Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Βρισκόμαστε σήμερα όλοι – η χώρα, ο λαός, οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου και η παράταξή μας – σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη καμπή. Σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη στιγμή...
Κι οι ευθύνες οι δικές μας είναι ακόμα μεγαλύτερες γιατί όλοι, μα όλοι, υπονοούν - ή μάλλον δεν υπονοούν πια, το λένε ευθέως - ότι από μας, από τη Νέα Δημοκρατία, εξαρτάται πως θα πάνε τα πράγματα από δω κι εμπρός.
Παράξενο πράγμα θα μου πείτε: Οι εξελίξεις να εξαρτώνται από την Αντιπολίτευση κι όχι από την Κυβέρνηση...
Αληθινά, πολύ παράξενο, το ρόλο το δικό μας, να τον αναδεικνύουν όχι μόνο τα άλλα κόμματα μέσα στην Ελλάδα, αλλά και κάποιοι αξιωματούχοι των υπολοίπων χωρών της Ευρώπης.
Κι ακόμα πιο παράξενο, αν σκεφτεί κανείς, ότι μέχρι στιγμής ασκήσαμε την πιο υπεύθυνη αντιπολίτευση σε μια κυβερνητική πολιτική με την οποία διαφωνούμε.
Το πιο παράξενο απ’ όλα: οι ίδιοι που ζητούν από την Αντιπολίτευση να συναινέσει, δεν ζητούν κι από την Κυβέρνηση να κυβερνήσει...
Όμως, δεν εμποδίσαμε την κυβέρνηση να εφαρμόσει την πολιτική της, όπως έκανε το ΠΑΣΟΚ τόσες φορές στο παρελθόν, όταν εκείνο ήταν στην Αντιπολίτευση.
Εκφράσαμε απερίφραστα τη διαφωνία μας και την τεκμηριώσαμε πλήρως. Και αποδείχθηκε – οι επιχειρήσεις, οι πολίτες, η αγορά, το έζησαν - ότι είχαμε δίκιο...
Δεν είπαμε «όχι σε όλα»! Όπως έκανε το ΠΑΣΟΚ πάντα, όταν βρέθηκε στην Αντιπολίτευση. Αντίθετα ψηφίσαμε πολλά νομοσχέδια που έφερε στη Βουλή, όταν αφορούσαν αλλαγές που έπρεπε να γίνουν.
Δεν μείναμε σε στείρα άρνηση. Αντίθετα, ζητήσαμε από την Κυβέρνηση να πάρει μέτρα, της προτείναμε να πάρει μέτρα, και τώρα το ίδιο το ΠΑΣΟΚ διακηρύσσει ότι είναι πρόθυμο να πάρει μέτρα που εμείς του υποδείξαμε. Αν και δεν μας εξήγησε ποια ακριβώς....
Αν το καλοσκεφτείτε, ποτέ δεν ασκήθηκε τέτοια γόνιμη Αντιπολίτευση στην Ελλάδα.
Τι συμβαίνει, λοιπόν;
Γιατί ζητούν τόσο πιεστικά «συναίνεση» από μας;
Και τι εννοούν όταν λένε «συναίνεση»;
Γιατί πέρσι δεν ζητούσαν «συναίνεση» τόσο πιεστικά;
Γιατί πέρσι δεν έδιναν σημασία στις δικές μας προτάσεις, ή μάλλον τις διαστρέβλωναν συστηματικά, και τώρα υποτίθεται ότι θέλουν να τις «ενσωματώσουν»; Για ένα πολύ απλό λόγο:
Γιατί πέρσι η Κυβέρνηση κι όσοι συντάχθηκαν μαζί της - τα «παρακολουθήματά» της, οι «ουρές» και τα «εξαπτέρυγά» της - πίστευαν ότι η Πολιτική του Μνημονίου θα έβγαινε. Ότι θα επιτύγχανε τους στόχους της. Ότι η κριτική της Νέας Δημοκρατίας θα αποδεικνυόταν λαθεμένη. Κι ότι έτσι μπορούσαν, αρχικά να μας αγνοήσουν και τελικά να μας περιθωριοποιήσουν.
Όμως τα πράγματα ήλθαν ακριβώς ανάποδα: Η πολιτική του Μνημονίου απέτυχε. Απέτυχε παταγωδώς και απέτυχε πλήρως!
Αποδείχθηκε ότι, αν βυθίζεις μια χώρα στην ύφεση – και μάλιστα σε ύφεση διαρκείας – τότε δεν εισπράττεις περισσότερα έσοδα, εισπράττεις λιγότερα. Και μεγαλώνεις το έλλειμμα και το χρέος.
Κι ότι όχι μόνο το κράτος εισπράττει λιγότερα από φόρους, γιατί πέφτουν οι τζίροι, τα εισοδήματα και τα κέρδη. Αλλά και πληρώνει περισσότερα, γιατί προκύπτουν λουκέτα και απολύσεις. Οπότε αυξάνονται και οι δημόσιες δαπάνες για επιδόματα ανεργίας.
Αυτά όλα, για τα οποία προειδοποιούσαμε πέρσι, επαληθεύθηκαν στη συνέχεια.
Το έλλειμμα έπεσε πολύ λιγότερο απ’ ό,τι επιδίωκαν. Και μόνον αφότου έλαβαν πρόσθετα μέτρα, κι ύστερα κι άλλα. Και επειδή ούτε αυτά έφθαναν, πετσόκοψαν και το Πρόγραμμα των Δημοσίων Επενδύσεων. Και πάλι δεν έπιασαν το στόχο...
Το έλλειμμα έκλεισε πάνω από 10%, ενώ αρχικά το υπολόγιζαν να κλείσει γύρω στο 8%. Και το πιο εκπληκτικό: για τα δύο επόμενα χρόνια το υπολογίζουν κολλημένο εκεί, γύρω στο 10%. Παρά τα πρόσθετα μέτρα. Και γι’ αυτό προτείνουν συνέχεια επιπρόσθετα μέτρα...
Γιατί συνέβη αυτό;
Μήπως γιατί διαφώνησε μαζί τους ή δεν τους άφησε να κάνουν τη δουλειά τους η... Νέα Δημοκρατία;
Ή μήπως γιατί ήταν λάθος το Πρόγραμμά τους;
Να μας πουν παρακαλώ: ποια είναι η δουλειά της Αντιπολίτευσης;
Μήπως είναι να συμφωνεί πάντα σε όλα; Γιατί αυτό δεν το λένε «Αντιπολίτευση». Αυτό το λένε Ολοκληρωτισμό!
Κι αν η Αντιπολίτευση αποδειχθεί ότι είχε δίκιο στην κριτική της, τι πρέπει να γίνει; Να την τιμωρήσουμε; Να τη φιμώσουμε; Να την υποχρεώσουμε να συμφωνεί στο εξής σε όλα; Ή μήπως να της αναγνωρίσουμε το δίκιο της και να ακούσουμε τις προτάσεις της, μπας και γίνει τίποτε καλύτερο;
Σε ποια χώρα της Ευρώπης, σε ποια δημοκρατική χώρα του κόσμου, θα πέρναγε από το μυαλό οποιουδήποτε να πει στην Αντιπολίτευση: δεν δικαιούσαι να διαφωνείς, ακόμα κι αν έχεις δίκιο, ιδιαίτερα όταν έχεις δίκιο;
Σήμερα καμαρώνει η κυβέρνηση που έκλεισε το έλλειμμα στο 10,5% αρκετά πιο πάνω απ’ ό,τι σχεδίαζε αρχικά. Κι αφότου πήρε πρωτοφανούς έκτασης περιοριστικά μέτρα...
