Ο Γαβρόγλου, ο Οιδίπους και η ντουντούκα ...

Οταν άκουσα στο ραδιόφωνο πως μαθητές έχουν καταλάβει το γραφείο του υπουργού Παιδείας και διαμαρτύρονται για κάτι, μια σπίθα αισιοδοξίας έλαμψε στο λίγο φως. Αχ αυτή η νεότης, σκέφτηκα, πόσο την έχουμε παρεξηγήσει και πόσο ευχάριστα μας διαψεύδει. Υπέθεσα, εν τη αφελεία μου, ότι τα παιδιά θα διαμαρτύρονταν για την περικοπή των επιστημονικών μαθημάτων και την κατάργηση ωρών διδασκαλίας μαθηματικών και φυσικής προς χάριν της κοινωνιολογίας του Παντείου. Φύσει αισιόδοξος, σκέφτηκα ότι αυτή είναι μόνον η αρχή. Η συνείδηση του μέλλοντός μας αφυπνίσθηκε και, όταν αφυπνίζεται, έχει επανειλημμένως αποδείξει ότι δεν την πιάνει τίποτε. Μετά τα μαθηματικά θα ζητήσουν κι άλλα ελληνικά, κλασική γραμματεία, θα απαιτήσουν τα μαθήματα των λατινικών να φθάνουν ώς την τέταρτη συζυγία.

Προκειμένου να αποκτήσω ιδία γνώμη, έκανα τον κόπο να δω το βίντεο του ωραίου αυτού event. Επειδή δεν καταλάβαινα τι ζητούν τα παιδιά, πάντως όχι μαθηματικά, και τι τους προσφέρει ο υπουργός, έστρεψα την προσοχή μου στο θέαμα. Οπως στη λειτουργία, όταν τα λόγια του Ευαγγελίου σε μπερδεύουν, αρχίζεις να παρατηρείς τους γύρω σου, καμιά εικόνα ή τα άμφια του ιερέως. Κατ’ αρχάς, ανά πεντάλεπτο επαναλαμβάνονταν οι ίδιες φράσεις εκατέρωθεν, όπως ακριβώς στη λειτουργία και στα έργα του νέου ελληνικού κινηματογράφου. Κάθε τόσο δε οι πρωταγωνιστές διέκοπταν τον αγώνα και όλοι μαζί άρχιζαν να ψέλνουν διάφορα συνθήματα. Σημειωτέον ότι στο βάθος επικρατούσε η ίδια βαβούρα που συνήθως επικρατεί στις εκκλησίες, συνήθως σε γάμους, βαπτίσια και τη Μεγάλη Παρασκευή που μαζεύει κόσμο. «Μας στερείτε τη γνώση», είπε κάποιος νέος, δήλωση τελείως περιττή, αφού ήταν προφανής η στέρησή του.



Εντυπωσιακό το γραφείο του κ. Γαβρόγλου. Το πονηρούτσικο προσωπάκι του με την αθώα φωνίτσα και τις πικάντικες μουστάκες πρόβαλλε μέσα από ένα χάος από χαρτιά και βιβλία ατάκτως ερριμμένα, μια κατάσταση που παραπέμπει στον στίχο του Ησιόδου «εκ Χάεος δε Ερεβός τε μέλαινα Νυξ εγένετο». Πώς να μην απεχθάνεται την εκπαίδευση αυτός ο άνθρωπος όταν κάθε πρωί αντικρίζει στο γραφείο του αυτήν την κατάσταση; Πώς να μη θέλει να καταστρέψει το σχολείο, το πανεπιστήμιο και ό,τι άλλο βρεθεί στον δρόμο του; Τι να κάνει; Παίζει κι αυτός στο θέαμα της διαμαρτυρίας.

Αδίκως οικτίρουν την αμάθεια της νεότητος. Αν μη τι άλλο, οι νέοι ξέρουν να σκηνοθετούν και να παίζουν τη «διαμαρτυρία». Πότε παίρνεις τον λόγο για να καταγγείλεις, πότε ψέλνεις συνθήματα, πότε παίρνεις ντουντούκα. Δεν ξέρουν ποιος είναι ο Οιδίπους ή ο Αμλετ ξέρουν όμως πώς φωνάζεις ένα σύνθημα. Τι λέει το σύνθημα δεν έχει σημασία. Στο κάτω κάτω, κι ο μέσος ηθοποιός ουδόλως ενδιαφέρεται για το περιεχόμενο των στίχων του Σοφοκλή.

Του Τ. Θεοδωρόπουλου στην Έντυπη K