Η ψήφος εμπιστοσύνης, η απουσία του πρωθυπουργού και η Ντόρα...

Η απουσία ενός πρωθυπουργού από την Βουλή είναι ομολογώ κάτι το οποίο δεν μπορώ εδώ και πολλά χρόνια να κατανοήσω.
Από την στιγμή που το σύστημα μας είναι τέτοιο. Δηλαδή ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί είναι και μελή της Βουλής , τότε όλοι ( με πρώτον τον εκάστου πρωθυπουργό) οφείλουν να ακολούθου τους κανόνες αυτού του συστήματος. Ενός συστήματος με βάσει το οποίο εκλέγονται, ενός συστήματος που όπως φαίνεται τους αρέσει γιατί σε αντίθετη περίπτωση θα το άλλαζαν.
Δεν μπορούν δηλαδή να είναι « και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλακα», που έλεγαν παλιά.

Δυστυχώς όμως φαίνεται ότι τις τελευταίες δεκαετίες οι πρωθυπουργοί ( και βέβαια πολλοί , παρά πολλοί υπουργοί) ξεχνούν την Βουλή και πηγαίνουν εκεί μόνον όταν είναι υποχρεωτικό. Δηλαδή στις προ ημερησίας διατάξεως συζητήσεις και τις ψηφοφορίες.
Ο Α Παπανδρέου την δεκαετία του 80, πήγαινε στην Βουλή μόνον όταν ήταν έτοιμος να κάνει  επίθεση στην ΝΔ  ή να δημιουργήσει θέμα με κάποια δήλωση η ανακοίνωση του.
Ο Κ Σημίτης, παρά το ότι σε πολλές από τις ερωτήσεις προς τον πρωθυπουργό πήγαινε στην Βουλή , δεν μπορεί κανεις να τον πει και τον πιο φανατικό κοινοβουλευτικό.
Κώστας Καραμανλής και Γ Παπανδρέου , μάλλον «κουραστικό» έβλεπαν το ‘ πέρασμα τους « από την Βουλή.
Μόνον ο Κ Μητσοτάκης, όντας κλασσικός κοινοβουλευτικός πολιτικός, ήταν εκεί πολλές ώρες και ως πρωθυπουργός.

Διαστροφή και γελοιότητα...

Τα φορολογικά γεράκια του Υπουργείου Οικονομικών εφευρίσκουν τώρα νέους φόρους.

Το πήραν πίσω – αν το πήραν- αλλά αυτό δεν αλλάζει την εικόνα αυτής της κυβέρνησης. Η απόπειρα να φορολογηθούν οι παροχές σε είδος, προέρχεται από ένα συνδυασμό διαστροφής και γελοιότητας. Ενδεχομένως και αυτοκαταστροφής, αλλά αυτό είναι δικό τους πρόβλημα.

Για τη διαστροφή ίσως πρέπει να ζητηθούν οι υπηρεσίες ειδικών μήπως και τη θεραπεύσουν -η επιστήμη έχει προοδεύσει. Τη γελοιότητα θα αναλάβουν οι επιθεωρήσεις στο θέατρο και οι σατυρικές εκπομπές στην τηλεόραση. Από αυτή την άποψη, η κυβέρνηση μπορεί να αποβεί και χρήσιμη για την κοινωνία: θα την ψυχαγωγήσει.

Κατά τα λοιπά, άβυσσος η ψυχή του υπουργού Οικονομικών. Πώς να εξηγηθεί ότι οι υπηρεσίες του εξαντλούν την εφευρετικότητά τους στην ανακάλυψη απίστευτων νέων μεθόδων φορολογίας των νομίμων φορολογούμενων; Γιατί γι' αυτούς πρόκειται.

Η Βραζιλία και ο Τιριρίκα...

Τιριρίκα...