Γιατί καμαρώνει; Γιατί λέει, έριξε το έλλειμμα κατά 5 μονάδες σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά.
Αν ήταν έτσι, δεν θα είχαν κανένα λόγο να φοβούνται. Και ασφαλώς δεν θα είχαν κανένα λόγο να ζητούν από την Αντιπολίτευση να συνυπογράψει την πολιτική τους. Αν ήταν έτσι, θα προχωρούσαν την ίδια πολιτική, μόνοι τους! Άλλωστε έχουν άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία...
Αλλά δεν είναι έτσι και το ξέρουν. Έχουν αφήσει έξω από τους υπολογισμούς τους τις ληξιπρόθεσμες οφειλές του Δημοσίου. Που φτάνουν το 2,3%. Αυτές τις οφειλές δεν τις πλήρωσαν! Κι αν το κράτος δεν πληρώνει τις οφειλές του, δεν μειώνει το έλλειμμα. Το κρύβει!
Γιατί αν αυτός είναι τρόπος να «μειώσεις το έλλειμμα», τότε να μην πληρώσουν κι άλλα και να «ρίξουν το έλλειμμα ακόμα περισσότερο. Ή ακόμα καλύτερα, να μην πληρώνουν τίποτε και να βγάλουν και ... «πλεονάσματα»!
Αυτά δεν είναι σοβαρά πράγματα...
Αλλά αυτά, θα μού πείτε είναι περασμένα. Ας έλθουμε, λοιπόν, στα τωρινά:
Φέτος τα πράγματα δεν κρύβονται πια. Στο πρώτο τετράμηνο του 2011, τα δημόσια έσοδα έπεσαν κατά 8,3%, ενώ τα περίμεναν αυξημένα κατά 9,2%. Να αυτό που λέγαμε: Τώρα που καταγράφονται τα πλήρη αποτελέσματα της Πολιτικής τους, με αυξημένους φορολογικούς συντελεστές, έρχονται λιγότερα δημόσια έσοδα. Γιατί; Γιατί τα «τρώει» η ύφεση...
Στο ίδιο πρώτο τετράμηνο του 2011, οι δαπάνες αυξήθηκαν, ενώ τις περίμεναν να πέσουν. Νάτο και το δεύτερο που τους λέγαμε: ότι όσο σου ξεφεύγει το χρέος, πληρώνεις περισσότερους τόκους τα επόμενα χρόνια κι όσο αυξάνεται η ανεργία, πληρώνεις περισσότερα επιδόματα και περισσότερες επιδοτήσεις στα ασφαλιστικά ταμεία.
Έτσι, στο πρώτο τετράμηνο, περίμεναν συνολικά να μειωθεί το έλλειμμα κατά 3,9%. Όμως το έλλειμμα τους αυξήθηκε κατά 13,7%.
Γιατί, άραγε; Γιατί, απλούστατα, συνέβη αυτό για το οποίο τους προειδοποιούσαμε:
Τα μέτρα δεν μείωσαν το έλλειμμα, επιδείνωσαν την ύφεση, που αύξησε το έλλειμμα. Κι έτσι οι θυσίες πήγαν χαμένες...
Εμείς φταίμε γι’ αυτά; Είμαστε στα καλά μας;
Η Νέα Δημοκρατία φταίει για όλα αυτά;
Και γιατί φταίει τάχα; Που τους προειδοποίησε εγκαίρως για το λάθος;
Και πώς θα διορθωθεί το λάθος; Με το να πάψουμε εμείς να το...βλέπουμε;
Και τι εγγύηση δίνουν ότι σε λίγους μήνες δεν θα ζητήσουν ξανά νέες θυσίες και νέα «συναίνεση» για να σώσουν και πάλι την Ελλάδα;
Θα σοβαρευτούν επιτέλους;
Τι συζητάμε τις τελευταίες εβδομάδες;
«Συναίνεση» και «συναίνεση» και... πάλι «συναίνεση»!
Δηλαδή, για όσους δεν κατάλαβαν, να προσχωρήσει η Νέα Δημοκρατία στην κυβερνητική πολιτική που εφαρμόζεται ως τώρα και αποδείχθηκε λάθος.
Λες και η διαφωνία της Νέας Δημοκρατίας εμπόδισε την κυβέρνηση να εφαρμόσει την πολιτική της, ή λες και η Νέα Δημοκρατία έχει την παραμικρή ευθύνη που η πολιτική αυτή δεν είχε αποτελέσματα...
Να το πω αλλιώς: Λες και αν είχαμε συμφωνήσει εμείς, θα είχε επιτύχει η λανθασμένη πολιτική.
Ή λες κι αν συμφωνούσαμε εμείς από δω και μπρος στην λάθος πολιτική, θα έπαυε να είναι... λάθος και θα άρχισε να αποδίδει.
Το λέω γιατί η Κυβέρνηση προσπαθεί συστηματικά, με τη βοήθεια των γνωστών εξαπτέρυγών της πάντα, να περάσει στο λαό μας την εντύπωση, πως αν εγώ συναινούσα σε αυτή την αποτυχημένη συνταγή, τότε, ως δια μαγείας, θα λυνόταν το πρόβλημα. Μακάρι να ήταν έτσι... 100 φορές θα έβαζα τότε την υπογραφή μου! Αλλά δυστυχώς μόνον έτσι δεν είναι.
Όμως, αφού τόσο πολύ αρέσει η λέξη «συναίνεση», εμείς προτείνουμε δύο πράγματα:
* Πρώτον, να σοβαρευτούμε! Και να συζητήσουμε για το πρόβλημα. Ποιο πρόβλημα: Ότι η πολιτική που εφαρμόζεται δεν αποδίδει. Και πώς θα τη διορθώσουμε...
Αυτή τη συζήτηση μπορούμε να την κάνουμε. Εμείς από την πλευρά μας έχουμε υποβάλλει την πρότασή μας, το Ζάππειο-ΙΙ, με πλήρη στοιχεία. Κι έχουμε κάθε καλή διάθεση να τα συζητήσουμε και να τα βρούμε με όποιους προσέρχονται με ανοιχτό μυαλό και καθαρή ματιά.
* Δεύτερον, αφού πρώτα συμφωνήσουμε μεταξύ μας τι πρέπει να γίνει και τι πρέπει να αλλάξει, να πάμε μαζί και να τα διαπραγματευθούμε με την Τρόϊκα.
Να επαναδιαπραγματευθούμε το ίδιο το Μνημόνιο! Όχι τους τελικούς στόχους του, τη δραστική μείωση του ελλείμματος και την αποκλιμάκωση του χρέους. Εκεί συμφωνούμε. Εμείς μάλιστα επαυξάνουμε...
