Από τις τελευταίες ιταλικές εκλογές (Μάρτιος 2018) σχηματίζει κανείς την εντύπωση πως το Κομουνιστικό Κόμμα Ιταλίας (PCI/KKI) έχει τεθεί εκτός νόμου. Πως έχει άγνωστο τόπο διαμονής η Αριστερά στην Ιταλία και ενδεχομένως να είναι τελείως άστεγη, γιατί δεν δέχεται κανείς- στην οικτρή κατάσταση που βρίσκεται-να την φιλοξενήσει. Επιπλέον, δεν φρόντισε να αφήσει μια «forward address» ώστε να την βρει κάποιος αν τυχόν το θελήσει. Το άσχημο όμως είναι ότι δε δίνει καν σημεία ζωής και όλοι υποπτεύονται το χειρότερο: ότι μας έχει αφήσει χρόνους. Άλλωστε τι να υποθέσει κανείς, όταν η Αριστερά έχει εξαφανιστεί από το ιταλικό κοινοβούλιο, από το 2008 κιόλας και μετά έχουν απομείνει μόνο κάτι κομμάτια και θρύψαλά της που συγκεντρώνουν ποσοστά τα οποία απαγορεύουν ρητά την είσοδό τους στη Βουλή.
Και δεν είναι μόνο η Ιταλία αλλά και η Γαλλία, χώρα με ένα κομουνιστικό κόμμα που έχει ιστορικό παρελθόν με αντιστασιακές περγαμηνές (οι Μακί) και τώρα είναι ανύπαρκτο. Και οι δύο προαναφερθείσες χώρες από την εποχή της έναρξης του Ψυχρού Πολέμου έκαναν έντονα αισθητή την παρουσία τους στην πολιτική σκηνή και υπήρξαν-ως ένα βαθμό- αντίβαρο στην ψυχροπολεμική αντικομουνιστική υστερία που εγκαινίασε ο πρόεδρος των ΗΠΑ Χάρι Τρούμαν και συμμετείχε σε αυτήν σχεδόν όλη η Δυτική Ευρώπη
