Προσχήµατα ...

ΣΕ ΜΙΑ ΠΡΟΣΦΑΤΗ συνέντευξή του στο «Εθνος», ο Θ. Πάγκαλος δήλωσε κατηγορηµατικά αντίθετος µε το ενδεχόµενο µιας κυβέρνησης εξωκοινοβουλευτικών προσώπων. Οταν έχει φουρτούνα, λέει, αναθέτεις το καράβι σε εκείνους που ξέρουν να το οδηγούν και όχι σε κάποιους που «δεν έχουν άµεση λαϊκή νοµιµοποίηση». 

ΠΕΡΙΕΡΓΟ! ∆ιότι ο ίδιος είναι αντιπρόεδρος της πιο εξωκοινοβουλευτικής κυβέρνησης που έχει γνωρίσει ο τόπος. 

ΕΠΤΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ υπουργικά στελέχη (Παπακωνσταντίνου, ∆ρούτσας, Μπιρµπίλη, Παµπούκης, Πανάρετος, Ραγκούσης, Γερουλάνος) «δεν έχουν άµεση λαϊκή νοµιµοποίηση»– κατά τη διατύπωση του Πάγκαλου... Απλώς, δύο εξ αυτών έχουν τοποθετηθεί και βουλευτές Επικρατείας από τον ίδιο Πρωθυπουργό που τους έκανε υπουργούς. 
ΟΥΤΩΣ Ή ΑΛΛΩΣ, πάντως, δεν έχει ξαναϋπάρξει κοινοβουλευτική κυβέρνηση στην οποία τα τρία κορυφαία υπουργεία (Οικονοµικών, Εσωτερικών και Εξωτερικών) να βρίσκονται σε χέρια µη κοινοβουλευτικών προσώπων. 


ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟ; Οχι. Είναι κακό; Καθόλου. ∆ιότι οι υπουργοί δεν χωρίζονται σε κοινοβουλευτικούς και εξωκοινοβουλευτικούς. Αλλά σε καλούς και κακούς. Σε ικανούς και ανίκανους. Σε αποτελεσµατικούς και αναποτελεσµατικούς. 

ΤΟ ΣΗΜΕΙΩΝΩ αυτό όχι για να αντικρούσω τον Πάγκαλο – δεν είναι αυτό το ζήτηµα... Αλλά για να δείξω ότι ο δηµόσιος διάλογος είναι και απλοϊκός και προσχηµατικός. Συζητάµε, ας πούµε, ποιοι πρέπει να γίνουν υπουργοί χωρίς να έχουµε προηγουµένως ξεκαθαρίσει τι πολιτική χρειάζεται να εφαρµόσουν. 

ΑΚΟΥΩ, ας πούµε, τις διάφορες προτροπές για «συναίνεση» και «συνεννόηση». Ωραία, αλλά τι σηµαίνει αυτό; ∆ιότι ούτε η «συναίνεση» ούτε η «συνεννόηση» αποτελούν πολιτική. 

ΚΑΙ ΟΙ ∆ΥΟ δεν είναι παρά διαδικασίες οι οποίες µπορούν κατά περίπτωση να προωθήσουν όλο το ιδεατό φάσµα πολιτικών επιλογών. Την πολιτική Παπανδρέου,την πολιτική Σαµαρά, ακόµηκαι την πολιτική Παπαρήγα – αν συναινέσουµε κάποια στιγµή όλοι µαζί ότι πρέπει να φύγουµεαπό το ευρώ και τηνΕυρωπαϊκή Ενωση για να γίνουµε Σοβιετική Ενωση Ελλάδας... 

ΑΝ ΘΕΛΟΥΜΕ, λοιπόν, να κουβεντιάσουµε σοβαρά, το ζήτηµα τίθεται ελαφρώς διαφορετικά. 

ΠΡΩΤΟΝ, ο τόπος χρειάζεται µια πολιτική η οποία θα µπορεί να τον βγάλει από την κρίση και γύρω από την οποία θα µπορέσει να στρατευθεί ένα ευρύτερο φάσµα πολιτικών δυνάµεων. 

∆ΕΥΤΕΡΟΝ, ο τόπος χρειάζεται υπουργούς που κάνουν καλά τη δουλειά τους – όποιοι και να είναι, από όπου και να προέρχονται... 
ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΡΟΝ, δεν έχουµε ούτε το ένα ούτε το άλλο – γι’ αυτό άλλωστε και γίνεται η κουβέντα... Αλλά αποκλείεται ποτέ να βρούµε την πολιτική που χρειαζόµαστε και αυτούς που θα την υλοποιήσουν αποφασιστικά κι αποτελεσµατικά, αν δεν ξέρουµε προηγουµένως τι ακριβώς ψάχνουµεκι αν δεν συµφωνήσουµε ότι πρέπει να το ψάξουµε. 

ΥΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ, βεβαίως, ότι υπάρχει ακόµη καιρός...


Του γ. Πρετεντερη από Τα ΝΕΑ