Όμως, να επαναδιαπραγματευθούμε όλα τα ενδιάμεσα βήματα και τους τρόπους για να το επιτύχουμε αυτό, ώστε να υπάρξουν αποτελέσματα.
Να γιατί το λέω και το ξαναλέω: Το μεγάλο ζητούμενο αυτή τη στιγμή είναι η Επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου.
Και η μεγάλη βάση συναίνεσης που θέλει ο ελληνικός λαός είναι να συμφωνήσουμε όλοι πως θα επαναδιαπραγματευθούμε το Μνημόνιο.
Αυτό είναι το μεγάλο ζητούμενο:
Κι εδώ έχουμε δύο ερωτήματα να απαντήσουμε:
-- Είναι δυνατό να συμφωνήσουμε μεταξύ μας; Και να το πιστεύουμε όμως!
Ώστε να μπορέσουμε να το παλέψουμε και να το πετύχουμε...
-- Και είναι ρεαλιστικό να το επαναδιαπραγματευθούμε επιτυχώς απέναντι στην Τρόϊκα;
Ο κύριος Παπανδρέου μας είπε ότι είναι διατεθειμένος να δεχθεί κάποιες από τις ιδέες μας. Έτσι γενικά και αφηρημένα. Αρκεί αυτό;
Δυστυχώς δεν αρκεί, αλλά μπορούμε τουλάχιστον να ξεκινήσουμε από κάπου.
Ποιο είναι το «αγκάθι» της συζήτησης;
Η μείωση των φορολογικών συντελεστών! Διότι ακόμα κι αν κάνουμε όλα τα άλλα που περιλαμβάνει το Ζάππειο-ΙΙ, αν δεν μειωθούν οι φορολογικοί συντελεστές, δεν θα υπάρξει το δημιουργικό σοκ που χρειάζεται η οικονομία. Και δεν θα αποδώσουν τα υπόλοιπα.
Χώρες που μειώνουν απότομα τους πολύ υψηλούς φορολογικούς συντελεστές τους, βλέπουν διαφορά. Κι όταν κάνουν κι όλα τα άλλα που προτείνουμε, βλέπουν μεγάλη διαφορά. Σε αυτό κανείς δεν έχει αντίρρηση...
Η Τρόϊκα, βέβαια, μας λέει ότι αυτό καλό είναι να το κάνουμε αργότερα. Επιμένουν ότι αν το κάνουμε τώρα, θα μεγαλώσει το έλλειμμα! Εμείς διαφωνούμε. Και πιστεύουμε ότι μπορούμε να τους πείσουμε γι’ αυτό. Αλλά πριν πείσουμε την Τρόϊκα, πρέπει να πείσουμε την κυβέρνηση. Γιατί ο κ. Παπανδρέου - κι όχι εγώ - έχει τη βασική ευθύνη της διαπραγμάτευσης.
Κι εδώ εμείς είμαστε σαφείς: Η πρότασή μας, το Ζάππειο-ΙΙ είναι μελετημένη ώστε στο σύνολό της αποδίδει τα μέγιστα. Για την Επανεκκίνηση της Οικονομίας. Τα διάφορα στοιχεία της πρότασής μας έχουν συνέργειες μεταξύ τους: το ένα βοηθά το άλλο. Αν τα κάνουμε λειψά, ή αν λείψουν μερικά, τότε η αποτελεσματικότητα πέφτει. Και χωρίς μείωση φορολογικών συντελεστών, η αποτελεσματικότητα ακυρώνεται.
Όπως τους είπα και στο Συμβούλιο των Αρχηγών: να μπούμε όλοι σε ένα αυτοκίνητο, να συμφωνήσουμε που θα πάμε. Αλλά το αυτοκίνητο δεν θα πάρει μπροστά, αν δεν βάλουμε το κλειδί στη μηχανή. Και «κλειδί» για να ξαναδουλέψει η μηχανή της Ελληνικής Οικονομίας είναι σήμερα η μείωση των φορολογικών συντελεστών...
Γι’ αυτό επιμένουμε σε όλο το πακέτο. Όχι από πείσμα...
Επιμένουμε στην ανάγκη Επανεκκίνησης!
Επιμένουμε, όμως, ότι η μείωση των συντελεστών πρέπει να είναι τόση και τόσο άμεση, ώστε να αλλάξει το κλίμα και να υπάρξει Επανεκκίνηση. Κι είμαστε σίγουροι ότι μπορούμε να πείσουμε, όσους είναι διατεθειμένοι να πειστούν, ότι το έλλειμμα στο μεταξύ δεν θα ανέβει, θα μειωθεί! Χώρια που με την πρότασή μας ταυτόχρονα μειώνουμε δραστικά τη σπατάλη, σε υπέρ-επαρκή βαθμό.
Και μάλιστα οι προτάσεις μας για μείωση της σπατάλης είναι και συγκεκριμένες κατά τομέα της δημόσιας διοίκησης και κατ’ έτος. Συγκεκριμένες και στον τρόπο που θα γίνουν.
Ακούστηκε το επιχείρημα ότι η πρότασή μας δεν αποδίδει το πρώτο τρίμηνο.
Η πρώτη απάντησή μας, και στην κυβέρνηση και στην Τρόϊκα, είναι ότι κανένα σχέδιο δεν αποδίδει στο πρώτο τρίμηνο, ούτε στο τετράμηνο...
Αλλά στο εξάμηνο αποδίδει και στο χρόνο θα αρχίζει και θα αποδίδει πολλά...
Η δεύτερη απάντησή μας είναι ότι το Μνημόνιο δεν απέδωσε ούτε στο χρόνο! Γι’ αυτό και κάθε μήνα ζητούν περισσότερα. Γι’ αυτό χρειάζεται αλλαγή. Αυτή την αλλαγή θα επαναδιαπραγματευθούμε. Και πρέπει να επαναδιαπραγματευθούμε. Και δεν μπορούμε παρά να επαναδιαπραγματευθούμε...
Το τελευταίο ερώτημα είναι αν μπορούμε να πείσουμε την Τρόϊκα.
Λέμε στην Κυβέρνηση και σε όλα τα πολιτικά κόμματα, ότι ναι, μπορούμε!
Πρώτον, διότι η μέχρι σήμερα πολιτική δεν αποδίδει. Να γιατί κάθε μήνα έρχονται και ζητούν κι άλλα μέτρα, κι άλλες περικοπές κι άλλους φόρους. Κι όσο περισσότερα ζητούν και επιβάλλουν, τόσο περισσότερο παραλύουν την Οικονομία, τόσο μεγαλύτερες αποκλίσεις προκύπτουν, τόσο περισσότερα ζητούν την επόμενη φορά.
Τον Μάρτιο ζητούσαν 22 δισεκατομμύρια μεσοπρόθεσμα για την περίοδο 2012-15. Τον Απρίλιο ζητούσαν 25. Τώρα ζητούν 28.
Έχουμε καταντήσει να μιλάνε για φανταστικά νούμερα, που όλοι ξέρουν ότι δεν θα τα πιάσει η Οικονομία.