Ανάμεσα στην Κεντροαριστερή πρόεδρο Ντίλμα Ρούσεφ, εκλεκτή και διάδοχο του Λούλα στην ηγεσία του Κόμματος των Εργατών και τον Σοσιαλδημοκράτη Αέσιου Νέβες θα διεξαχθεί ο δεύτερος γύρος των προεδρικών εκλογών στη Βραζιλία, καθώς η Μαρίνα Σίλβα βρέθηκε τελικά στην τρίτη θέση και απέτυχε να αγγίξει το όνειρο να γίνει η πρώτη μαύρη πρόεδρος της χώρας.

Το δίλημμα για τα 142 εκ. των ψηφοφόρων της χώρας παραμένει: Να επιλέξουν ανάμεσα σε ένα κοινωνικό κράτος με ελλείμματα (και όλους τους κινδύνους που συνεπάγεται αυτή η επιλογή) και σε μια προσπάθεια για επανεκκίνηση της βραζιλιάνικης οικονομίας, της οποίας οι προοπτικές είναι εξαιρετικά ζοφερές.

Το ΑΕΠ έχει υποχωρήσει, η ύφεση βαθαίνει, ο πληθωρισμός ανεβαίνει και τα δημοσιονομικά πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο.

Ονόματα κύριε Δραγασάκη!

Την τακτική της λάσπης στον ανεμιστήρα επέλεξε ο ΣΥΡΙΖΑ για να παρουσιάσει το σόου του στη Βουλή και το έκανε δυστυχώς μέσω ενός υποτιθέμενου σοβαρού πολιτικού ο οποίος έχει και τον θεσμικό ρόλο του αντιπροέδρου της Βουλής. Ο Γιάννης Δραγασάκης έβαλε φωτιά στη συζήτηση για την ψήφο εμπιστοσύνης κάνοντας αστήρικτες καταγγελίες, όπως συνηθίζουν να κάνουν στον ΣΥΡΙΖΑ. Στοχοποίησε μάλιστα τον πρωθυπουργό λέγοντας: «Σήμερα αρκεί ένας επιχειρηματίας, ένας μεγαλοεκδότης, ένας φίλος του πρωθυπουργού να πάρει ένα τηλέφωνο για να ακυρωθεί ένα πρόστιμο, για να αλλάξει ένας νόμος».

Κι έμεινε εκεί, χωρίς να πει ονόματα, χωρίς να δώσει στοιχεία προκαλώντας αναταραχή στη Βουλή. Ποιους εννοούσε; Ποιων τα πρόστιμα διαγράφηκαν; Έχει ο πρωθυπουργός εμπλοκή σε κάτι τέτοιο; Λάσπη κι ότι βγει.

Όταν μιλάμε για κατευθυνόμενη δημοσιογραφία...

Αυτό εννοούμε...

Και αυτό...

Ο Βολταίρος, ο 'Αδωνις και ο Σύριζα...

Ορισμένες λεπτομεριες, (ας τις χαρακτηρίσουμε έτσι) δείχνουν πολλές φόρες και σε πολλά ζητήματα πλευρές που δεν είναι ορατές με την πρώτη ματιά.
 Και αυτό αφορά , πρόσωπα , αλλά και συλλόγους, κόμματα και γενικότερα, ομάδες προσώπων.
 Και από αυτά τα μικρά πράγματα , μπορεί ο καθένας να βγάλει ορισμένα συμπεράσματα και να εξηγήσει συμπεριφορές αλλά και να προβλέψει καταστάσεις και συμπεριφορές.
 Δυστυχώς οι περισσότεροι δεν το κάνουμε, (όπως για παράδειγμα δεν διαβάζουμε «τα ψιλά γράμματα» στις συμβάσεις για τις  πιστωτικές κάρτες) και μετά βρισκόμαστε προ εκπλήξεων. Είναι όμως αργά πια. Και μερικές φορές τα πράγματα δεν  μπορούν να γυρίσουν πίσω. Τουλάχιστον χωρίς κόστος.