Ποιος κάνει κουμάντο στα Ελληνικά Πανεπιστήμια...

Να συμφωνήσουμε ότι δεν είναι.. πολιτικώς ορθό στην Ελλάδα τουλάχιστον, να αναμειγνύουμε την Αστυνομία στα ζητήματα της Ανώτατης Εκπαίδευσης.

Να συμφωνήσουμε ότι θα προκαλούσε πολιτικό κόστος μια απόφαση περί επιστράτευσης των διοικητικών υπαλλήλων στα ΑΕΙ, οι οποίοι αρνούνται την εφαρμογή της διαθεσιμότητας που σημαίνει και την αξιολόγηση τους.

Να συμφωνήσουμε από την άλλη ότι στα μικρότερα και μεγαλύτερα διεθνή Πανεπιστήμια, όπου κατά χιλιάδες σπουδάζουν ελληνόπουλα, ιδιωτική ή και δημόσια αστυνομία αναλαμβάνει την φρούρηση της Πανεπιστημιούπολης.

Άρα η αστυνομία βρίσκεται εκεί προκειμένου στις αίθουσες διδασκαλίας, στα αμφιθέατρα, στις βιβλιοθήκες, στους χώρους ξεκούρασης του φοιτητόκοσμου να προστατεύεται η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, των απόψεων, των αντιλήψεων από κάθε εισβολέα που θα επεδίωκε να διαταράξει την εύρυθμη λειτουργία του πανεπιστημίου.

Αυτές θα πείτε είναι διαπιστώσεις στις οποίες θα συμφωνούσαν οι περισσότεροι. Άλλωστε συμβαίνουν.. αλλού και με την προσφιλή μας αντίληψη, οτιδήποτε συμβαίνει εκτός ελληνικής πραγματικότητας δεν μας ενδιαφέρει και πολύ..

Πάμε τώρα στα δύσκολα:


Αντιθέτως, στον τόπο μας έχει.. κάρτα ελεύθερης εισόδου στα ΑΕΙ κάθε ομάδα που αναλαμβάνει να υπερασπιστεί ή παρουσιάζεται αυτοκλήτως ως αλληλέγγυα σε κάθε θιγόμενο. Καμμία διοίκηση δεν θα είχε αντίρρηση να αποδεχθεί τον αντίλογο από μια ομάδα υπεράσπισης υπό κάποιες προϋποθέσεις συμβατές με τον δημοκρατικό τρόπο αντίδρασης και διαμαρτυρίας. Διοίκηση με την ευρεία έννοια. Με την ειδική, όταν πρόκειται για πρυτανική, η ιστορία γίνεται πιο περίπλοκη. Ο νόμος Διαμαντοπούλου είναι γεγονός ότι προκαλεί ανατροπές στον τρόπο εκλογής των πρυτάνεων κάτι που καθόρισε την στάση τους στο θέμα των διοικητικών υπαλλήλων.

Το πρόβλημα σε αυτές τις περιπτώσεις παρουσιάζεται όταν η υπερασπιστική ομάδα υποκαθιστά την διοίκηση και αναλαμβάνει.. δράση προκειμένου να συνετίσει τους διαφωνούντες με την αντίληψη και και τα επιδιώξεις της. Με τα χρόνια, οι δυναμικές μειοψηφίες έχουν αποκτήσει ευχέρεια δράσης μέσα σε ένα κατά τ´ άλλα δημοκρατικό περιβάλλον που όμως βάλλεται πανταχόθεν.

Στην στρεβλή μεταπολιτευτική λειτουργία του κράτους εμπεδώσαμε δυστυχώς να θεωρούμε ότι είναι πράξη μη πολιτικώς ορθή η πρόσκληση της αστυνομίας για την περιφρούρηση του πανεπιστημίου και ταυτοχρόνως αποδεχόμαστε ότι μειοψηφίες μπορούν με εκφοβισμό και απειλές να κρατούν κλειστές τις πόρτες του Ιδρύματος.

Προφανώς πολλοί διαφωνούν με τον παραλογισμό, αλλά λίγοι ίσως ελάχιστοι θα αντιπαρατίθενταν για να ανοίξουν τις πόρτες του πανεπιστημίου. Ορθώς. Δεν είναι δουλειά τους. Και προπάντων όταν τέτοιες ενέργειες είναι δυνατόν να πυροδοτήσουν βία.

Από την άλλη όμως, υπάρχουν ενδιαφερόμενοι που θα ήθελαν ευχαρίστως να αναλάβουν δράση. Μόνο που ανήκουν στην αντίθετη ιδεολογική πλευρά. Τους έχουμε δει να υποδύονται το ρόλο του υποτιθέμενου αγανακτισμένου πολίτη... Είναι οι επικριτές της δημοκρατικής λειτουργίας που καταλογίζουν αμέλεια, αδιαφορία, αδράνεια στις αρχές ως προς την πολυετή μη αντίδραση τους. Δεν έχουν άδικο ως προς την αδράνεια που πράγματι επέδειξε διαχρονικά το Κοινοβούλιο και η πολιτική τάξη στη διοίκηση του τόπου όμως δεν θα τους αναθέταμε τη διαχείριση του ζητήματος..