Εμείς τους δίνουμε πραγματικά νούμερα. Πράγματα που μπορούν να γίνουν. Γιατί ο τετραγωνισμός του κύκλου δεν θα γίνει ποτέ.
Δεύτερον, διότι όλοι, παρά τις πιέσεις και τις βαριές κουβέντες που λένε κάποιοι καμιά φορά, όλοι τελικά – με εξαίρεση του κερδοσκόπους που στοιχηματίζουν στη χρεοκοπία της χώρας – έχουν συμφέρον να τα καταφέρει η Ελλάδα. Και μια που δεν τα βγάζουμε πέρα με τη σημερινή πολιτική, αργά ή γρήγορα θα συνειδητοποιήσουν την ανάγκη αλλαγής πολιτικής Φτάνει εμείς να ξέρουμε τι μπορεί να δουλέψει και να επιμένουμε σε αυτό...
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Πολλά εξαρτώνται για την ευρωζώνη, από το αν θα τα καταφέρει η Ελλάδα. Δεν είναι μόνο το βάρος του ελληνικού δανεισμού στο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα. Είναι και το βάρος του δανεισμού άλλων χωρών με πρόβλημα, που θα συμπαρασύρονταν κι αυτές, αν η Ελλάδα δεν τα κατάφερνε. Είναι το φαινόμενο της «μεταδοτικότητας» που αυξάνει κατακόρυφα το κόστος μιας ενδεχόμενης ελληνικής χρεοκοπίας. Το κόστος για όλους!
Γι’ αυτό όλοι τελικά έχουν συμφέρον να τα καταφέρει η Ελλάδα. Κι αν δεν αποδίδει η σημερινή πολιτική, όλοι έχουν συμφέρον να αλλάξει με άλλη που αποδίδει. Όλοι τελικά θα αντιληφθούν τη σημασία της επαναδιαπραγμάτευσης. Που είναι προς το συμφέρον όλων. Και θετικά άκουσα σήμερα τον Βέλγο Υπουργό των Οικονομικών να συμφωνεί με την πρόταση Γιούνκερ για τα ευρωομόλογα, που θα έδιναν μια μεγάλη ανάσα στο πρόβλημα.
Εμείς πιστεύουμε στην Ευρώπη και στο μέλλον της. Και προσπαθούμε να το υπερασπιστούμε.
Εμείς που πιέζουμε για επαναδιαπραγμάτευση, δεν δίνουμε μόνο τη μάχη υπέρ των ελληνικών συμφερόντων. Δίνουμε τη μάχη για ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση. Κι αυτό, σιωπηλά κατ’ αρχήν, το αναγνωρίζουν πολλοί στην Ευρώπη.
Τρίτον, είναι ρεαλιστική η επιτυχής επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου, διότι δεν ζητάμε τίποτε διαφορετικό απ’ ό,τι διαπραγματεύθηκαν και πέτυχαν Ιρλανδία και Πορτογαλία.
Οι Ιρλανδοί πέτυχαν να διατηρηθούν οι πολύ χαμηλοί φορολογικοί τους συντελεστές του 12,5%. Εμείς ζητάμε φορολογικούς συντελεστές 15%. Είμαστε πιο μετριοπαθείς.
Οι Πορτογάλοι πέτυχαν να μείνουν άθικτες οι συντάξεις μέχρι τα 1500 ευρώ. Εμείς ζητάμε και επιμένουμε να αποκατασταθούν οι συντάξεις που έφταναν πέρσι τα 700 ευρώ. Είμαστε πολύ πιο μετριοπαθείς κι από τους Πορτογάλους...
Μας ρωτάνε κάποιοι: γιατί δεν φέρεστε με το συναινετικό πνεύμα που επέδειξαν τα μεγάλα κόμματα της Πορτογαλίας;
Για ένα απλό λόγο: γιατί εδώ δεν έχουμε να κάνουμε, ούτε με το Μνημόνιο της Ιρλανδίας, ούτε με το Μνημόνιο της Πορτογαλίας. Και στις δύο χώρες υπάρχουν καλές προϋποθέσεις να περπατήσει το νέο τους πρόγραμμα. Εμείς εδώ έχουμε να κάνουμε με το Μνημόνιο του...Σισύφου! Που όσο κι αν το σπρώχνουμε, τελικά κατρακυλάει μόνιμα προς τα πίσω...
Εμείς επιζητούμε ένα μείγμα πολιτικής ανάμεσα σε αυτό που έκαναν δεκτό στην Ιρλανδία και την Πορτογαλία. Άλλωστε, το Ζάππειο-ΙΙ, σε τελική ανάλυση, δεν ζητά τίποτε διαφορετικό απ’ αυτό που ισχύει ήδη σε Ιρλανδία και Πορτογαλία.
Αν, λοιπόν, υπήρχε βάση συνεννόησης με την κυβέρνηση για ένα πρόγραμμα που θα εξασφάλιζε την Επανεκκίνηση της Οικονομίας, με έμφαση στη μείωση των φορολογικών συντελεστών, καλά θα ήταν. Πριν φτάσω στο φορολογικό, θυμίζω ότι ούτε καν για το τεράστιο πρόβλημα της ρευστότητας δεν έχουμε ακούσει από την κυβέρνηση πως θα το αντιμετωπίσει. Κι αν δέχεται τις δυο προτάσεις μας, για συμψηφισμό πληρωμών του Δημοσίου με τους ιδιώτες και για απελευθέρωση ρευστότητας από τις Τράπεζες, όπως είπαμε στο Ζάππειο-ΙΙ.
Αν μπορούσαμε να συνεννοηθούμε με την κυβέρνηση κυρίως στο φορολογικό, τότε θα υπήρχαν προϋποθέσεις συζήτησης για ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα Επανεκκίνησης. Που – πιστέψτε με - δεν μεγαλώνει το έλλειμμα βραχυχρόνια, αλλά το μειώνει δραστικά στο χρόνο επάνω και ταχύτατα στη συνέχεια. Βέβαια τώρα μας λένε ότι θα αυξήσουν τους φόρους. Οπότε ακυρώνουν την δυνατότητα επαναδιαπράγματευσης με την Τρόϊκα. Μαζί ακυρώνουν και κάθε περιθώριο συναίνεσης μαζί μας.
Αν, λοιπόν, ήθελε να δείξει καλή πίστη η Κυβέρνηση, η Επανεκκίνηση θα ήταν ρεαλιστική από Οικονομική άποψη.
Από κει και ύστερα η επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου με την Τρόϊκα, ώστε να αρθούν οι επιφυλάξεις της, θα ήταν επίσης ρεαλιστική. Αφού δεν ζητάμε τίποτε διαφορετικό απ’ ό,τι έχουν αποδεχθεί σε άλλες χώρες κι αφού αυτό στο οποίο επιμένουν, στη δική μας χώρα δεν δουλεύει.
