Ζητείται κυβέρνηση ...

Εχω την αίσθηση ότι το μεγάλο ζητούμενο για τον τόπο δεν είναι ποιος θα ψηφίσει στη Βουλή το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα και το Σχέδιο Αποκρατικοποιήσεων. Αλλά ποιος θα τα εφαρμόσει. Διότι η σημερινή κυβέρνηση έχει από πολλού κατεβάσει ρολά. «Ελλειμμα διεύθυνσης», «έλλειψη συντονισμού», «πολιτική κόπωση», «λευκή απεργία υπουργών», «κυβερνητική απραξία» - διαπιστώσεις που, με διαφορετικά λόγια η καθεμία, καταλήγουν στο ίδιο, μονότονο συμπέρασμα: ο τόπος αντιμετωπίζει πρόβλημα διακυβέρνησης.

Μου κάνει, ας πούμε, εντύπωση ότι επί εικοσιτετράωρα προπηλακίζονται και αποδοκιμάζονται βουλευτές και υπουργοί αλλά ο Πρωθυπουργός δεν βρήκε μια λέξη να πει για να ανορθώσει το πτοημένο φρόνημά τους. Το «συνάδελφοι, ψηλά το κεφάλι!» αναγκάστηκε να το φωνάξει στη Βουλή ο υπουργός Υγείας.

Το βέβαιο είναι ότι αυτή η κατάσταση παράλυσης δεν μπορεί να παραταθεί.

Ηδη εκδηλώνονται επικίνδυνα κοινωνικά φαινόμενα, τα οποία η κυβερνητική απραξία επιτρέπει να διογκωθούν ανεμπόδιστα. Την ίδια στιγμή που η συνοχή της κυβέρνησης και της ΚΟ του ΠαΣοΚ κλυδωνίζεται επικίνδυνα, αν δεν υπόκειται σε διαλυτικές διεργασίες.
Κανείς δεν εξηγεί τίποτε σε κανέναν- ευλόγως οι απορίες, οι ανησυχίες, οι δεύτερες σκέψεις και ο φόβος πληθαίνουν... Η τράπουλα βρίσκεται ακόμη στα χέρια του Πρωθυπουργού. Αλλά οι δρόμοι δεν είναι πολλοί.

Αν ο Πρωθυπουργός θεωρεί ότι η κυβέρνηση έχει περιέλθει σε αντικειμενική αδυναμία διακυβέρνησης, αν πιστεύει ότι ο έλεγχος των πραγμάτων έχει ξεφύγει και δεν μπορεί να ανακτηθεί, η επιλογή του είναι αυτονόητη: εκλογές!

Οι εκλογές δεν θα δώσουν λύση, ίσως παρατηρήσετε. Ενδεχομένως. Αλλά οι εκλογές στη δημοκρατία είναι η μόνη λύση όταν μια χώρα καθίσταται αδύνατον να κυβερνηθεί και όταν η νόμιμη κυβέρνηση διαπιστώνει την αδυναμία της. Αλλη μέθοδο δεν γνωρίζω.

Αν ο Πρωθυπουργός θεωρεί, αντιθέτως, ότι οι αδυναμίες της κυβέρνησης είναι περιστασιακές και συγκυριακές, αν εκτιμά ότι η λειτουργία της μπορεί να αποκατασταθεί, τότε η επιλογή του είναι εξίσου αυτονόητη: ανασχηματισμός!

Αλλά τι ανασχηματισμός; Διότι το πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει σε αυτή την περίπτωση ο Πρωθυπουργός είναι τριπλό.

Πρώτον, αν θα αναζητήσει στηρίγματα εκτός ΠαΣοΚ (σε τεχνοκράτες ή σε μικρότερα κόμματα) ώστε να δημιουργήσει την αίσθηση μιας ευρύτερης στήριξης και ίσως μιας νέας εκκίνησης.

Δεύτερον, αν θα αποδώσει ευθύνες στους υπουργούς που ευθύνονται για τις αποτυχίες και τις καθυστερήσεις του πρώτου δεκαοκτάμηνου της διακυβέρνησης ΠαΣοΚ και οι οποίες οδήγησαν τη χώρα στη σημερινή τραγική κατάσταση.

Τρίτον, αν θα εκκαθαρίσει την κυβέρνηση από τους λεγόμενους «κηπουρούς», δηλαδή απ΄ όλους εκείνους που κάθονται στα υπουργικά έδρανα όχι λόγω πολιτικού βάρους ή ικανότητας αλλά λόγω πρωθυπουργικής εύνοιας. Ούτως ή άλλως, οι περισσότεροι έχουν αποτύχει παταγωδώς στην κυβερνητική τους δραστηριότητα.

Αν ο Πρωθυπουργός δεν δώσει κάποια σαφή απάντηση και στα τρία αυτά ερωτήματα, τότε ο ανασχηματισμός είναι περιττός.

Οι πιέσεις πάντως για έναν ανασχηματισμό που θα έχει στοιχεία απολογισμού είναι ασφυκτικές. Ενα από τα βασικά αιτήματα των δεκαέξι βουλευτών που απέστειλαν τη γνωστή επιστολή είναι να εξηγηθεί ή έστω να συζητηθεί γιατί η οικονομική πολιτική αποτυγχάνει, με αποτέλεσμα να ζητούνται συνεχώς νέα, πρόσθετα μέτρα - και μάλιστα μέτρα του ίδιου χαρακτήρα με αυτά που απέτυχαν!

Είναι ένα εύλογο αίτημα για μια αυτονόητη λογοδοσία, την οποία η κυβέρνηση πολύ δύσκολα θα αποφύγει. Δεν γίνεται οι βουλευτές να ψηφίζουν χωρίς να ελέγχουν. Και ο υπουργός Οικονομικών δεν έχει δείξει ως τώρα ιδιαίτερα διατεθειμένος να δέχεται την κριτική, να ενσωματώνει τις παρατηρήσεις των συναδέλφων του και να συνθέτει διαφορετικές απόψεις- το αντίθετο... Ξέρετε όμως ποια είναι η ουσία του ζητήματος; Οτι η κυβέρνηση είναι πλέον υποχρεωμένη να πείθει όχι μόνο τους δανειστές ή την κοινωνία αλλά και τους βουλευτές της.

Οι ανοχές και οι αντοχές εξαντλήθηκαν χωρίς να σωθεί η χώρα. Η λογική του μονόδρομου έχει εκπνεύσει, κυρίως επειδή αυτός ο υποτιθέμενος μονόδρομος απεδείχθη όχι μόνο κοινωνικά βάναυσος αλλά και οικονομικά αναποτελεσματικός. Και ως εκ τούτου η κυβέρνηση πρέπει να ξαναδεί το αφήγημά της από την αρχή.


Αν υποθέσουμε ότι έχουν ακόμη κάτι να μας πουν...

Του Γ. Πρετεντέρη απο Το Βήμα