Ποιους ωφελεί η σπατάλη ...

Παρά το ότι η πτώχευση της Ελλάδας φαίνεται να αποτρέπεται προς το παρόν µε νέα δανεικά απότηνΕυρωπαϊκή Ενωση και το ΔΝΤ αλλά µε ταπεινωτικούς και επώδυνους όρους, το πολιτικό µας σύστηµα εξακολουθεί να σκέφτεται και να συµπεριφέρεται ως να µην έχει συµβεί η καταστροφή µε δική του κύρια ευθύνη. Οι δε πολίτες, απληροφόρητοι ή παραπληροφορηµένοι, παρασύρονται εύκολα από λαϊκιστές και συντεχνίες, ενώ δεν βλέπουν πια οποιαδήποτε ελπίδα φωτός για το αύριο και χωρίς να είναι σε θέση να προτείνουν και να επιβάλουν κάτι άλλο συµφερότερο για τη χώρα και το κοινωνικό σύνολο. Και ενώ προσδοκάται να προκύψει κάτι θετικό από την ειρηνική προς το παρόν εξέγερση των «αγανακτισµένων πολιτών», η σπάταληδιαχείριση των πενιχρών δηµόσιων πόρων και των δανεικών συνεχίζεται. Και τα κόµµατα εξουσίας περιορίζονται απλώς σε υποσχέσεις περιορισµού της, χωρίς εµπράκτως νατο εννοούν.

Και είναι τόσο ασυγκράτητα στη σπατάλη ώστε παρά τις γενναίες επιχορηγήσεις τους από τον κρατικό προϋπολογισµό (δηλαδή από τα λεφτά των φορολογουµένων), να καταφεύγουν και σε δανεισµό τον οποίο θα κληθούµε φυσικά να εξοφλήσουµε εµείς οι φορολογούµενοι. Αν όντως είναι ειλικρινείς οι προθέσεις τους για τον περιορισµό της σπατάλης, να τους υποδείξει για πολλοστή φορά η στήλη συγκεκριµένες εστίες σπατάλης, στις σοβαρότερες µάλιστα από τις οποίες αποφεύγεται κάθε αναφορά καθώς τον χορό τον σέρνουν όχι µόνο οι βουλευτές και οι κυβερνήσεις, αλλά και θεσµοί όπως τα κόµµατα της Αριστεράς και οι συνδικαλιστές.

* Ξεκινώ υπενθυµίζοντας τη σπάταλη σύνθεση της κυβερνήσεως (50 υπουργοί και υφυπουργοί, όταν σχεδόν σε όλες τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες ο αριθµός τους δεν υπερβαίνει τους 25). Ενας ανασχηµατισµός µε περιορισµό του αριθµού των µελών του Υπουργικού Συµβουλίου και σοβαρή περικοπή της σπατάλης θα επιφέρει, και την καλύτερη λειτουργία της κυβέρνησης θα προωθήσει, καθώς θα περιοριστούν ο ανταγωνισµός των υπουργών και οι πολλές συναρµοδιότητες που εµποδίζουν την ταχεία λήψη αποφάσεων. Ετσι θα δώσουν το καλό παράδειγµα πρώτοι οι κυβερνώντες.


* Η µείωση του αριθµού των βουλευτών σε 200 θα συνέβαλλε δραστικά στον περιορισµό της σπατάλης του δηµοσίου χρήµατος και θα συνιστούσε πρότυπο για ανάλογα πολυπρόσωπα σχήµατα (π.χ. µείωση του αριθµού των µελών όλων των ΔΣ των δηµόσιων οργανισµών και συµβουλευτικών οργάνων).

* Κατάργηση όλων των πλασµατικών υπερωριών που συνεχίζονται (!) και των πλασµατικών χρόνων υπηρεσίας.

* Αντί των άδικων οριζόντιων περικοπών µισθών προέχει ο δραστικός περιορισµός της γραφειοκρατίας. Οι πολλές υπογραφές και συναρµοδιότητες είναι που δικαιολογούν τον όγκο και τις αντιπαραγωγικές συµπεριφορές εκείνων που προσλαµβάνονται για να καλύψουν δήθεν κενά στις δηµόσιες υπηρεσίες. Αν δεν καταργηθούν θέσεις και περιττές συναρµοδιότητες, είναι µάταιη κάθε προσπάθεια περιορισµού της σπατάλης στον δηµόσιο τοµέα, ενώ η διατήρησή τους εντείνει τη δυσλειτουργία του κράτους, αφού είναι απλό πρόσχηµα για να τεµπελιάζουν και οι υπόλοιποι καθώς επικαλούνται µονίµως κενά στις οργανικές θέσεις. Αντί καλύψεως των κενών, κατάργηση των περιττών θέσεων.

* Ας τολµήσουν επιτέλους οι πολιτικοί µας όλων των κοµµάτων και των δήθεν φιλολαϊκών να επιβάλουν περιορισµό του αριθµού των συνδικαλιστών και ιδιαίτερα στον ευρύτερο δηµόσιο χώρο. Είναι προκλητική η σπατάλη του δηµοσίου χρήµατος για χιλιάδες µη εργαζόµενους συνδικαλιστές, που απλώς παίρνουν παχυλές και ποικίλες αµοιβές χωρίς να προσφέρουν τίποτα στον χώρο εργασίας από τον οποίο µισθοδοτούνται ενώ συντελούν και στην παράλυση του κράτους µε τις συνεχείς απεργίες, καταλήψεις και προκλητικές συµπεριφορές.

Ο κατάλογος είναι ατέρµων και µόλις ξεκίνησε. Αλλά προς ποιους απευθύνοµαι άραγε όταν η κοµµατική ή προσωπική ιδιοτέλειά τους απορρίπτει την εθνική συνεννόηση χωρίς την οποία το χάος είναι η µόνη προοπτική µε υπόκρουση το ρέκβιεµ του Μίκη Θεοδωράκη;

Του Γ.Μαρίνου από το Βήμα