Άλλωστε, και μεγάλα ευρωπαϊκά κράτη, με πρώτη τη Γερμανία, όταν προσπάθησαν να αλλάξουν πορεία, φορολογικές περικοπές έκαναν και μάλιστα δραστικές. Η Γερμανία μόλις πριν λίγα χρόνια, όταν είδε δίπλα της το φορολογικό ανταγωνισμό με την Πολωνία και την Ουγγαρία, μείωσε σε μια νύχτα τους φορολογικούς της συντελεστές, από κοντά στο 40% στο μισό. Κοντά στο 20! Επομένως και η Επαναδιαπραγμάτευση θα ήταν ρεαλιστική από Πολιτική άποψη.
Από κει και ύστερα, δεν θα υπήρχε πρόβλημα:
Εμείς κύριοι του ΠΑΣΟΚ, εκεί που συμφωνούμε, έτσι κι αλλιώς στηρίζουμε ό,τι κάνει καλό στην πατρίδα μας. Το κάνουμε πάντα, θα το κάνουμε και τώρα κατά μείζονα λόγο.
Θέλετε, λοιπόν, να νομοθετήσουμε μαζί για να επισπεύσουμε την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας με τον καλύτερα τρόπο για το δημόσιο συμφέρον; Πολύ ευχαρίστως. Δική μας πρόταση ήταν, έτσι κι αλλιώς, θα τη βοηθήσουμε.
Θέλετε να νομοθετήσουμε μαζί ώστε να χτυπηθεί η φοροδιαφυγή με νέο φορολογικό σύστημα; Πολύ ευχαρίστως. Αλλά χρειάζεται να έχουν μειωθεί οι φορολογικοί συντελεστές πρώτα, αλλιώς δεν πιάνεται η φοροδιαφυγή.
Θέλετε να προχωρήσουμε μαζί σε νομοθετικό έργο για να επισπεύσουμε την πλήρη νομιμοποίηση της μεγάλης πλειονότητας των αυθαιρέτων, ώστε να εισρεύσουν σημαντικά έσοδα στα ταμεία του κράτους; Πολύ ευχαρίστως. Φτάνει να το πει κάποιος και στους δικούς σας υπουργούς και υπουργίνες που μόνο που τα ακούνε αυτά βρίσκονται στα κάγκελα.
Θέλετε να προχωρήσουμε μαζί με μεγάλες κινήσεις αποκρατικοποίησης, που θα φέρουν σημαντικά έσοδα για τη μείωση του χρέους και θα έχουν αναπτυξιακή διάσταση; Να το κάνουμε αύριο! Αλλά να το κάνουμε σωστά. Αλλιώς θα χάσουμε κι αυτά που έχουμε, χωρίς να βρούμε τα χρήματα που χρειαζόμαστε για την αποκλιμάκωση του χρέους.
Θέλετε να πάρουμε από κοινού πρωτοβουλίες για τον επαναπατρισμό κεφαλαίων; Να το κάνουμε αμέσως! Αλλά – επαναλαμβάνω - πρέπει να γίνονται παράλληλα και τα υπόλοιπα, αλλιώς δεν θα πείσουμε κανένα...
Θέλετε να πάρουμε μαζί πρωτοβουλίες για συμβάσεις εκχώρησης υποδομών, λιμανιών και αεροδρομίων, που εμείς τα ζητάμε εδώ και ενάμιση χρόνο και τώρα τα «ανακάλυψε» η κυβέρνηση; Πολύ ευχαρίστως! Αλλά πρέπει να γίνονται παράλληλα με τα άλλα, γιατί αλλιώς ποιος θα έλθει να επενδύσει, σε μια Οικονομία που βουλιάζει και σε μια κοινωνία που κοχλάζει;
Ακούω να μου λένε ότι θέλουν τη συναίνεση της Νέας Δημοκρατίας για αποκρατικοποιήσεις και αξιοποίηση της Περιουσίας.
Τι μας λένε τώρα; Ότι πρέπει να συναινέσουμε σε αυτά που ήδη έχουμε προτείνει; Που έχει μαλλιάσει η γλώσσα μας να ζητάμε και δεν μας άκουγαν ως τώρα; Άσε που ακόμα και τώρα οι μεγάλες αντιστάσεις βρίσκονται στους κόλπους του ίδιου του κυβερνητικού κόμματος.
Εμείς συναινούμε σε αυτά, κύριοι του ΠΑΣΟΚ. Και το ξέρετε. Το ερώτημα είναι οι δικοί σας κομματικοί στρατοί, συμφωνούν; Οι συνδικαλιστάδες σας δέχονται να χάσουν τα σκανδαλώδη προνόμια που αφειδώς τους δώσατε στο παρελθόν; Οι ακτιβιστές, που τους κάνατε υπουργούς, συναινούν να παραιτηθούν από τις ιδεοληψίες τους;
Όμως για να εκφραστεί η θέση μας σε όλα αυτά, πρέπει να τα φέρετε στη Βουλή χωριστά. Να ψηφίσουμε κατ’ άρθρο. Γιατί κατ’ άρθρο θα ψηφίσουμε αυτά που συμφωνούμε, έτσι κι αλλιώς. Στο σύνολό του δεν μπορούμε να ψηφίσουμε το Μεσοπρόθεσμο, αν δεν συμπεριλαμβάνει μέτρα Επανεκκίνησης, ιδιαίτερα στο φορολογικό.
Εσείς πάτε, όπως ακούμε, να αυξήσετε τους φορολογικούς συντελεστές και να μειώσετε τα αφορολόγητα όρια. Αυτό είναι καταστροφικό! Και ακυρώνει όλα τα άλλα που συζητάμε. Πώς θα μπορούσαμε ποτέ να ψηφίσουμε κάτι τέτοιο;
Χθες, μάλιστα, ο κ. Παπανδρέου ανέφερε από τα Καλάβρυτα, σχετικά με το φορολογικό: «περιθώρια για δοκιμές είναι περιορισμένα. Τώρα είμαστε υποχρεωμένοι να αυξήσουμε τη φορολογία»!
Θα αυξήσετε τη φορολογία και θέλετε συναίνεση μαζί μας που δίνουμε απόλυτη προτεραιότητα στη μείωση της φορολογίας; Αυτό ούτε να το σκέφτεστε.
Πολύ απλά, λοιπόν: Αν συζητούσατε και το φορολογικό, για να πάμε να διαπραγματευθούμε μαζί με την Τρόϊκα, για να μειώσουμε τους φόρους, τότε θα υπήρχαν περιθώρια συναίνεσης. Για επαναδιαπραγμάτευση πάντοτε!
Αν εσείς κάνετε τα αντίθετα, αν ανεβάσετε τη φορολογία, τότε δεν υπάρχει κανένα περιθώριο επαναδιαπραγμάτευσης. Ούτε και συναίνεσης, βέβαια...
Έτσι κι αλλιώς, εγώ πρόκειται να συνεχίσω το διπλωματικό μαραθώνιο στο εξωτερικό, να συνεχίσω τις επαφές μου με κοινοτικούς ηγέτες, να τους εξηγήσω πως έχει πραγματικά η κατάσταση. Ήδη την Παρασκευή θα δω τον κ. Μαρτένς στις Βρυξέλλες.
Και σε ό,τι αφορά τα δικά μας εδώ, μη μας τα φέρετε σε ένα άρθρο – όλα ή τίποτε. Γιατί τότε θα μάθουν όλοι πώς εννοείτε τη «συναίνεση»...
