Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Βρισκόμαστε σήμερα όλοι – η χώρα, ο λαός, οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου και η παράταξή μας – σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη καμπή. Σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη στιγμή...
Κι οι ευθύνες οι δικές μας είναι ακόμα μεγαλύτερες γιατί όλοι, μα όλοι, υπονοούν - ή μάλλον δεν υπονοούν πια, το λένε ευθέως - ότι από μας, από τη Νέα Δημοκρατία, εξαρτάται πως θα πάνε τα πράγματα από δω κι εμπρός.
Παράξενο πράγμα θα μου πείτε: Οι εξελίξεις να εξαρτώνται από την Αντιπολίτευση κι όχι από την Κυβέρνηση...
Αληθινά, πολύ παράξενο, το ρόλο το δικό μας, να τον αναδεικνύουν όχι μόνο τα άλλα κόμματα μέσα στην Ελλάδα, αλλά και κάποιοι αξιωματούχοι των υπολοίπων χωρών της Ευρώπης.
Κι ακόμα πιο παράξενο, αν σκεφτεί κανείς, ότι μέχρι στιγμής ασκήσαμε την πιο υπεύθυνη αντιπολίτευση σε μια κυβερνητική πολιτική με την οποία διαφωνούμε.
Το πιο παράξενο απ’ όλα: οι ίδιοι που ζητούν από την Αντιπολίτευση να συναινέσει, δεν ζητούν κι από την Κυβέρνηση να κυβερνήσει...
Όμως, δεν εμποδίσαμε την κυβέρνηση να εφαρμόσει την πολιτική της, όπως έκανε το ΠΑΣΟΚ τόσες φορές στο παρελθόν, όταν εκείνο ήταν στην Αντιπολίτευση.
Εκφράσαμε απερίφραστα τη διαφωνία μας και την τεκμηριώσαμε πλήρως. Και αποδείχθηκε – οι επιχειρήσεις, οι πολίτες, η αγορά, το έζησαν - ότι είχαμε δίκιο...
Δεν είπαμε «όχι σε όλα»! Όπως έκανε το ΠΑΣΟΚ πάντα, όταν βρέθηκε στην Αντιπολίτευση. Αντίθετα ψηφίσαμε πολλά νομοσχέδια που έφερε στη Βουλή, όταν αφορούσαν αλλαγές που έπρεπε να γίνουν.
Δεν μείναμε σε στείρα άρνηση. Αντίθετα, ζητήσαμε από την Κυβέρνηση να πάρει μέτρα, της προτείναμε να πάρει μέτρα, και τώρα το ίδιο το ΠΑΣΟΚ διακηρύσσει ότι είναι πρόθυμο να πάρει μέτρα που εμείς του υποδείξαμε. Αν και δεν μας εξήγησε ποια ακριβώς....
Αν το καλοσκεφτείτε, ποτέ δεν ασκήθηκε τέτοια γόνιμη Αντιπολίτευση στην Ελλάδα.
Τι συμβαίνει, λοιπόν;
Γιατί ζητούν τόσο πιεστικά «συναίνεση» από μας;
Και τι εννοούν όταν λένε «συναίνεση»;
Γιατί πέρσι δεν ζητούσαν «συναίνεση» τόσο πιεστικά;
Γιατί πέρσι δεν έδιναν σημασία στις δικές μας προτάσεις, ή μάλλον τις διαστρέβλωναν συστηματικά, και τώρα υποτίθεται ότι θέλουν να τις «ενσωματώσουν»; Για ένα πολύ απλό λόγο:
Γιατί πέρσι η Κυβέρνηση κι όσοι συντάχθηκαν μαζί της - τα «παρακολουθήματά» της, οι «ουρές» και τα «εξαπτέρυγά» της - πίστευαν ότι η Πολιτική του Μνημονίου θα έβγαινε. Ότι θα επιτύγχανε τους στόχους της. Ότι η κριτική της Νέας Δημοκρατίας θα αποδεικνυόταν λαθεμένη. Κι ότι έτσι μπορούσαν, αρχικά να μας αγνοήσουν και τελικά να μας περιθωριοποιήσουν.
Όμως τα πράγματα ήλθαν ακριβώς ανάποδα: Η πολιτική του Μνημονίου απέτυχε. Απέτυχε παταγωδώς και απέτυχε πλήρως!
Αποδείχθηκε ότι, αν βυθίζεις μια χώρα στην ύφεση – και μάλιστα σε ύφεση διαρκείας – τότε δεν εισπράττεις περισσότερα έσοδα, εισπράττεις λιγότερα. Και μεγαλώνεις το έλλειμμα και το χρέος.
Κι ότι όχι μόνο το κράτος εισπράττει λιγότερα από φόρους, γιατί πέφτουν οι τζίροι, τα εισοδήματα και τα κέρδη. Αλλά και πληρώνει περισσότερα, γιατί προκύπτουν λουκέτα και απολύσεις. Οπότε αυξάνονται και οι δημόσιες δαπάνες για επιδόματα ανεργίας.
Αυτά όλα, για τα οποία προειδοποιούσαμε πέρσι, επαληθεύθηκαν στη συνέχεια.
Το έλλειμμα έπεσε πολύ λιγότερο απ’ ό,τι επιδίωκαν. Και μόνον αφότου έλαβαν πρόσθετα μέτρα, κι ύστερα κι άλλα. Και επειδή ούτε αυτά έφθαναν, πετσόκοψαν και το Πρόγραμμα των Δημοσίων Επενδύσεων. Και πάλι δεν έπιασαν το στόχο...
Το έλλειμμα έκλεισε πάνω από 10%, ενώ αρχικά το υπολόγιζαν να κλείσει γύρω στο 8%. Και το πιο εκπληκτικό: για τα δύο επόμενα χρόνια το υπολογίζουν κολλημένο εκεί, γύρω στο 10%. Παρά τα πρόσθετα μέτρα. Και γι’ αυτό προτείνουν συνέχεια επιπρόσθετα μέτρα...
Γιατί συνέβη αυτό;
Μήπως γιατί διαφώνησε μαζί τους ή δεν τους άφησε να κάνουν τη δουλειά τους η... Νέα Δημοκρατία;
Ή μήπως γιατί ήταν λάθος το Πρόγραμμά τους;
Να μας πουν παρακαλώ: ποια είναι η δουλειά της Αντιπολίτευσης;
Μήπως είναι να συμφωνεί πάντα σε όλα; Γιατί αυτό δεν το λένε «Αντιπολίτευση». Αυτό το λένε Ολοκληρωτισμό!
