Να σταματήσει η απαξίωση...

«Μαυρογιαλούρος». Ενα ακόμη δημοσιογραφικό κλισέ, που όπως όλα της κατηγορίας του κακόπαθε και από την αδόκιμη  πολυχρησία ετών κατάντησε να σημαίνει άλλο απ’ αυτό που ο Αλέκος Σακελλάριος είχε κατά νου, όταν σκιαγραφούσε τον ομώνυμο υπουργικό χαρακτήρα στο «Ζητείται φιλότιμο».

Στην τρέχουσα δημοσιογραφική αργκό, το «Μαυρογιαλούρος» χρησιμοποιείται με ασύγγνωστη επιπολαιότητα, προκειμένου να απαξιωθεί ο παράσπονδος πολιτικός, να στιγματιστεί ο υπουργός-προστάτης της εκλογικής πελατείας του, ο υποτακτικός στα διάφορα ποικιλώνυμα συμφέροντα, σε αντιδιαστολή με τον πολιτικό - υπηρέτη του δημόσιου συμφέροντος και προ­αγωγό του κοινού καλού. Σιγά σιγά έπαψε να είναι ένα όνομα, ένα επίθετο. Εγινε ιδιότητα…
Μικρό το κακό, εάν η παρανόηση «σημαίνοντος - σημαινόμενου» του Σακελλάριου σταματούσε στους λειτουργούς της… 4ης εξουσίας. Το πολύ πολύ να προκαλέσουν τους καγχασμούς ακροατών και αναγνωστών τους και τη λοιδορία τους επ’ αγραμματοσύνη…
Τελευταία, στην ευκολία των δημοσιογραφικών κλισέ προσχώρησε και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης για να στηλιτεύσει με το «Μαυρογιαλούρος», κι όλους τους απορρέοντες απ’ αυτό επιθετικούς προσδιορισμούς, τους πολιτικούς αντιπάλους του και πρωτίστως το κυβερνητικό αρχηγικό δίδυμο και τους υπουργούς. Φευ, όμως.

Ο Ανδρέας Μαυρογιαλούρος του 1965, δεν είναι ο Ανδρέας… του 2014. Εκείνος ο, τόσο μακρινός για τα σημερινά δημόσια ήθη, Ανδρέας είχε μπέσα και φιλότιμο. Αρνήθηκε να γίνει οπαδός των οπαδών του, όμηρος των αχρείων κομματαρχών του, πάτρωνας των ψηφοφόρων του κόμματος… Οταν διαπίστωσε τα ημαρτημένα, τα δύσοσμα έργα του περίγυρού του, δεν αναζήτησε άλλοθι. Εφτασε την αυτοκριτική του σε ύψος περιωπής, αδιανόητης για τα σημερινά μέτρα, παραιτούμενος του υπουργικού θώκου.

Ο Ανδρέας… του 2014 είναι εξοπλισμένος, όπως και ο προκάτοχός του, με ένα νόμο, τον 4009/2011, ο οποίος ψηφίστηκε με μια… θηριώδη, ανεπανάληπτη πλειοψηφία 270 βουλευτών. Αντί να ανασκουμπωθεί και να δρομολογήσει την πιστή εφαρμογή και τήρησή του, μήπως και αρχίσει η ανάταξη των ΑΕΙ, μήπως και αρχίσει να βγαίνει η χώρα από το τέλμα -αφού η Παιδεία και η ουσιαστική εκπαίδευση είναι η μόνη βάσιμη ελπίδα για το δύσμοιρο τόπο- εισηγείται κι απεργάζεται τρόπους περαιτέρω απαθλίωσης των ήδη απαξιωμένων πανεπιστημίων. Και δεν βρίσκεται ένας. ΕΝΑΣ να τον σταματήσει, πριν όλα γίνουν στάχτη και μπούλμπερη… Ναι. Και το 1965 ήταν μια πολύ δύσκολη χρονιά. Με τη βασιλική εκτροπή, το παλατιανό πραξικόπημα και την αποστασία που ανέτρεψε μια κυβέρνηση κι έναν πρωθυπουργό του 53%. Αλλά τότε υπήρχαν και Μαυρογιαλούροι να υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον. Οχι μόνον οι αποστάτες… Τώρα, το 2014, η χώρα έχει πλεόνασμα… σοβαρών πολιτικών, αλλά δυστυχώς της λείπει ο Μαυρογιαλούρος. 

Tου Δ. ΧΑΤΖΗΔΗΜΗΤΡΙΟΥ από τη «Ναυτεμπορική