Στα επί μέρους άρθρα που μπορούμε να συμφωνήσουμε θα ψηφίσουμε, αν τεθούν χωριστά για ψηφοφορία. Εδώ στο χέρι σας είναι να δείξετε, αν σας ενδιαφέρει η συναίνεση που λέτε ότι επιδιώκετε, ή απλώς τη χρησιμοποιείτε ως πρόσχημα για να μας κάνετε συνυπεύθυνους.
Υπεύθυνοι είμαστε και το δείχνουμε. Και πολύ πιο υπεύθυνοι από σας, κύριε Παπανδρέου...
Αλλά συνυπεύθυνοι μαζί σας δεν θα γίνουμε, αν επιμένετε σε αυτή τη διχαστική τακτική, του «όλα ή τίποτε».
Σε ό,τι αφορά τις επιφυλάξεις των εταίρων μας τα είπαμε από πέρσι και το επαναλαμβάνουμε και τώρα: Τις δανειακές δεσμεύσεις που αναλαμβάνει η χώρα τις τιμούμε. Δεν πρόκειται να χάσουν τα χρήματά τους. Και πάντως όχι εξ αιτίας μας...
Εκείνο που ζητάμε να αλλάξει είναι οι πολιτικές δεσμεύσεις, οι δεσμεύσεις σε μια αδιέξοδη πολιτική, που φέρνουν την Ελλάδα σε πλήρη παράλυση.
Είναι και προς δικό τους συμφέρον να αλλάξει αυτή τη αδιέξοδη πολιτική.
Ποιος θα κερδίσει, αν στην Ελλάδα διαλυθεί ο κοινωνικός ιστός και επακολουθήσουν εκρήξεις βίας;
Κανείς!
Προσοχή όμως: Το ότι δεν δουλεύει το Μνημόνιο το απέδειξε η ίδια η ζωή. Δεν περιμένω από την κυβέρνηση ούτε να το παραδεχθεί ούτε καν να δικαιολογηθεί. Αυτά είναι ψιλά γράμματα...
Τουλάχιστον, όμως, δεν θα μας πει, τι είναι αυτό που κατά τη γνώμη της έφταιξε; Τι είναι αυτό που πρέπει να αλλάξει;
Όταν λέει: «πέστε μας τι θέλετε, να δούμε τι θα πει η Τρόικα», δείχνει ότι είτε δεν έχει σχέδιο η ίδια, είτε ότι δεν έχει καμία διάθεση να διαπραγματευθεί το παραμικρό.
Άλλωστε δεν διαπραγματεύθηκε τίποτε. Γιατί όπως έγραψε χθες ο καθηγητής Αδαμάντιος Πεπελάσης, «υπέγραψαν το Μνημόνιο με κλειστά μάτια»!
Όμως αυτό πρέπει να αλλάξει. Και πρέπει να επαναδιαπραγματευθούμε το Μνημόνιο. Να τα βρούμε μεταξύ μας κι ύστερα να πάμε μαζί στην Τρόϊκα να το διαπραγματευθούμε από ισχυρότερη θέση. Αλλά αυτό προϋποθέτει ότι ξέρουμε τι θέλουμε και πώς να το πετύχουμε. Ότι δεν θα είμαστε παραιτημένοι...
Όχι να πάμε για δήθεν διαπραγμάτευση με μισή καρδιά. Γιατί τότε θα έχουμε χάσει τον αγώνα από τα αποδυτήρια.
Όμως πώς να τα βρούμε με την Κυβέρνηση που μας ανακοινώνει αύξηση των φόρων;
Και κάτι ακόμα: Δεν είναι δυστυχώς το μόνο πρόβλημα το Μνημόνιο. Η κυβέρνηση δεν φταίει που τα ανοιχτά επαγγέλματα που ψήφισε το ΠΑΣΟΚ πέρσι ανοιγοκλείνουν σαν κομματική βεντάλια; Η κυβέρνηση δεν φταίει που το ΕΣΠΑ έχει μείνει στα συρτάρια των υπουργών και δεν δίνει, έστω, κάποια ρευστότητα στην αγορά; Η κυβέρνηση δεν φταίει για το φιάσκο του Αστακού ή που δεν έχει γίνει, 20 μήνες τώρα, ούτε μια αποκρατικοποίηση;
Ποιο είναι το συμπέρασμα απ’ όλα αυτά;
Ότι συναίνεση στην Επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου για Επανεκκίνηση της Οικονομίας, εμείς προσφέρουμε! Αν η κυβέρνηση πραγματικά ήθελε να επαναδιαπραγματευθεί το Μνημόνιο, τότε θα μπορούσαμε να τα βρούμε.
Κι εδώ διαφέρουμε από τον κύριο Παπανδρέου, που όταν ήταν στην Αντιπολίτευση, την Άνοιξη του 2009, και του ζητήθηκε συναίνεση, είπε ένα ξερό όχι σε όλα...
Συναίνεση για συνέχιση της ίδιας αδιέξοδης πολιτικής δεν πρόκειται να δώσουμε.
Που ακούστηκε, ότι πρέπει να συναινέσω στο λάθος;
Η Κυβέρνηση πρέπει να συναινέσει στη διόρθωση του λάθους!
Αν προσυπέγραφα τη σημερινή πολιτική συνολικά, παρά το γεγονός ότι διαφωνώ και παρά το γεγονός ότι αποδείχθηκε ήδη πως είχα δίκιο που διαφωνούσα εξ αρχής, τότε θα ήταν σαν να υπογράφω την κατάργηση της Αντιπολίτευσης.
Σαν να υπογράφω την κατάργηση της Δημοκρατίας.
Σαν να προσυπογράφω το μονόδρομο που οδήγησε σε αδιέξοδο.
Σαν να προσυπογράφω τη «δικτατορία του μονόδρομου».
Γιατί, δημοκρατία, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, προϋποθέτει ότι υπάρχουν διαφορετικές επιλογές. Όταν καταργείς τις επιλογές, όταν υποχρεώνεις όλους να βαδίσουν τον ίδιο «μονόδρομο», τότε ακυρώνεις της δημοκρατία. Τότε επιβάλλεις αυτό που έλεγε η Μάργκαρετ Θάτσερ κάποτε, the dictatorship of no alternative, τη δικτατορία της μοναδικής επιλογής, τη δικτατορία του «μονόδρομου».
Εγώ δεν πρόκειται ποτέ να προσυπογράψω την αυτοκατάργηση της Αντιπολίτευσης και της Δημοκρατίας. Τέτοια τελεσίγραφα, αν υπάρξουν, απορρίπτονται από τώρα.
Προσφέρω πλήρη στήριξη σε μέτρα δημοσιονομικής εξυγίανσης που υπήρξαν και δικές μας θέσεις, πριν τα «ανακαλύψει» η κυβέρνηση.
Συναίνεση για Επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου και Επανεκκίνηση της Οικονομίας, όση θέλετε. Αυτή την αλλαγή οικονομικής πολιτικής ζητάει ο Ελληνικός λαός. Αλλαγή πολιτικής και Αξιοπρέπεια. Αυτό ζητούν οι συμπολίτες μας που μαζεύονται πια στις πλατείες. Ας τους αφουγκραστούμε!
