι που το σφάζουν. Διότι, στην περίπτωση αυτή, η παράσταση θα είναι ένα μοναδικό και ίσως ανεπανάληπτο έργο σύγχρονης τέχνης...

Προς «μεσαίο χώρο»

Ηταν ατυχές ότι πέρασε εντελώς απαρατήρητο το μόνο άξιο λόγου στοιχείο από την ίδρυση του κόμματος Ριζοσπαστικός Εθνικός Συναγερμός (ΡΙΖ.Ε.Σ.). Συγκεκριμένα, το κόμμα που θεωρείται πνευματικό τέκνο του Τάκη Μπαλτάκου και, επομένως, τοποθετείται κάπως δεξιότερα του Καμμένου, αλλ’ οπωσδήποτε αριστερότερα του Μιχαλολιάκου, του Φύρερ και του Τζένγκις Χαν, πραγματοποίησε άνοιγμα (ποιος θα το έλεγε...) στον μεσαίο χώρο. Διότι το σύμβολο του κόμματος είναι το ιωνικού ρυθμού κιονόκρανο και όχι το δωρικό – ούτε βέβαια το παρδαλό κορινθιακό. Κρίμα που ένας συμβολισμός κάθε άλλο παρά βαρύς ή δυσνόητος δεν εκτιμήθηκε όπως του άξιζε. Η παράλειψη πρέπει να αποδοθεί, φαντάζομαι, στη γενικότερη υποχώρηση της κλασικής παιδείας...

Ενδιαφέρουσα ειρωνεία

Εξαιτίας της μεταγραφής Γκερέκου στη Ν.Δ., ο Βενιζέλος έθεσε στον Σαμαρά ζήτημα «αισθητικής». (Από μόνη της, ώς εδώ, η προηγούμενη φράση είναι ένα ολοκληρωμένο αστείο – αλλά τέλος πάντων...) Την επομένη ακριβώς, ο Τσίπρας έδωσε προσωπικώς (μέσω τηλεφώνου) το χρίσμα στη Ραχήλ Μακρή, για να είναι υποψήφια του ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ) στην Κοζάνη. Μπροστά στο τερατώδες, αυτομάτως η υπόθεση Γκερέκου ήλθε στις πραγματικές διαστάσεις της: κάτι τρέχει στα γύφτικα! Μάλλον η Αντζελα με τα τακούνια θα είναι...

Ασχετο αλλά ειλικρινές

Είδα στο φύλλο της Παρασκευής επιστολή αναγνώστη υπό τον εύστοχο τίτλο: «Γιατί σιωπούν οι πνευματικοί ηγέτες;». Πρόσεξα ότι την υπέγραφε ο Δρ Παν. Φούγιας και σκέφθηκα: «Πού βρίσκεται, αλήθεια, ο Σπύρος Βούγιας;».

Ετοιμος να παίξει

Εξοχο το σύνθημα με το οποίο ο Ευριπίδης «όλα είναι θέμα παιδείας» Στυλιανίδης συνεγείρει τους πολυπληθείς φίλους του! Από πάνω, με μικρά γράμματα, διαβάζουμε τη λέξη «Ροδόπη», από κάτω το όνομά του και, ενδιαμέσως, με μεγαλύτερα γράμματα, τη φράση «θα παίξει ρόλο...». Φράση η οποία λειτουργεί σαν προβολέας, ο οποίος ξαφνικά φωτίζει για τους ψηφοφόρους ένα δρόμο που οι καημένοι, μέσα στην τύφλα της απόλυτης ασημαντότητάς τους, δεν μπορούν καν να τον φαντασθούν. Ενα δρόμο όμως, τον οποίο ο Θεός, η Μοίρα, η Ιστορία και το Εθνος (καμία σχέση με την ομώνυμη εφημερίδα) τον βλέπουν καθαρά. Είναι ο δρόμος που οδηγεί τον Στυλιανίδη στην πρωθυπουργία της Ελλάδος και ίσως ακόμη ψηλότερα. Μέχρι να εκπληρωθεί όμως το πεπρωμένο, ας είμαστε μετρημένοι. Είναι βέβαιον ότι κάτι θα παίξει ο Ευριπίδης. Να είναι ρόλος; Ιδωμεν...
Φαληρεύς από την Κ. της Κυριακής