Κρίση ειλικρίνειας και καταθέσεις ...

«Αν έχει νόημα με κάποιον να συγκριθεί ο ΣΥΡΙΖΑ είναι με τον ίδιο τον εαυτό του»: Αυτό είχε δηλώσει σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Νέα Σελίδα» ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Δ. Τζανακόπουλος, στις 30 Δεκεμβρίου 2017.

Προφανώς επρόκειτο για μια σπάνια κρίση ειλικρίνειας εκ μέρους του.

Πραγματικά, μόνο με τον εαυτό του μπορεί να συγκριθεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Να συγκρίνουν δηλαδή τον κακό τους εαυτό με τον χειρότερό τους εαυτό!

Και να είναι ευχαριστημένοι!

Τελευταίως μας ζαλίζουν το κεφάλι πως «συνεχίζεται η αύξηση των καταθέσεων στο εγχώριο τραπεζικό σύστημα», καθώς αυτές, λέει,  αυξήθηκαν κατά 2,6 δις ευρώ, την περίοδο Ιανουαρίου-Οκτωβρίου του 2017 και διαμορφώθηκαν σε 121 δις ευρώ (κατά 1,6 δις οι καταθέσεις των επιχειρήσεων και κατά 1 δις ευρώ των νοικοκυριών).

Με τη διαφορά ότι τον Νοέμβριο του 2014, οι καταθέσεις επιχειρήσεων και νοικοκυριών βρίσκονταν στα 161 δις ευρώ.

Μήπως το 161 είναι μικρότερο από το 121;

Γιατί απ’ αυτούς όλα περιμένουμε να τα πουν!

Αυτό θα είναι το δίκιο του αγρότη ...

Με το δίκιο του εργάτη τελειώσανε. Κατώτατος στα μισά του 751. Η απεργία 50%+1 είναι το δίκιο του εργατοπατέρα. Έρχεται το δίκιο του αγρότη.

Η στροφή στον καπιταλισμό είναι αναφαίρετο δικαίωμα και για κάθε  Έλληνα αγρότη μέσα στην πλέρια νέα ελεύθερη αριστεροκαπιταλιστική οικονομία... που ετοιμάζει ο ΣΥΡΙΖΑ για την Ελλάδα του 2019. Τέρμα τα φτηνά κόλπα των επιδοτήσεων... Τέλος οι απαράδεκτες προστασίες στα χωράφια από τις κατασχέσεις και τους πλειστηριασμούς… Παρελθόν το λαθρεμπόριο στα αγροτικά καύσιμα... Στο φως τα κόλπα με παράνομες επιδοτήσεις… Δουλειά στην αγροτική οικογένεια και όχι μαύρα μεροκάματα στους μαύρους και τους άσπρους μετανάστες…

Σπεύδω να το ξεκαθαρίσω. Τα παραπάνω συνθήματα είναι δικές μου αυθαιρεσίες… Το μήνυμά όμως και το νόημά τους προκύπτει από όσα έμαθε η στήλη για την αριστερή "καπιταλιστική αγροτική επανάσταση" του ΣΥΡΙΖΑ.

Τραμπούκοι vs Aπατεώνες!

Το ΠΑΜΕ ανταγωνίζεται τον Λαφαζάνη στον τραμπουκικό ακτιβισμό και όλοι μαζί οι γενναίοι Αριστεροί τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξαπάτηση.

Οι ΔΕΚΟ εν τω μεταξύ, περνούν στο Υπερταμείο, ο συνδικαλιστικός νόμος γίνεται δημοκρατικός, οι πλειστηριασμοί ηλεκτρονικοί, οι ιδιωτικοποιήσεις προχωρούν, τα ωράρια των εκπαιδευτικών αλλάζουν, οι δεσμεύσεις για την φοροδιαφυγή ενισχύονται, οι δαπάνες εξορθολογίζονται. Αλλά και οι οδηγίες της ΕΕ για τις χωματερές, τις πλαστικές σακούλες, την ανακύκλωση επιβάλλονται.

Και απέναντι σε όλα αυτά, αντιδράσεις, οργή, αγανάκτηση και απόλυτος παραλογισμός. Αναρωτιέμαι πως θα ήταν η χώρα αν δεν υπήρχαν οι συσχετισμοί με την Δύση, η ένταξη της χώρας στην Ευρώπη και τέλος αν μετά την απίστευτη δημοσιονομική εκτροπή του 2009, δεν υπήρχε το Μνημόνιο.