Ξέρετε ποιους εννοώ: Αυτούς που μαζεύονται κάθε μέρα και δηλώνουν «αγανακτισμένοι». Είναι κάτι παραπάνω από αγανακτισμένοι: είναι απελπισμένοι! Αλλά το κίνημα τους είναι ειρηνικό, ακομμάτιστο, ενωτικό και πανεθνικό. Είναι όλοι ενωμένοι. Δεν είναι κομματικά μπλοκ.
Κρατάνε ελληνικές σημαίες. Μόνο ελληνικές σημαίες! Όπως πάντα ο λαός στις δύσκολες στιγμές του, πυκνώνει τις τάξεις του γύρω από τη σημαία του που εκφράζει ενότητα και αγώνα.
Σε αυτούς οφείλουμε να δώσουμε ελπίδα και προοπτική.
Αν ήταν, λοιπόν, να πηγαίναμε σε Επαναδιαπραγμάτευση, όσες συναντήσεις θέλετε, όσες συναντήσεις χρειαστεί. Το δικό μας οικονομικό επιτελείο είναι έτοιμο. Αύριο, μεθαύριο, παρα-μεθαύριο, όποτε θέλετε. Αλλά για Επαναδιαπραγμάτευση!
Συναίνεση στο αδιέξοδο που όσο πάει γίνεται και χειρότερο, όχι!
Και κάτι επί πλέον: η ίδια η κυβέρνηση φοβίζει τον κόσμο και πανικοβάλλει το λαό με δηλώσεις και διαρροές για επικείμενη χρεοκοπία και δήθεν επιστροφή στη δραχμή.
Θυμηθείτε την περασμένη εβδομάδα τι ακούσαμε από την πλευρά κυβερνητικών στελεχών. Ή με την κάλυψη της κυβέρνησης: Για χρεωκοπία, για διχαστικά δημοψηφίσματα, για σενάρια δραχμής. Με το που ειπώθηκε από τα πιο επίσημα χείλη ότι τον Ιούλιο στερεύουν τα χρήματα, εκτός από τεράστιο πρόβλημα με τη διαρροή καταθέσεων, πήρε κανείς χαμπάρι στην κυβέρνηση, ότι κόπηκαν ένα σωρό πιστώσεις από το εξωτερικό και γίνονται δεκτές πια από εκατοντάδες ελληνικές επιχειρήσεις, μόνο πληρωμές τοις μετρητοίς;
Ας το καταλάβουν όλοι: οι κουβέντες για αναδιάρθρωση σκοτώνουν την Οικονομία. Οι κουβέντες για δραχμή, το ίδιο και χειρότερο. Ούτε κουβέντες της πεντάρας δεν είναι. Οποιοσδήποτε αναφέρεται σε έξοδο από το ευρώ διαπράττει έγκλημα.
Αυτή η στρατηγική του κατευθυνόμενου φόβου πρέπει να σταματήσει αμέσως και από όλους!
Και κάτι τελευταίο στο σημείο αυτό:
Ακούμε την κριτική του Τύπου. Καλοδεχούμενη ασφαλώς.
Αλλά να θυμούνται όλοι ότι τώρα ο λαός μας ακούει. Και η διαστρέβλωση των θέσεων μας, κάποιες φορές, προσκρούει στην ίδια την κοινωνία. Να θυμούνται όλοι ότι οι διαστρεβλώσεις της πολιτικής μας και των θέσεων μας, δεν αντέχουν στο χρόνο. Εμείς αντέχουμε στο χρόνο...
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Αυτό είναι το μήνυμα που θέλω να μεταφέρετε παντού. Στην κοινωνία συνολικά και στις ιδιαίτερες περιφέρειές σας.
Έγινε, επί ένα χρόνο τώρα, προσπάθεια προπαγανδιστικής μας εξόντωσης.
Όταν υπήρχε η ψευδαίσθηση ότι η κυβερνητική πολιτική του Μνημονίου θα επιτύγχανε τους στόχους της, μας απαξίωναν πλήρως.
Όταν άρχισαν να συνειδητοποιούν πια, ότι η κυβερνητική πολιτική αποτυγχάνει, προσπάθησαν να δημιουργήσουν την εντύπωση ότι «όλοι ίδιοι είναι».
Όχι δεν είμαστε «όλοι ίδιοι». Εμείς απομακρυνόμαστε όλο και περισσότερο από τα χαρακτηριστικά του πολιτικού συστήματος που οδήγησαν στη σημερινή κρίση:
* Θέσαμε για πρώτη φορά από κόμμα εξουσίας το ζήτημα αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας.
* Θέσαμε για πρώτη φορά το αίτημα Ισοσκελισμένου Προϋπολογισμού το συντομότερο δυνατό.
* Θέσαμε για πρώτη φορά ζήτημα απότομης μείωσης όλων των φορολογικών συντελεστών. Με επιστέγασμα κοινό φορολογικό συντελεστή κερδών στο 15%. Και γενναία αποκλιμάκωση του συντελεστή φυσικών προσώπων.
* Καταγγείλαμε για πρώτη φορά με τέτοια αποφασιστικότητα τα σκανδαλώδη προνόμια ορισμένων συντεχνιών του Δημοσίου.
* Θέσαμε για πρώτη φορά το αίτημα πλήρους νομιμοποίησης της μεγάλης πλειονότητας των αυθαιρέτων, με δρακόντεια απαγόρευση της αυθαίρετης δόμησης στο εξής.
* Μιλήσαμε για πρώτη φορά για δραστικά μέτρα επαναπατρισμού κεφαλαίων στην Ελλάδα.
* Ζητήσαμε ξεκάθαρα ανακήρυξη της ΑΟΖ.
* Ζητήσαμε την απελευθέρωση των Πανεπιστημίων από το άσυλο της παρανομίας.
* Απαιτήσαμε ειδικό έλεγχο της περιουσιακής κατάστασης όσων διατέλεσαν πρωθυπουργοί, υφυπουργοί, αρχηγοί κομμάτων, από το 1974 μέχρι σήμερα.
* Και ετοιμάζουμε γενναία και ανατρεπτική πρόταση για το Σύνταγμα του 21ου αιώνα.
* Να γιατί μιλάμε για νέα Μεταπολίτευση…
Γιατί καθένα απ’ αυτά θα ήταν αδιανόητο να τα πει στην Ελλάδα κόμμα εξουσίας πριν λίγα χρόνια.
Εμείς τα είπαμε, πήραμε κόστος και σήμερα βρίσκονται στην ατζέντα της κοινωνίας.
Κι όλα αυτά τα κάναμε χωρίς να υποστείλουμε τη σημαία της διαφωνίας μας στη λανθασμένη Πολιτική του Μνημονίου.
Και χωρίς να πάψουμε να στηρίζουμε ο,τιδήποτε καλό γίνεται από την κυβέρνηση. Έστω κι αν δεν το πολύ-πιστεύει. Έστω κι αν το πολεμούν στη συνέχεια οι δικοί της.