Διερωτάται όμως κάθε καλόπιστος πολίτης:

Αλήθεια ποια είναι τα εργαλεία μιας δημοκρατικής διακυβέρνησης όταν προσπαθεί να σταματήσει μια πολύμηνη απεργία συνδυασμένη με κατάληψη, όπως αυτή που συμβαίνει στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών; Κι ας μην συμφωνούν με την απεργία όλοι οι εργαζόμενοι, παρότι υποχρεώνονται από την συνδικαλιστική τους ηγεσία να ψηφίσουν δια βοής κι όχι με ψήφο στην κάλπη. Εννοείται πως με την ανάταση των χεριών σε μια ψηφοφορία δεν τολμούν οι διαφωνούντες να εκφραστούν ελεύθερα..

Εαν συμφωνούμε συνεπώς οτι δεν θα εμπλέξουμε αστυνομία και επιστράτευση δεν διατίθεται κανένα εργαλείο που μπορεί να ξεκλειδώσει το αδιέξοδο στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Παρά μόνο η απόφαση των ίδιων των εργαζομένων να σταματήσουν την απεργία τους.

Γιατί όμως δεν ψηφίζουν με κάλπη στη συνέλευση τους; Διότι με την επέλαση του ΠΑΣΟΚ στον συνδικαλισμό κατά την τριακονταετία σε συνδυασμό, με τον μιμητισμό της ΝΔ και με την ανοχή της Αριστεράς οι εργαζόμενοι απώλεσαν ένα ουσιαστικό δικαίωμα. Να συμμετέχουν στις διαδικασίες του σωματείου οι εγγεγραμμένοι και οι αποφάσεις να λαμβάνονται επί των παρόντων με ακριβείς καταλόγους μελών, φυσικά κατόπιν ψηφοφορίας. Με την πάροδο του χρόνου καθώς ο συνδικαλισμός μετατρεπόταν σε κρατικοδίαιτο, όπως και η επιχειρηματικότητα, επήλθε η ισοπέδωση στις δημοκρατικές διαδικασίες. Έτσι η ΔΑΠ, με ένα και μόνο ετήσιο προσκλητήριο νικά στις φοιτητικές εκλογές χωρίς πχ να σκάει αν οι δικοί της θα κερδίσουν μια συνέλευση για την οποία κανείς δεν ενδιαφέρεται.

Το θέμα μπορεί να μην είναι το μείζων του Πανεπιστημίου. Ταλαιπωρεί όμως το ΕΚΠΑ επί δυόμιση μήνες.

Για να μην παρεξηγηθώ: Στη διάρκεια της διαμαρτυρίας των διοικητικών υπαλλήλων έπαιξαν ρόλο τόσο ο Πρύτανης Θ. Πελεγρίνης, όσο και ο υπουργός Παιδείας Κ. Αρβανιτόπουλος. Ο πρώτος αρνήθηκε να διαχειριστεί την απεργία κινούμενος από προσωπικά κίνητρα που σχετίζονται με την αντίδραση του στο νέο νόμο των ΑΕΙ. Ο δεύτερος κινήθηκε με χαρακτηριστική καθυστέρηση και ανεπάρκεια. Ο κ. Αρβανιτόπουλος δεν έχει δικαιολογήσει γιατί επέλεξε να θέσει σε διαθεσιμότητα τους διοικητικούς των 8 μόνο από τα 22 ΑΕΙ.

Υπήρξαν παρωχημένοι οι χειρισμοί τους. Οι αποφάσεις που σχετίζονται με την εργασία, την αξιολόγηση ή και την απόλυση προσωπικού είναι προφανώς δύσκολες. Σε συνδυασμό με την αναδιάταξη και την μεταρρύθμιση στο Πανεπιστήμιο που είναι ζητούμενο από την κοινωνία υποχρεώνει τους διοικούντες σε σοβαρότητα, τόλμη και αποφασιστικότητα. Δεν έχει αυτά τα χαρακτηριστικά ο υπουργός Παιδείας κ. Κ. Αρβανιτόπουλος. Ο Πρύτανης Θ. Πελεγρίνης έχρισε τον εαυτό του απεργό και άρα έχοντας λάβει θέση εξαρχής δεν θα μπορούσε να συμβάλλει στην επίλυση της απεργίας.

Έγιναν και οι δύο μέρος του προβλήματος. Κι αν ακόμη η απεργία τερματιστεί, που θα γίνει κάποια στιγμή, κι αν ακόμη το διάστημα των πέντε ημερών που απομένει έως τις διακοπές των γιορτών χαρακτηριστεί..εξάμηνο, η επόμενη στιγμή στο Πανεπιστήμιο προφανώς με τους δύο μοιραίος πρωταγωνιστές δεν μπορεί να έρθει...

Του Άρη Πορτοσάλτε από το Blog του