Γιατί μη κάνετε λάθος: είναι τέτοιες οι διαιρέσεις μέσα στην Κυβέρνηση και το ΠΑΣΟΚ, που εκτροχιάζουν μόνιμα ό,τι κι αν αποφασίζεται...
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Σύντομα, συντομότερα απ’ ό,τι κάποια φαντάζονται, θα κληθούμε να κυβερνήσουμε.
Ξέρουμε τι θέλουμε, που βρισκόμαστε, που πατάμε και που πάμε.
Ξέρουμε να λέμε τα μεγάλα ναι. Αλλά και τα μεγάλα όχι.
Άλλωστε, εμείς οι Έλληνες γνωρίζουμε ότι πολλές μεγάλες στιγμές σηματοδοτούνται από μεγάλες αρνήσεις, τα μεγάλα όχι!
Όπως σηματοδοτούνται από μεγάλες καταφάσεις, τα μεγάλα ναι.
Λέμε όχι συναίνεση στο λάθος.
Αλλά λέμε ναι στη συναίνεση για να διορθωθεί το λάθος και να ανασάνει η Κοινωνία.
Άλλωστε, η πρότασή μας είναι πρόταση Εθνική. Όχι της Νέας Δημοκρατίας μόνο. Γιατί οδηγεί στο μεγάλο ζητούμενο, στον μεγάλο απόντα: την Ανάπτυξη! Και στο τέλος της ανεργίας. Στην επιστροφή στη δουλειά και την αισιοδοξία.
Τελευταία ακούγονται και κάποια περίεργα:
Άκουσα κάποιον να επικαλείται το ιστορικό προηγούμενο του Θεμιστοκλή με τον Ευρυβιάδη, που παρά τον τσακωμό τους, συμφιλιώθηκαν πριν τη Ναυμαχία της Σαλαμίνας.
Συμφωνώ απόλυτα. Μόνο να θυμίσω μια μικρή λεπτομέρεια: ότι τα βρήκαν μεταξύ τους για να πολεμήσουν και όχι για να… υποκύψουν!
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Μετά από ενάμιση χρόνο σκληρού – και πολλές φορές άνισου – αγώνα, έχουμε αντέξει, έχουμε αποδείξει ότι δεν είμαστε «όλοι ίδιοι», ότι έχουμε αποτινάξει πολλές παθογένειες του πολιτικού συστήματος, ότι έχουμε βάλει την ατζέντα του αύριο, ότι έχουμε αποδείξει πως δεν παγιδευόμαστε σε προπαγανδιστικά τεχνάσματα, αλλά ανοίγουμε δρόμους για όλη την Ελλάδα, να βγει από τα αδιέξοδα.
Θέλω αυτά τα μηνύματα να τα φτάσετε παντού:
Ναι στην συναίνεση για Επαναδιαπραγμάτευση και Επανεκκίνηση της Οικονομίας.
Όχι συναίνεση στο λάθος.
Ναι στη συναίνεση για να βγάλουμε την Κοινωνία από τα αδιέξοδα.
Όχι στην ψευδεπίγραφη «συναίνεση» εγκλωβισμού στο αδιέξοδο.
Και πάνω απ’ όλα, όχι στη συναίνεση πίσω από την οποία κρύβεται η αναποτελεσματικότητα και η ακυβερνησία του κ. Παπανδρέου.
Να τα μεταφέρετε, λοιπόν, σε κάθε γωνιά της Ελληνικής κοινωνίας.
Μαζί με το τελευταίο: ότι όχι, δεν είμαστε όλοι ίδιοι!
Θέλω να στέκεστε μπροστά στον κόσμο και να λέτε, χωρίς μισαλλοδοξία, χωρίς οξύτητες, χωρίς λαϊκισμό και εμπάθεια, αλλά με αληθινή υπερηφάνεια, ότι:
Όχι δεν είμαστε όλοι ίδιοι!.
Σε αυτό τον αγώνα να θυμάστε: δεν έχουμε πραγματικούς αντιπάλους.
Ακόμα και πολλά από τα στελέχη άλλων κομμάτων, και – φυσικά - το σύνολο του λαού, εύχονται να συνεχίσουμε αυτή τη στάση, να επιμείνουμε σε αυτή τη στάση και να επιτύχει ο αγώνας μας για Επαναδιαπραγμάτευση.
Όλοι κατά βάθος, εύχονται, να μη χάσουμε την αποφασιστικότητά μας, να μην ενδώσουμε σε εκβιασμούς,
αλλά να μη χάσουμε και την ευελιξία μας, να μην ενδώσουμε σε λαϊκισμούς,
να μείνουμε όρθιοι και να προχωρήσουμε.
Αυτό θα κάνουμε.
Με τη βοήθεια του Θεού, με πίστη στον εαυτό μας και με πίστη, πάνω απ’ όλα, στις μεγάλες αρετές του λαού μας, που σε τέτοιες στιγμές αναδεικνύονται.
Χωρίς μισαλλοδοξία προς άλλους.
Εμάς δεν μας ενδιαφέρει μόνο η στιγμιαία εφήμερη συναίνεση. Μας ενδιαφέρει η Ενότητα λαού και πολιτικής ηγεσίας. Που είναι η μεγάλη δύναμη της δημοκρατίας.
Για Ελπίδα σας μιλάω επί ενάμιση χρόνο.
Αυτή η Ελπίδα είναι παντοδύναμη.
Θέλει σκληρό αγώνα, ακόμα, αλλά θα τα καταφέρουμε.
Να είστε σίγουροι. Θα τα καταφέρουμε.
Είπα πριν δύο εβδομάδες, στο Ζάππειο-ΙΙ, ότι εμείς οι Έλληνες
«είμαστε ο σπόρος που δεν πεθαίνει»...
Δεν ήταν απλό ρητορικό σχήμα.
Ήταν πάντα βαθιά μου πεποίθηση.
Το μπορούμε. Και από όλους μας εξαρτάται πλέον.
Αυτό το μήνυμα θα το πάμε απ’ άκρου εις άκρο σε όλη την Ελλάδα.
Καλώ τον καθένα και την καθεμιά σας, να τα δώσετε όλα στη μεγάλη μάχη που αφορά την Πατρίδα και το μέλλον της...
Καλή δύναμη!
Καλό αγώνα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλιά σας είναι πάντα ευπρόσδεκτα αρκεί:
Να μην είναι προσβλητικά , υβριστικά , ειρωνικά , άσχετα με το θέμα , η σεξουαλικού περιεχομένου.
Παρά το ότι ακόμα και τα ανώνυμα σχόλια είναι επιτρεπτά (αρκεί να μην παραβαίνουν τους παραπάνω κανόνες) καλό θα ήταν να σχολιάζετε με κάποιο nic ώστε να υπάρχει πιο προσωπική συζήτηση.
Από την Πρώτη Σεπτεμβρίου Ενεργοποιήθηκε το Moderation στα σχόλια αφού ελάχιστοι φανατικοί , προσπαθούν να κατεβάσουν το επίπεδο του Blog στο ύψος τους...
Γράφοντας σχόλιο σημαίνει την κατανόηση και την αποδοχή εκ μέρους σας των όρων.